بریده‌هایی از کتاب چرا با آدم عوضی ازدواج می‌کنیم؟

خیلی بهتر است که جامعه را دوباره سازمان‌دهی کنیم تا شبیه یک دانشگاه یا مزرعهٔ اشتراکی شود، با خورد و خوراک مشترک، تسهیلات شراکتی، جشن‌های همیشگی، و روابط آزاد... . در این صورت، اگر کسی تصمیم می‌گرفت ازدواج کند، مطمئن بود که به خاطر جنبه‌های مثبت تأهل این کار را انجام داده، نه به خاطر فرار از جنبه‌های منفی تجرد

آدم بالغ کسی است که خودش به حماقت خودش کاملاً واقف باشد. یکی همیشهٔ خدا عنان از کف می‌دهد؛ یکی دیگر نتوانسته با گذشته‌اش کنار بیاید؛ یکی احساساتش را با بی‌مهری بیان می‌کند؛ آن یکی همیشه مضطرب است؛ و دیگری، اگر بخواهیم با ملایمت بگوییم، ابله است. اگر مرتباً و عمیقاً از خودمان خجالت نمی‌کشیم، به خاطر این است که هنوز خودمان را خوب نشناخته‌ایم.

یک رابطهٔ خوب رابطه‌ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلاً این آدم‌ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطهٔ بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته‌اند تا سازگاری صلح‌آمیزی بین دیوانگی‌های نسبی خود ایجاد کنند.

باید عملکرد کامل روانِ کسی را که قرار است با او ازدواج کنیم بشناسیم. باید دیدگاه‌ها و عقایدش را دربارهٔ اقتدار، تحقیر، درون‌نگری، صمیمیت جنسی، پول، فرزند، پا به سن گذاشتن، وفاداری، و صدها مسألهٔ جانبی دیگر بدانیم. این چیزها را نمی‌توان با گپ زدن معمولی با او فهمید. ما به سطحی از بینش نیاز داریم که عجالتاً فقط متخصصان روانشناسی در سطح دکترا در اختیار دارند.

یافت. یکی دیگر از عهدهایتان باید این باشد: «هر چقدر هم که طرف مقابل ظاهراً مرا درک کند، همیشه بخش‌های وسیعی از روان من برای او و هر کس دیگری غیرقابل‌درک خواهد بود.»

در یک جامعهٔ خردمندتر، کسانی که می‌خواهند با هم ازدواج کنند، یکدیگر را در معرض پرسشنامه‌های روانشناسی و خودشان را تحت معاینهٔ طولانی‌مدتِ تیم‌های روانشناسی قرار می‌دهند.

یک رابطهٔ خوب رابطه‌ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلاً این آدم‌ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطهٔ بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته‌اند تا سازگاری صلح‌آمیزی بین دیوانگی‌های نسبی خود ایجاد کنند.

ما تا حد زیادی به این علت از هم جدا می‌شویم یا احساس بیچارگی می‌کنیم که آثار ادبی نامناسبی را خوانده‌ایم.

ظرفیت تحمل تفاوت‌ها نشانهٔ واقعی یک شخص «مناسب» است.

ازدواج را باید فرآیند تعلیم و تربیت دوطرفه دانست.

باید وقتی ازدواج کنیم که آمادهٔ مهرورزی هستیم و از دلبستگی غیرطبیعی و ناپختهٔ خود به مهرطلبی آگاهیم.

برای هضم این مطلب، بهتر است قبل از ازدواج چند رابطه داشته باشیم، نه بدین منظور که «وصلهٔ تن‌مان» را پیدا کنیم، برای اینکه فرصت کافی داشته باشیم خودمان شخصاً در موقعیت‌های مختلف این حقیقت را کشف کنیم که همه (حتا کسی که اوایلش خیلی فوق‌العاده به نظر می‌رسد) از دور دل می‌برند و از نزدیک زهره.

در ازدواج هم همان‌قدر شک، امید، ترس، طرد شدن، و خیانت هست که در خارج از ازدواج پیدا می‌شود. ازدواج فقط از دید مجردها ممکن است آرام، بدون حادثه، و به طور رشک‌برانگیزی کسل‌کننده باشد.

نقاط اوج زندگی معمولاً کوتاهند. خوشبختی در بازه‌های زمانی سالانه وجود ندارد.

ما این نقاشی (اثر آنری ماتیس) را به عنوان تصویری از شخصی که سوراخ دماغ ندارد، هشت تار مو دارد، و مژه ندارد نمی‌بینیم. بدون اینکه متوجه کارمان باشیم خودمان قسمت‌های ناقص را پر می‌کنیم. مغزمان یاد گرفته است نکات تصویری کوچک را بگیرد و کل تصویر را با آنها بسازد. وقتی نوبت به شخصیت همسر آینده‌مان می‌رسد هم همین کار را می‌کنیم. ما ـ بیش از آنچه تصور می‌کنیم ـ هنرمندان قهاری در زمینهٔ بسط و تفصیل هستیم، و این برایمان گران تمام می‌شود.

نوبت نوع سوم ازدواج رسیده است: ازدواج روانشناسانه، که فرد نه به دلایل کاربردی (زمین، پول، و غیره) ازدواج می‌کند، و نه به دلایل شهودی (احساسات قوی)، بلکه وقتی ازدواج می‌کند که آرزوهایش به‌درستی در معرض آزمایش قرار گرفته باشند، و به طرز غیرافراطی، پس از ماه‌ها، در پرتو پیچیدگی‌های هراس‌انگیز روح و روانش درک شوند.

یکی از بزرگ‌ترین مزایای تنها زندگی کردن ابتلا به این توهم تملق‌آمیز است که زندگی کردن با من خیلی راحت است. با چنین درک ضعیفی از شخصیت خودمان، عجیب نیست که نمی‌دانیم باید دنبال چه کسی بگردیم.

مشکل واقعیْ یافتن شریک زندگی نیست: مشکل اصلی تحمل کردن او و تحمل شدن از سوی او در درازمدت است.

باید عملکرد کامل روانِ کسی را که قرار است با او ازدواج کنیم بشناسیم. باید دیدگاه‌ها و عقایدش را دربارهٔ اقتدار، تحقیر، درون‌نگری، صمیمیت جنسی، پول، فرزند، پا به سن گذاشتن، وفاداری، و صدها مسألهٔ جانبی دیگر بدانیم. این چیزها را نمی‌توان با گپ زدن معمولی با او فهمید. ما به سطحی از بینش نیاز داریم که عجالتاً فقط متخصصان روانشناسی در سطح دکترا در اختیار دارند.

در دوران ازدواج روانشناسانه، به مجموعهٔ جدیدی از معیارها نیاز داریم. باید به این مسائل فکر کنیم: -      چطور عصبانی می‌شود؟ -      چطور می‌توانیم بچه‌ها را با او بزرگ کنیم؟ -      چطور می‌توانیم در کنار یکدیگر رشد کنیم؟ -      چطور می‌توانیم دوست بمانیم؟ -      چطور می‌توانیم نیازهای متضادِ داشتنِ روابطِ خارج از ازدواج از یکسو و وفاداری از سوی دیگر را با یکدیگر تطبیق دهیم؟