بریده‌هایی از کتاب چرا با آدم عوضی ازدواج می‌کنیم؟

ما میل شدید و نیاز مفرط داریم که چیزهای خوب را برای خودمان ماندگار کنیم.

یکی دیگر از عهدهایتان باید این باشد: «هر چقدر هم که طرف مقابل ظاهراً مرا درک کند، همیشه بخش‌های وسیعی از روان من برای او و هر کس دیگری غیرقابل‌درک خواهد بود.»

آنچه را که واقعاً مد نظر آنهاست بشنویم، نه اینکه به آنچه می‌گویند پاسخ دهیم، آن هم با خشم.

در دوران ازدواج روانشناسانه، به مجموعهٔ جدیدی از معیارها نیاز داریم. باید به این مسائل فکر کنیم: -      چطور عصبانی می‌شود؟ -      چطور می‌توانیم بچه‌ها را با او بزرگ کنیم؟ -      چطور می‌توانیم در کنار یکدیگر رشد کنیم؟ -      چطور می‌توانیم دوست بمانیم؟ -      چطور می‌توانیم نیازهای متضادِ داشتنِ روابطِ خارج از ازدواج از یکسو و وفاداری از سوی دیگر را با یکدیگر تطبیق دهیم؟

غالباً بیشتر علاقه داریم ازدواج زیبایی داشته باشیم تا یک ازدواج قابل تحمل.

ازدواج اصلاً این لحظه را ماندگار نمی‌کند. این لحظه به خاطر آن پدید آمده که شما شناخت اندکی از هم داشتید، در تعطیلات بودید، در یک هتل زیبا نزدیک آبراه بزرگ اقامت داشتید، که بعد از ظهر زیبایی را در موزهٔ گوگنهایم گذراندید، که تازه یک دسر شکلاتی خوردید...

خیلی بهتر است که جامعه را دوباره سازمان‌دهی کنیم تا شبیه یک دانشگاه یا مزرعهٔ اشتراکی شود، با خورد و خوراک مشترک، تسهیلات شراکتی، جشن‌های همیشگی، و روابط آزاد... . در این صورت، اگر کسی تصمیم می‌گرفت ازدواج کند، مطمئن بود که به خاطر جنبه‌های مثبت تأهل این کار را انجام داده، نه به خاطر فرار از جنبه‌های منفی تجرد...

وقتش است معاشرت و همنشینی را از غل و زنجیرهای موجود برهانیم و اجازه دهیم معاشرت با دیگران و رابطه با دیگری سهل‌الوصول باشد.

رمان عاشقانه کاملاً بی‌فایده است. ما یاد گرفته‌ایم خودمان را با امیدها و انتظاراتی که یک اثر گمراه‌کننده در ما ایجاد می‌کند قضاوت کنیم. با معیارهای این‌چنینی، تقریباً هیچ‌کدام از روابط خودمان سالم و رضایت‌بخش نیست.

رمان عاشقانه کاملاً بی‌فایده است. ما یاد گرفته‌ایم خودمان را با امیدها و انتظاراتی که یک اثر گمراه‌کننده در ما ایجاد می‌کند قضاوت کنیم. با معیارهای این‌چنینی، تقریباً هیچ‌کدام از روابط خودمان سالم و رضایت‌بخش نیست. عجیب نیست که جدایی و طلاق در اغلب موارد اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسد. نباید اینطور باشد؛ کافی‌ست منابع مطالعاتی خود را تغییر دهیم: به خودمان داستان‌های دقیق‌تری دربارهٔ پیشرفت روابط بگوییم، داستان‌هایی که مشکلات را عادی و مرسوم جلوه می‌دهند و راهی هوشمندانه و مفید برای پشت سر گذاشتن این مشکلات به ما نشان می‌دهند.

رمان کلاسیک: می‌پذیرد که هیچ‌کس هرگز به طور کامل هیچ‌کس دیگر را درک نمی‌کند؛ اینکه باید رازهایی وجود داشته باشد، اینکه تنهایی اجتناب‌ناپذیر است، اینکه باید مصالحه و سازش وجود داشته باشد. معتقد است باید یاد بگیریم چطور روابط خوب را حفظ کنیم، اینکه مهارت‌های برقراری رابطه آموختنی هستند، و عشق صرفاً موهبت تصادفی از جانب روزگار نیست.

رمان عاشقانه: این نوع رمان به هماهنگی (یا نبود هماهنگی) بین روح شخصیت‌های اصلی داستان اهمیت می‌دهد. معتقد است چالش اساسیِ زندگیِ عاطفی پیدا کردن کسی است که کاملاً ما را درک می‌کند و با وجود او دیگر هیچ رازی در سینه نخواهد ماند. معتقد است عشق یعنی پیدا کردن نیمهٔ دیگر خودتان، همزادتان. عشق آموختنی یا یادگرفتنی نیست؛ یک غریزه است، یک احساس است، و معمولاً طرز کار آن اسرارآمیز است.

روابط جنسی رمان عاشقانه: طوری نشان داده می‌شود که روابط جنسی و عشق به یکدیگر تعلق دارند. نقطهٔ اوج عشق برقراری رابطهٔ جنسی است. بنابراین روابط جنسی نامشروع از دیدگاه رمانتیک مهلک است: اگر با شخص مناسب بودید، هرگز خیانت نمی‌کردید. رمان کلاسیک: می‌داند که عشق بلندمدت ممکن است بهترین پیش‌شرط‌ها را برای رابطهٔ جنسی ایجاد نکند. از دیدگاه کلاسیک، عشق و رابطهٔ جنسی در زندگی مضمون‌هایی مجزا و گاهی دورشونده هستند. و بنابراین، مشکلات جنسی، به خودی خود نشانهٔ این نیست که یک رابطه به طور کلی فاجعه است... .

