بریده‌هایی از کتاب چرا با آدم عوضی ازدواج می‌کنیم؟

آدم‌هایی که از نظر ما نرمال به نظر می‌رسند فقط کسانی هستند که خوب آنها را نمی‌شناسیم.

۱: دست از کمال‌گرایی برداریم نه تنها باید قبول کنیم کسی که با او ازدواج می‌کنیم با معیارهای ایده‌آل ما فاصلهٔ زیادی دارد، بلکه باید جزئیات ضعف‌ها و کاستی‌های او را هم بشناسیم: که چطور چندش‌آور، بدقلق، و گاهی غیرمنطقی می‌شود، یا غالباً نمی‌تواند با ما همدردی کند یا درک‌مان کند. باید عهد و پیمان خود را بازنویسی کنیم تا این جملهٔ مختصر را هم در بر بگیرد: «قبول می‌کنم که با این فرد ازدواج کنم، حتا با اینکه ممکن است به طور منظم من را به سر حد جنون برساند.»

مشکل واقعیْ یافتن شریک زندگی نیست: مشکل اصلی تحمل کردن او و تحمل شدن از سوی او در درازمدت است

یک رابطهٔ خوب رابطه‌ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلاً این آدم‌ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطهٔ بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته‌اند تا سازگاری صلح‌آمیزی بین دیوانگی‌های نسبی خود ایجاد کنند.

این احساس که احتمالاً زندگی کردن با ما زیاد سخت نخواهد بود احساس خطرناکی است. آدم‌هایی که از نظر ما نرمال به نظر می‌رسند فقط کسانی هستند که خوب آنها را نمی‌شناسیم. سؤال این است که پس این مشکلات از کجا ناشی می‌شود؟ شاید ما تمایل پنهانی برای خشمگین شدن در مواقعی که دیگران با ما مخالفت می‌کنند داریم، یا فقط وقتی در حال کار هستیم آرامش داریم، یا بعد از رابطهٔ جنسی نمی‌توانیم زیاد صمیمی باشیم، یا هیچ‌وقت نتوانسته‌ایم به خوبی توضیح دهیم وقتی نگران هستیم در ذهن‌مان چه می‌گذرد. مسائلی از این نوع طی چند دهه فاجعه‌آفرین می‌شود. و بنابراین ایده‌آلش آن است که خیلی پیش‌تر از آن این مسائل را بشناسیم تا بتوانیم دنبال افرادی بگردیم که به مناسب‌ترین وجه برای تحمل آنها ساخته شده‌اند. یک سؤال استاندارد در اولین قرارهای شام می‌تواند این پرسش ساده باشد که «چطور عصبانی می‌شوی؟»

آدم‌هایی که از نظر ما نرمال به نظر می‌رسند فقط کسانی هستند که خوب آنها را نمی‌شناسیم

آدم بالغ کسی است که خودش به حماقت خودش کاملاً واقف باشد.

اینها ادامه نخواهد یافت. یکی دیگر از عهدهایتان باید این باشد: «هر چقدر هم که طرف مقابل ظاهراً مرا درک کند، همیشه بخش‌های وسیعی از روان من برای او و هر کس دیگری غیرقابل‌درک خواهد بود.»

در حال حاضر، ما بدون هیچ دانش و اطلاعاتی ازدواج می‌کنیم. تقریباً هرگز هیچ کتابی که مخصوصاً به این موضوع پرداخته باشد نمی‌خوانیم، هرگز زمان زیادی را با بچه‌ها نمی‌گذرانیم، و با دقت زوج‌های متأهل دیگر را سین جیم نمی‌کنیم یا صادقانه با افرادی که طلاق گرفته‌اند صحبت نمی‌کنیم. ما بدون هیچ دلیل خردمندانه‌ای دربارهٔ علت شکست ازدواج اقدام به ازدواج می‌کنیم. فرض می‌کنیم علتش فقط حماقت یا بی‌تدبیری آن زوج است

یک رابطهٔ خوب رابطه‌ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلاً این آدم‌ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطهٔ بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته‌اند تا سازگاری صلح‌آمیزی بین دیوانگی‌های نسبی خود ایجاد کنند.

