بریده‌هایی از کتاب چرا با آدم عوضی ازدواج می‌کنیم؟

آدم‌هایی که از نظر ما نرمال به نظر می‌رسند فقط کسانی هستند که خوب آنها را نمی‌شناسیم.

۱: دست از کمال‌گرایی برداریم نه تنها باید قبول کنیم کسی که با او ازدواج می‌کنیم با معیارهای ایده‌آل ما فاصلهٔ زیادی دارد، بلکه باید جزئیات ضعف‌ها و کاستی‌های او را هم بشناسیم: که چطور چندش‌آور، بدقلق، و گاهی غیرمنطقی می‌شود، یا غالباً نمی‌تواند با ما همدردی کند یا درک‌مان کند. باید عهد و پیمان خود را بازنویسی کنیم تا این جملهٔ مختصر را هم در بر بگیرد: «قبول می‌کنم که با این فرد ازدواج کنم، حتا با اینکه ممکن است به طور منظم من را به سر حد جنون برساند.»

مشکل واقعیْ یافتن شریک زندگی نیست: مشکل اصلی تحمل کردن او و تحمل شدن از سوی او در درازمدت است

یک رابطهٔ خوب رابطه‌ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلاً این آدم‌ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطهٔ بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته‌اند تا سازگاری صلح‌آمیزی بین دیوانگی‌های نسبی خود ایجاد کنند.

این احساس که احتمالاً زندگی کردن با ما زیاد سخت نخواهد بود احساس خطرناکی است. آدم‌هایی که از نظر ما نرمال به نظر می‌رسند فقط کسانی هستند که خوب آنها را نمی‌شناسیم. سؤال این است که پس این مشکلات از کجا ناشی می‌شود؟ شاید ما تمایل پنهانی برای خشمگین شدن در مواقعی که دیگران با ما مخالفت می‌کنند داریم، یا فقط وقتی در حال کار هستیم آرامش داریم، یا بعد از رابطهٔ جنسی نمی‌توانیم زیاد صمیمی باشیم، یا هیچ‌وقت نتوانسته‌ایم به خوبی توضیح دهیم وقتی نگران هستیم در ذهن‌مان چه می‌گذرد. مسائلی از این نوع طی چند دهه فاجعه‌آفرین می‌شود. و بنابراین ایده‌آلش آن است که خیلی پیش‌تر از آن این مسائل را بشناسیم تا بتوانیم دنبال افرادی بگردیم که به مناسب‌ترین وجه برای تحمل آنها ساخته شده‌اند. یک سؤال استاندارد در اولین قرارهای شام می‌تواند این پرسش ساده باشد که «چطور عصبانی می‌شوی؟»

آدم‌هایی که از نظر ما نرمال به نظر می‌رسند فقط کسانی هستند که خوب آنها را نمی‌شناسیم

آدم بالغ کسی است که خودش به حماقت خودش کاملاً واقف باشد.

اینها ادامه نخواهد یافت. یکی دیگر از عهدهایتان باید این باشد: «هر چقدر هم که طرف مقابل ظاهراً مرا درک کند، همیشه بخش‌های وسیعی از روان من برای او و هر کس دیگری غیرقابل‌درک خواهد بود.»

در حال حاضر، ما بدون هیچ دانش و اطلاعاتی ازدواج می‌کنیم. تقریباً هرگز هیچ کتابی که مخصوصاً به این موضوع پرداخته باشد نمی‌خوانیم، هرگز زمان زیادی را با بچه‌ها نمی‌گذرانیم، و با دقت زوج‌های متأهل دیگر را سین جیم نمی‌کنیم یا صادقانه با افرادی که طلاق گرفته‌اند صحبت نمی‌کنیم. ما بدون هیچ دلیل خردمندانه‌ای دربارهٔ علت شکست ازدواج اقدام به ازدواج می‌کنیم. فرض می‌کنیم علتش فقط حماقت یا بی‌تدبیری آن زوج است

یک رابطهٔ خوب رابطه‌ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلاً این آدم‌ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطهٔ بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته‌اند تا سازگاری صلح‌آمیزی بین دیوانگی‌های نسبی خود ایجاد کنند.