بریده‌هایی از کتاب کوه دوم

دانشکده‌ها معمولاً از شخصی که از یک موفقیت شغلی شگفت‌انگیز برخوردار است می‌خواهند که برایشان سخنرانی کند، سخنرانی‌ای که در آن معمولاً فرد موردنظر ادعا می‌کند موفقیت شغلی اهمیت چندانی ندارد. سپس این افراد ظاهراً به موفقیت رسیده‌اند، اغلب به مخاطبان خود می‌گویند که نباید از شکست ترسید. از این سخنان جوانان می‌آموزند که شکست خوردن می‌تواند فوق‌العاده باشد، اگر دست بر قضا شما جی کی رولینگ، استیو جابز و یا دنزل واشنگتن باشید.

«آزادی واقعی کم‌تر به معنای عدم وجود محدودیت‌ها و بیش‌تر به معنی یافتن محدودیت‌های مناسب است.»

آکدیا به معنی آرام کردن شور و شوق و به معنی عدم مراقبت است. نوعی از زندگی است که احساسات قوی شما را تحریک نمی‌کند و به همین دلیل باعث کندی و لَختی روح می‌شود، مانند یک اجاق گاز نیمه‌گرم. ممکن است فردی که در حالت آکدیا زندگی می‌کند شغل و خانواده داشته باشد اما او به‌طور کامل تحت تأثیر زندگی خودش قرار نمی‌گیرد. قلبش اینجاست، اما زندگی‌اش جای دیگری‌ست.

کسانی که رفتار و آداب ما را شکل می‌دهند قانون‌گذاران واقعی بشر هستند –آن‌ها بیشترین قدرت و تأثیر را دارند.

همهٔ ما با اتکا به شیوهٔ زندگی‌مان خرده‌فرهنگ‌هایی را در اطراف خودمان ایجاد می‌کنیم. شاید بزرگ‌ترین میراثی که یک فرد می‌تواند از خود به جای بگذارد یک نوع زیست اخلاقی است؛ مجموعه‌ای از باورها و رفتارها که پس از مرگ او هم زنده می‌مانند.

جامعه می‌گوید سعی کنید به سمت بالا رشد کنید و بهتر از بقیه باشید؛ او می‌گوید نه من با دیگران همگام می‌شوم، خدمت می‌کنم و به زیر می‌روم.

ما در درجهٔ اول موجوداتی متفکر نیستیم. در درجهٔ اول موجوداتی با قابلیت دوست داشتن و اشتیاق داشتن هستیم.

«آزادی واقعی کم‌تر به معنای عدم وجود محدودیت‌ها و بیش‌تر به معنی یافتن محدودیت‌های مناسب است.»

خوشی احساسی نیست که مستقل از بقیه احساسات وجود داشته باشد، بلکه تاجی است که به‌عنوان پاداش یک زندگی خوب و سالم بر سرتان گذارده می‌شود.

احساسات در جایگاه متضاد عقل و منطق نیستند؛ آن‌ها پایه و اساس عقل هستند و غالباً نوعی از خرد در خود دارند که مغز تحلیلی نمی‌تواند به آن دست یابد. آرزوی غایی قلب -عشقی که در پس همهٔ عشق‌های دیگر پنهان است- میل به گم کردن خویش در چیزی یا شخصی است. فکرش را بکنید؛ تقریباً هر فیلمی که تاکنون دیده‌اید دربارهٔ کسی است که این احساس شدید ادغام شدن با چیزی را تجربه می‌کند و خود را به چیزی واگذار می‌کند؛ یک مأموریت، یک هدف، یک خانواده، یک ملت یا یک محبوب.