واقعیات رمان عاشقانه: در این ژانر فقط تصویری مبهم از این که چه کسی کارهای خانه را انجام می‌دهد ارائه می‌شود. ظاهراً این هم در یک رابطه مهم نیست. کارِ خانه یک نیروی تباه‌کننده است و افرادی که زیاد به آن اهمیت می‌دهند احتمالاً در رابطهٔ خود خوشبخت نیستند. احتمالش کم است که چیز زیادی راجع به تفکر والدین دربارهٔ درس و مشق بچه‌ها یا تلویزیون تماشا کردن آنها دستگیرمان شود. رمان کلاسیک: در اینجا روابط به مثابهٔ بنگاه یا نهاد هستند، نه فقط احساسات. بخشی از مبنای منطقی آنها این است که به دو نفر امکان دهند به عنوان یک واحد اقتصادی مشترک برای تربیت نسل بعد عمل کنند. این کار به هیچ نحو پیش‌پاافتاده نیست. فرصت‌هایی برای انجام اعمال قهرمانانهٔ اصیل وجود دارد. مخصوصاً در زمینهٔ لباس شستن.

بچه‌ها رمان عاشقانه: بچه‌ها موجوداتی فرعی، نمادهای شیرین عشق دوطرفه، و به طور بامزه‌ای پر از شیطنت هستند. آنها به‌ندرت گریه می‌کنند، وقت کمی از آدم می‌گیرند، و معمولاً عاقلند و دارای هوش ذاتی و طبیعی هستند. رمان کلاسیک: در نوعِ عاقلانه‌تر داستان، می‌بینیم که روابط اساساً در جهت بچه‌دار شدن و بزرگ کردن بچه‌هاست. و در عین حال، بچه‌ها والدین را تحت فشارهای طاقت‌فرسا قرار می‌دهند. بچه‌ها آن شور و اشتیاقی را که عامل پدیدآورندهٔ خودشان بود از میان می‌برند. زندگی از شکوه متعالی خود به امور روزمرهٔ پیش‌پاافتاده تنزل می‌یابد. اسباب‌بازی‌ها در اتاق نشیمن پخش شده‌اند، چند تکه از گوشت مرغ زیر میز افتاده، و وقتی برای گفتگو باقی نمی‌ماند. همه همیشه خسته‌اند. این هم عشق است.

کار رمان عاشقانه: ممکن است شخصیت‌های داستان شغلی هم داشته باشند، اما به طور کلی، این شغل تأثیر اندکی بر روح و روان آنها دارد. کار جای دیگری انجام می‌شود. گویی آنچه که فرد برای گذران زندگی انجام می‌دهد ربطی به درک عشق ندارد. رمان کلاسیک: در اینجا می‌بینیم که کار در واقع بخش اعظمی از زندگی است، و نقشی پررنگ در شکل دادن به روابط ما دارد. فارغ از گرایش‌های احساسی طرفین، بخش بزرگی از مشکلاتی که عشاق با یکدیگر خواهند داشت به خاطر فشار کاری است.

رمان کلاسیک: این ژانرِ عاقلانه‌تر، که در پی اغوای بلافاصلهٔ خواننده نیست، می‌داند که مشکل واقعیْ یافتن شریک زندگی نیست: مشکل اصلی تحمل کردن او و تحمل شدن از سوی او در درازمدت است. می‌داند که شروع رابطه نقطهٔ اوجی نیست که فرهنگ رمانتیک تصور می‌کند؛ این فقط گام نخست از سفری است طولانی‌تر با تردیدها و ابهام‌های بیشتر و نیز فداکاری‌ها و قهرمانی‌های بیشتر اما بی‌سر و صدا. رمان کلاسیک به بررسی دقیق و موشکافانهٔ این مسیر می‌پردازد.

رمان عاشقانه: در نمونهٔ کهن‌الگویی رمان عاشقانه، ماجرا کلاً حول این محور می‌گردد که یک زوج چگونه اوقات‌شان را با هم سپری می‌کنند. اما «داستان عاشقانه» اینطور نیست؛ بلکه صرفاً شرح نحوهٔ آغاز عشق است. همه نوع مانع بر سر راه زایش عشق قرار می‌گیرد، و کشش داستان ناشی از تماشای تلاش مداوم آنها در جهت رفع مشکلاتی از این قبیل است: سوءتفاهم، بدبیاری، تعصب،‌ جنگ، رقیب، ترس از صمیمیت، یا رقت‌انگیزتر از همه، کمرویی. اما نهایتاً، پس از محنت‌های فراوان، افراد مناسب نهایتاً ازدواج می‌کنند. عشق آغاز می‌شود و قصهٔ ما به سر می‌رسد.

قصه‌ها به ما فرصت می‌دهند بیش از یک بار زندگی کنیم.

اگر به این نوعِ «نامناسبِ» ادبیات، به‌اصطلاح، عاشقانه می‌گویند، پس نوع مناسب آن را، که تعدادش خیلی کم است، باید ادبیات کلاسیک دانست.