بریده‌هایی از کتاب کوه دوم

به قول آیریس مرداک: «انسان موجودی است که از خودش عکس می‌گیرد و سپس به تصویر شبیه می‌شود.»

خوشی اغلب با فراموش‌کردن خود همراه است.

وقتی که قلب انسان عاشق شد و آن عشق را تصدیق کرد، آن‌گاه روح فشاری عظیم را برای ایجاد یک تعهد احساس می‌کند. به محض هجوم عشق، حسی از اضطرار در ما به وجود می‌آید که ما را وادار می‌کند بگوییم: «من همیشه تو را دوست خواهم داشت.» این به این دلیل است که ذات عشق فداکاری و وقف کردن خویشتن است. همان‌طور که دیتریش و آلیس فون هیلدبراند یک بار نوشتند؛ «مردی که می‌گوید: «من حالا تو را دوست دارم، اما نمی‌توانم بگویم که این احساس چقدر دوام خواهد داشت.» واقعاً عاشق نیست. او حتی ماهیت عشق را درک نمی‌کند.

دانشکده‌ها معمولاً از شخصی که از یک موفقیت شغلی شگفت‌انگیز برخوردار است می‌خواهند که برایشان سخنرانی کند، سخنرانی‌ای که در آن معمولاً فرد موردنظر ادعا می‌کند موفقیت شغلی اهمیت چندانی ندارد. سپس این افراد ظاهراً به موفقیت رسیده‌اند، اغلب به مخاطبان خود می‌گویند که نباید از شکست ترسید. از این سخنان جوانان می‌آموزند که شکست خوردن می‌تواند فوق‌العاده باشد، اگر دست بر قضا شما جی کی رولینگ، استیو جابز و یا دنزل واشنگتن باشید.

کارل یونگ رسالت را این‌گونه توصیف می‌کند: «عاملی غیرمنطقی که انسان را قادر می‌سازد تا خود را از گله و از مسیرهای فرسوده کنندهٔ پیشِ روی خود رهایی بخشد... هر کسی که رسالتی دارد صدایی را از درون خود می‌شنود: او فراخوانده می‌شود.»

شخصیت چیزی نیست که در شرایطی پرورانده شود که شما صرفاً در اتاقی نشسته باشید و در مورد تفاوت بین درست و نادرست و در مورد قدرت ارادهٔ خود فکر کنید. شخصیت ما از دل تعهداتمان بیرون می‌آید.

متعهد شدن چگونه اتفاق می‌افتد؟ این پدیده با اندکی حرکت در قلب و روح آغاز می‌شود. شما عاشق چیزی می‌شوید -یک شخص یا یک آرمان یا یک اندیشه- و اگر آن عشق به اندازهٔ کافی عمیق باشد، تصمیم می‌گیرید بخش قابل توجهی از زندگی خود را به آن اختصاص دهید.

فردگرایی می‌گوید؛ عمده‌ترین فعالیت‌های زندگی انواعی از خرید و فروش است؛ اما شما می‌گویید؛ نه فعالیت اصلی زندگی، بخشیدن است. انسان در متعالی‌ترین حالت خویش، هدیه‌دهندهٔ موهبت‌های گوناگون به دیگران است.

کنفوسیوس نوشت: «اگر کسی مودب است اما این کار را بدون آیین انجام می‌دهد، انرژی خود را هدر می‌دهد. اگر کسی محتاط باشد اما این کار را بدون آیین انجام دهد، ترسو می‌شود. اگر کسی جسور باشد اما این کار را بدون آیین خاصی انجام دهد، آن‌گاه بی‌پروا و بی‌ملاحظه می‌شود. اگر کسی روراست باشد اما این کار را بدون آیین انجام دهد، بی‌ادب می‌شود.»

دیوید وایت شاعر می‌نویسد: «کار، جایی است که در آن گم کردن خودتان از پیدا کردن خودتان می‌تواند راحت‌تر باشد.»

برای شش دهه پرستش و ستایش خود که دغدغهٔ اصلی فرهنگ ما بوده است - در آوردن خود به شکل قالب‌های از پیش تعیین شده، سرمایه‌گذاری روی خود و بیان خود. سرمایه‌داری، شایستگی و علوم اجتماعی مدرن، خودخواهی را به امری عادی و طبیعی تبدیل کرده است. به نظر می‌رسد که تنها انگیزهٔ انسانی حقیقی، علاقه‌مندی افراد به خود است- میل به پول، جایگاه و قدرت. این امور در سکوت این پیام را مخابره می‌کنند که مراقبت، عشق و بخشندگی شبیه به چیزی مانند خامهٔ روی کیک جامعه است.

شما رسالت خود را از طریق برعهده گرفتن یک مسئولیت پیدا نمی‌کنید. رسالت از اراده ناشی نمی‌شود بلکه از گوش فرادادن حاصل می‌شود. من باید به زندگی خود گوش دهم و سعی کنم بفهمم موضوع زندگی من چیست و این کاملاً جدا از آن چیزی است که دوست دارم باشد.»

رسالت از اراده ناشی نمی‌شود بلکه از گوش فرادادن حاصل می‌شود. من باید به زندگی خود گوش دهم و سعی کنم بفهمم موضوع زندگی من چیست و این کاملاً جدا از آن چیزی است که دوست دارم باشد.

نیچه می‌گوید: کسی که "چرا"یی برای زندگی کردن دارد می‌تواند هر "چگونه"ای را تحمل کند.

«کتاب باید تبری باشد برای دریای یخ‌زدهٔ درونمان. باید ما را بیدار کند و چون پتکی بر سرمان فرو بیاید.»

تعهد با یک قرارداد تفاوت دارد. فردی که در حال عقد یک قرارداد است، جوانب مثبت و منفی را در نظر می‌گیرد و محاسبه می‌کند. شخصی که وارد یک قرارداد می‌شود حقیقتاً دچار تغییر نمی‌شود. او فقط به شکلی جدید خود را بازآرایی می‌کند که متناسب با علایق فعلی او باشد. از طرف دیگر تعهد شما را تغییر می‌دهد یا به عبارت بهتر مشخص می‌کند که در یک رابطهٔ جدید چگونه فردی باشید. شما صرفاً یک مرد یا زن نیستید، شما زن و شوهر هستید.

«آزادی واقعی کم‌تر به معنای عدم وجود محدودیت‌ها و بیش‌تر به معنی یافتن محدودیت‌های مناسب است.»

وزیر سابق بهداشت ایالات‌متحده، ویوک مورتی در نشریهٔ هاروارد بیزینس ریویو نوشت: «در طول سال‌های مراقبت از بیماران، شایع‌ترین عارضه‌ای که دیدم بیماری قلبی یا دیابت نبود، تنهائی بود.»

آکدیا به معنی آرام کردن شور و شوق و به معنی عدم مراقبت است. نوعی از زندگی است که احساسات قوی شما را تحریک نمی‌کند و به همین دلیل باعث کندی و لَختی روح می‌شود، مانند یک اجاق گاز نیمه‌گرم. ممکن است فردی که در حالت آکدیا زندگی می‌کند شغل و خانواده داشته باشد اما او به‌طور کامل تحت تأثیر زندگی خودش قرار نمی‌گیرد. قلبش اینجاست، اما زندگی‌اش جای دیگری‌ست.

کسانی که رفتار و آداب ما را شکل می‌دهند قانون‌گذاران واقعی بشر هستند –آن‌ها بیشترین قدرت و تأثیر را دارند.