شخصی که واقعاً برای ما مناسب‌ترین است کسی نیست که هم‌سلیقهٔ ما باشد، بلکه کسی است که بتواند دربارهٔ این اختلاف سلیقه‌ها هوشمندانه و عاقلانه گفتگو کند.

ما یاد گرفته‌ایم خودمان را با امیدها و انتظاراتی که یک اثر گمراه‌کننده در ما ایجاد می‌کند قضاوت کنیم.

اگر خیلی هنر کنیم ازدواج‌مان «بدک» نخواهد بود.

این پنبه را از گوش‌تان بیرون بیاورید و فکرش را هم نکنید که در این دنیا یک موجود ایده‌آل برای شما پیدا شود. اگر خیلی هنر کنیم ازدواج‌مان «بدک» نخواهد بود.

در ونیز بودیم، توی تالاب، سوار قایق موتوری، منظرهٔ خورشیدی که دم غروب پولک‌های طلایی نور را روی دریا می‌ریخت، انتظار صرف شام در یک رستوران کوچک که غذاهای دریایی طبخ می‌کرد، و حالت معشوق‌مان با بلوز گشادِ ترمه به تن که در آغوش ما آرمیده، ... ما هم ازدواج کردیم تا این احساس را ماندگار کنیم. شوربختانه، هیچ ارتباط سببی یا ضروری‌ای بین ازدواج و این نوع احساس وجود ندارد. این احساس را ونیز ایجاد کرده، آن موقع از روز، لحظهٔ فراغت و آرامش، هیجانِ حین شام، دو ماه آشنایی با یک نفر... که «ازدواج» هیچ یک از آنها را افزایش نمی‌دهد یا تضمین نمی‌کند.

وظیفهٔ اولیه و ضروری هر عاشق این است که کم‌کم متوجه شود چطور عصبانی می‌شود. باید جیک و پوک همهٔ خل‌بازی‌هایش را بداند. باید علت آنها را کاملاً درک کند، بداند عصبانیت به چه کارهایی وادارش می‌کند، و مهم‌تر از همه، کدام آدم‌ها او را تحریک یا آرام می‌کنند؟

یکی از بزرگ‌ترین مزایای تنها زندگی کردن ابتلا به این توهم تملق‌آمیز است که زندگی کردن با من خیلی راحت است. با چنین درک ضعیفی از شخصیت خودمان، عجیب نیست که نمی‌دانیم باید دنبال چه کسی بگردیم.

نقاط اوج زندگی معمولاً کوتاهند. خوشبختی در بازه‌های زمانی سالانه وجود ندارد. در صورت پذیرش دیدگاه امپرسیونیست‌ها، باید آماده باشیم از تک‌تک لحظات خوشِ هر روز بهره‌مند شویم ــ هر وقت که سرِ راه‌مان قرار می‌گیرند، بدون آنکه اشتباهاً به فکر ماندگار کردن آنها باشیم

با هر کس که حشر و نشر داشته باشیم اساساً و به طور جدی نقص‌هایی خواهد داشت. این پنبه را از گوش‌تان بیرون بیاورید و فکرش را هم نکنید که در این دنیا یک موجود ایده‌آل برای شما پیدا شود. اگر خیلی هنر کنیم ازدواج‌مان «بدک» نخواهد بود.

وقتی آمادهٔ ازدواج هستیم که می‌پذیریم شریک زندگی ما در برخی زمینه‌های بسیار مهم از ما عاقل‌تر، منطقی‌تر، و پخته‌تر است. باید با کمال میل از او یاد بگیریم. باید تحمل این را داشته باشیم که نکاتی را به ما گوشزد کند. و در موارد خاصی او را معلم و خودمان را شاگرد بدانیم. در عین حال، باید آماده باشیم تا در موارد خاصی نقش معلم را برای او ایفا کنیم و، مثل معلم‌های خوب، سر او داد نزنیم، عصبانی نشویم یا انتظار نداشته باشیم که خودش همه‌چیز را بداند. ازدواج را باید فرآیند تعلیم و تربیت دوطرفه دانست.