بریده‌هایی از کتاب کوه دوم

وقتی که قلب انسان عاشق شد و آن عشق را تصدیق کرد، آن‌گاه روح فشاری عظیم را برای ایجاد یک تعهد احساس می‌کند. به محض هجوم عشق، حسی از اضطرار در ما به وجود می‌آید که ما را وادار می‌کند بگوییم: «من همیشه تو را دوست خواهم داشت.» این به این دلیل است که ذات عشق فداکاری و وقف کردن خویشتن است. همان‌طور که دیتریش و آلیس فون هیلدبراند یک بار نوشتند؛ «مردی که می‌گوید: «من حالا تو را دوست دارم، اما نمی‌توانم بگویم که این احساس چقدر دوام خواهد داشت.» واقعاً عاشق نیست. او حتی ماهیت عشق را درک نمی‌کند.

کارل یونگ رسالت را این‌گونه توصیف می‌کند: «عاملی غیرمنطقی که انسان را قادر می‌سازد تا خود را از گله و از مسیرهای فرسوده کنندهٔ پیشِ روی خود رهایی بخشد... هر کسی که رسالتی دارد صدایی را از درون خود می‌شنود: او فراخوانده می‌شود.»

شخصیت چیزی نیست که در شرایطی پرورانده شود که شما صرفاً در اتاقی نشسته باشید و در مورد تفاوت بین درست و نادرست و در مورد قدرت ارادهٔ خود فکر کنید. شخصیت ما از دل تعهداتمان بیرون می‌آید.

متعهد شدن چگونه اتفاق می‌افتد؟ این پدیده با اندکی حرکت در قلب و روح آغاز می‌شود. شما عاشق چیزی می‌شوید -یک شخص یا یک آرمان یا یک اندیشه- و اگر آن عشق به اندازهٔ کافی عمیق باشد، تصمیم می‌گیرید بخش قابل توجهی از زندگی خود را به آن اختصاص دهید.

فردگرایی می‌گوید؛ عمده‌ترین فعالیت‌های زندگی انواعی از خرید و فروش است؛ اما شما می‌گویید؛ نه فعالیت اصلی زندگی، بخشیدن است. انسان در متعالی‌ترین حالت خویش، هدیه‌دهندهٔ موهبت‌های گوناگون به دیگران است.

کنفوسیوس نوشت: «اگر کسی مودب است اما این کار را بدون آیین انجام می‌دهد، انرژی خود را هدر می‌دهد. اگر کسی محتاط باشد اما این کار را بدون آیین انجام دهد، ترسو می‌شود. اگر کسی جسور باشد اما این کار را بدون آیین خاصی انجام دهد، آن‌گاه بی‌پروا و بی‌ملاحظه می‌شود. اگر کسی روراست باشد اما این کار را بدون آیین انجام دهد، بی‌ادب می‌شود.»

دیوید وایت شاعر می‌نویسد: «کار، جایی است که در آن گم کردن خودتان از پیدا کردن خودتان می‌تواند راحت‌تر باشد.»

برای شش دهه پرستش و ستایش خود که دغدغهٔ اصلی فرهنگ ما بوده است - در آوردن خود به شکل قالب‌های از پیش تعیین شده، سرمایه‌گذاری روی خود و بیان خود. سرمایه‌داری، شایستگی و علوم اجتماعی مدرن، خودخواهی را به امری عادی و طبیعی تبدیل کرده است. به نظر می‌رسد که تنها انگیزهٔ انسانی حقیقی، علاقه‌مندی افراد به خود است- میل به پول، جایگاه و قدرت. این امور در سکوت این پیام را مخابره می‌کنند که مراقبت، عشق و بخشندگی شبیه به چیزی مانند خامهٔ روی کیک جامعه است.

«کتاب باید تبری باشد برای دریای یخ‌زدهٔ درونمان. باید ما را بیدار کند و چون پتکی بر سرمان فرو بیاید.»

تعهد با یک قرارداد تفاوت دارد. فردی که در حال عقد یک قرارداد است، جوانب مثبت و منفی را در نظر می‌گیرد و محاسبه می‌کند. شخصی که وارد یک قرارداد می‌شود حقیقتاً دچار تغییر نمی‌شود. او فقط به شکلی جدید خود را بازآرایی می‌کند که متناسب با علایق فعلی او باشد. از طرف دیگر تعهد شما را تغییر می‌دهد یا به عبارت بهتر مشخص می‌کند که در یک رابطهٔ جدید چگونه فردی باشید. شما صرفاً یک مرد یا زن نیستید، شما زن و شوهر هستید.