بریده‌هایی از کتاب چرا با آدم عوضی ازدواج می‌کنیم؟

ظاهراً با یک آدم عوضی ازدواج کرده‌اند. چطور ممکن است در این عصر روشنگری و سرشار از اطلاعات چنین خطاهایی رخ دهد؟ می‌توانیم بی‌درنگ بگوییم که به طور وحشتناکی این موارد به آسانی و مرتباً رخ می‌دهد. ظاهراً تحصیلات آکادمیک و موفقیت‌های شغلیْ ما را در مقابل آن واکسینه نمی‌کند. در غیر این صورت، افراد باهوش همه‌روزه و لاقیدانه چنین اشتباهاتی مرتکب نمی‌شدند.

یک رابطهٔ خوب رابطه‌ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلاً این آدم‌ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطهٔ بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته‌اند تا سازگاری صلح‌آمیزی بین دیوانگی‌های نسبی خود ایجاد کنند.

مشکل واقعیْ یافتن شریک زندگی نیست: مشکل اصلی تحمل کردن او و تحمل شدن از سوی او در درازمدت است

مشکل اصلی تحمل کردن او و تحمل شدن از سوی او در درازمدت است

باید عملکرد کامل روانِ کسی را که قرار است با او ازدواج کنیم بشناسیم. باید دیدگاه‌ها و عقایدش را دربارهٔ اقتدار، تحقیر، درون‌نگری، صمیمیت جنسی، پول، فرزند، پا به سن گذاشتن، وفاداری، و صدها مسألهٔ جانبی دیگر بدانیم. این چیزها را نمی‌توان با گپ زدن معمولی با او فهمید. ما به سطحی از بینش نیاز داریم که عجالتاً فقط متخصصان روانشناسی در سطح دکترا در اختیار دارند.

یکی از بزرگ‌ترین مزایای تنها زندگی کردن ابتلا به این توهم تملق‌آمیز است که زندگی کردن با من خیلی راحت است. با چنین درک ضعیفی از شخصیت خودمان، عجیب نیست که نمی‌دانیم باید دنبال چه کسی بگردیم.

این احساس که احتمالاً زندگی کردن با ما زیاد سخت نخواهد بود احساس خطرناکی است.

نوعِ عاقلانه‌تر داستان، می‌بینیم که روابط اساساً در جهت بچه‌دار شدن و بزرگ کردن بچه‌هاست. و در عین حال، بچه‌ها والدین را تحت فشارهای طاقت‌فرسا قرار می‌دهند. بچه‌ها آن شور و اشتیاقی را که عامل پدیدآورندهٔ خودشان بود از میان می‌برند. زندگی از شکوه متعالی خود به امور روزمرهٔ پیش‌پاافتاده تنزل می‌یابد. اسباب‌بازی‌ها در اتاق نشیمن پخش شده‌اند، چند تکه از گوشت مرغ زیر میز افتاده، و وقتی برای گفتگو باقی نمی‌ماند. همه همیشه خسته‌اند. این هم عشق است.

در لحظاتی که روابط‌مان دچار پریشانی می‌شود، غالباً اندوه ما به واسطهٔ این احساس پیچیده‌تر می‌شود که همه‌چیز فقط برای ما به طور غیرعادی و لجام‌گسیخته‌ای دشوار شده است. نه تنها رنج می‌کشیم، بلکه تصور می‌کنیم این رنج‌ها در زندگی سایر افرادِ کم‌وبیش سالم و معمولی وجود ندارد.

شخصی که واقعاً برای ما مناسب‌ترین است کسی نیست که هم‌سلیقهٔ ما باشد، بلکه کسی است که بتواند دربارهٔ این اختلاف سلیقه‌ها هوشمندانه و عاقلانه گفتگو کند.

«رابطهٔ جنسی نباید بخشی از عشق باشد. چون زودگذر و بی‌معناست، مثل تنیس بازی کردن. دو نفر آدم نباید سعی کنند مالک بدن یکدیگر باشند. این روابط فقط برای سرگرمی است. پس شریک زندگی آدم نباید به این مسائل خیلی اهمیت بدهد.»

«هر وقت بتوانم از کسانی که روزی عاشق من بودند تقلید می‌کنم و همانطور که آنها مراقب من بودند مراقب شریک زندگی‌ام خواهم بود. این کار غیرمنصفانه‌ای نیست یا با ماهیت واقعی عشق تضاد ندارد. این تنها نوع عشق است که شایستهٔ آن کلمهٔ متعالی است.»

