بریده‌هایی از کتاب چرا با آدم عوضی ازدواج می‌کنیم؟

در دوران بزرگسالی، وقتی نخستین بار می‌گوییم در جستجوی عشق هستیم، در وهلهٔ اول منظورمان این است که می‌خواهیم کسی عاشق‌مان شود، همانطور که روزی والدین‌مان عاشق ما بودند. می‌خواهیم در بزرگسالی همان ناز کشیدن‌ها و تیمار کردن‌ها را بازآفرینی کنیم.

در ازدواج هم همان‌قدر شک، امید، ترس، طرد شدن، و خیانت هست که در خارج از ازدواج پیدا می‌شود. ازدواج فقط از دید مجردها ممکن است آرام، بدون حادثه، و به طور رشک‌برانگیزی کسل‌کننده باشد.

یکی از بزرگ‌ترین مزایای تنها زندگی کردن ابتلا به این توهم تملق‌آمیز است که زندگی کردن با من خیلی راحت است. با چنین درک ضعیفی از شخصیت خودمان، عجیب نیست که نمی‌دانیم باید دنبال چه کسی بگردیم.

یک رابطهٔ خوب رابطه‌ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلاً این آدم‌ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطهٔ بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته‌اند تا سازگاری صلح‌آمیزی بین دیوانگی‌های نسبی خود ایجاد کنند.

وظیفهٔ اولیه و ضروری هر عاشق این است که کم‌کم متوجه شود چطور عصبانی می‌شود. باید جیک و پوک همهٔ خل‌بازی‌هایش را بداند.

بدون کمک داستان‌ها، نیروی همدلی و درک‌مان ضعیف است، از زندگی درونی دیگران جداست، تجارب‌مان محدود است، چون وقتش را نداریم و نمی‌توانیم حتا با بخش اندکی از دنیا شخصاً روبه‌رو شویم. داستان‌ها توانایی‌های ما را گسترش می‌دهند، ما را درون ذهن غریبه‌ها می‌برند، و به ما امکان می‌دهند تجاربی را از سر بگذرانیم که در واقعیت برایمان ترسناک یا متهورانه است؛ قصه‌ها به ما فرصت می‌دهند بیش از یک بار زندگی کنیم.

اگر مرتباً و عمیقاً از خودمان خجالت نمی‌کشیم، به خاطر این است که هنوز خودمان را خوب نشناخته‌ایم.

«هر چقدر هم که طرف مقابل ظاهراً مرا درک کند، همیشه بخش‌های وسیعی از روان من برای او و هر کس دیگری غیرقابل‌درک خواهد بود.» بنابراین نباید معشوق‌مان را سرزنش کنیم که چرا نتوانسته به وظیفه‌اش عمل کند و ذهن ما را بخواند. او نالایق و بی‌عرضه نیست. فقط نتوانسته بفهمد ما که هستیم و چه می‌خواهیم، که کاملاً هم عادی است. هیچ‌کس طرف مقابلش را کاملاً درک نمی‌کند و بنابراین نمی‌تواند کاملاً با او همدردی کند.

عجیب نیست اگر روزی صبرمان به سرآید. یکی از دلایلی که احساس می‌کنیم باید ازدواج کنیم این است که مانع تسلط بی‌امان عشق بر روح و روان‌مان شویم. نمایش‌های عاشقانه و هیجان‌هایی که به هیچ‌جا نمی‌رسند امان ما را می‌بُرند. برای چالش‌های دیگر بی‌قراریم.

یکی از بزرگ‌ترین مزایای تنها زندگی کردن ابتلا به این توهم تملق‌آمیز است که زندگی کردن با من خیلی راحت است. با چنین درک ضعیفی از شخصیت خودمان، عجیب نیست که نمی‌دانیم باید دنبال چه کسی بگردیم.

عهد سوم باید این باشد: «هر وقت بتوانم از کسانی که روزی عاشق من بودند تقلید می‌کنم و همانطور که آنها مراقب من بودند مراقب شریک زندگی‌ام خواهم بود. این کار غیرمنصفانه‌ای نیست یا با ماهیت واقعی عشق تضاد ندارد. این تنها نوع عشق است که شایستهٔ آن کلمهٔ متعالی است.»

همه (حتا کسی که اوایلش خیلی فوق‌العاده به نظر می‌رسد) از دور دل می‌برند و از نزدیک زهره.

یکی از بزرگ‌ترین مزایای تنها زندگی کردن ابتلا به این توهم تملق‌آمیز است که زندگی کردن با من خیلی راحت است.

برای داشتن ازدواج موفق، باید به طور جدی از موقعیت کودک خارج شویم، و در جایگاه والد قرار بگیریم. باید آن آدمی باشیم که مشتاقانه نیازهای دیگران را به نیازهای خود ترجیح می‌دهد.

عهد و پیمان اصلی باید این باشد «من مقام و منزلت تخته اتو را می‌پذیرم.»

در دوران بزرگسالی، وقتی نخستین بار می‌گوییم در جستجوی عشق هستیم، در وهلهٔ اول منظورمان این است که می‌خواهیم کسی عاشق‌مان شود، همانطور که روزی والدین‌مان عاشق ما بودند. می‌خواهیم در بزرگسالی همان ناز کشیدن‌ها و تیمار کردن‌ها را بازآفرینی کنیم.

یکی دیگر از عهدهایتان باید این باشد: «هر چقدر هم که طرف مقابل ظاهراً مرا درک کند، همیشه بخش‌های وسیعی از روان من برای او و هر کس دیگری غیرقابل‌درک خواهد بود.»

«هر چقدر هم که طرف مقابل ظاهراً مرا درک کند، همیشه بخش‌های وسیعی از روان من برای او و هر کس دیگری غیرقابل‌درک خواهد بود.»

نقاط اوج زندگی معمولاً کوتاهند. خوشبختی در بازه‌های زمانی سالانه وجود ندارد

نقاط اوج زندگی معمولاً کوتاهند. خوشبختی در بازه‌های زمانی سالانه وجود ندارد. در صورت پذیرش دیدگاه امپرسیونیست‌ها، باید آماده باشیم از تک‌تک لحظات خوشِ هر روز بهره‌مند شویم ــ هر وقت که سرِ راه‌مان قرار می‌گیرند، بدون آنکه اشتباهاً به فکر ماندگار کردن آنها باشیم، بدون آنکه نیاز باشد با آنها «ازدواج» کنیم.