در دوران بزرگسالی، وقتی نخستین بار می‌گوییم در جستجوی عشق هستیم، در وهلهٔ اول منظورمان این است که می‌خواهیم کسی عاشق‌مان شود، همانطور که روزی والدین‌مان عاشق ما بودند. می‌خواهیم در بزرگسالی همان ناز کشیدن‌ها و تیمار کردن‌ها را بازآفرینی کنیم. در گوشهٔ پنهان ذهن‌مان کسی را تصور می‌کنیم که نیازهای ما را درک می‌کند، هر چه می‌خواهیم برایمان می‌آورد، صبر و دلسوزی بی‌اندازه‌ای نسبت به ما دارد، ایثارگرانه و فداکارانه عمل می‌کند، و اوضاع زندگی‌مان را بهتر می‌کند. طبیعتاً این یک فاجعه است

در دوران بزرگسالی، وقتی نخستین بار می‌گوییم در جستجوی عشق هستیم، در وهلهٔ اول منظورمان این است که می‌خواهیم کسی عاشق‌مان شود، همانطور که روزی والدین‌مان عاشق ما بودند. می‌خواهیم در بزرگسالی همان ناز کشیدن‌ها و تیمار کردن‌ها را بازآفرینی کنیم. در گوشهٔ پنهان ذهن‌مان کسی را تصور می‌کنیم که نیازهای ما را درک می‌کند، هر چه می‌خواهیم برایمان می‌آورد، صبر و دلسوزی بی‌اندازه‌ای نسبت به ما دارد، ایثارگرانه و فداکارانه عمل می‌کند، و اوضاع زندگی‌مان را بهتر می‌کند. طبیعتاً این یک فاجعه است

در دوران بزرگسالی، وقتی نخستین بار می‌گوییم در جستجوی عشق هستیم، در وهلهٔ اول منظورمان این است که می‌خواهیم کسی عاشق‌مان شود، همانطور که روزی والدین‌مان عاشق ما بودند. می‌خواهیم در بزرگسالی همان ناز کشیدن‌ها و تیمار کردن‌ها را بازآفرینی کنیم. در گوشهٔ پنهان ذهن‌مان کسی را تصور می‌کنیم که نیازهای ما را درک می‌کند، هر چه می‌خواهیم برایمان می‌آورد، صبر و دلسوزی بی‌اندازه‌ای نسبت به ما دارد، ایثارگرانه و فداکارانه عمل می‌کند، و اوضاع زندگی‌مان را بهتر می‌کند. طبیعتاً این یک فاجعه است

در دوران بزرگسالی، وقتی نخستین بار می‌گوییم در جستجوی عشق هستیم، در وهلهٔ اول منظورمان این است که می‌خواهیم کسی عاشق‌مان شود، همانطور که روزی والدین‌مان عاشق ما بودند. می‌خواهیم در بزرگسالی همان ناز کشیدن‌ها و تیمار کردن‌ها را بازآفرینی کنیم. در گوشهٔ پنهان ذهن‌مان کسی را تصور می‌کنیم که نیازهای ما را درک می‌کند، هر چه می‌خواهیم برایمان می‌آورد، صبر و دلسوزی بی‌اندازه‌ای نسبت به ما دارد، ایثارگرانه و فداکارانه عمل می‌کند، و اوضاع زندگی‌مان را بهتر می‌کند. طبیعتاً این یک فاجعه است

همه (حتا کسی که اوایلش خیلی فوق‌العاده به نظر می‌رسد) از دور دل می‌برند و از نزدیک زهره.

ما اشتباهاً «عشق» را یک مفهوم واحد می‌دانیم، در صورتی که دو معنای کاملاً متفاوتی را که پشت این کلمه قرار گرفته است درک نمی‌کنیم: مهرورزی و مهرطلبی. باید وقتی ازدواج کنیم که آمادهٔ مهرورزی هستیم و از دلبستگی غیرطبیعی و ناپختهٔ خود به مهرطلبی آگاهیم.

معتقد است باید یاد بگیریم چطور روابط خوب را حفظ کنیم، اینکه مهارت‌های برقراری رابطه آموختنی هستند، و عشق صرفاً موهبت تصادفی از جانب روزگار نیست.

شخصی که واقعاً برای ما مناسب‌ترین است کسی نیست که هم‌سلیقهٔ ما باشد، بلکه کسی است که بتواند دربارهٔ این اختلاف سلیقه‌ها هوشمندانه و عاقلانه گفتگو کند.