بریده‌هایی از کتاب کوه دوم

در کتاب حکمت عملی بری شوارتز، روان‌شناس و کنت

دیوید وایت شاعر می‌نویسد: «کار، جایی است که در آن گم کردن خودتان از پیدا کردن خودتان می‌تواند راحت‌تر باشد.»

هرگز قدرت محیطی که در آن کار می‌کنید را در تبدیل تدریجی شخصیتتان به چیزی دیگر، دست‌کم نگیرید. وقتی تصمیم می‌گیرید در یک شرکت خاص کار کنید، خود را به نوعی به شخصی که در آن شرکت کار می‌کند تبدیل می‌کنید.

شما به آن‌چه فیلسوف لهستانی زیگمونت باومن آن را «مدرنیتهٔ مایع» می‌نامد، می‌رسید. در عصر تلفن هوشمند، هزینه‌های فرسایشی ناشی از برقراری یا از بین بردن هرگونه معامله یا رابطه به صفر میل می‌کند. اینترنت به شما دستور می‌دهد کلیک کنید و نمونه‌ای از چیزهای دیگر را ببینید. زندگی آنلاین اغلب به معنای زندگی در حالت انحراف است. وقتی در حال زندگی در انحراف هستید، واقعاً و عمیقاً به چیزی علاقه ندارید. فقط با سرعتی بیشتر از حد معمول حوصله‌تان سر می‌رود. زندگی آنلاین پر از ابزارهایی برای زدودن تعهد است. اگر نمی‌توانید به مدت سی ثانیه تمرکز خود را متوجه یک چیز یا موضوع خاص کنید، واقعاً چگونه می‌خواهید به اندازهٔ یک عمر زندگی متعهد شوید؟

آن‌گونه که جوزف کمپبل در مصاحبه‌ای با بیل مایرز بیان کرد، دو نوع کردار وجود دارد. کردار جسمانی؛ مانند قهرمانی که در جنگ عملی شجاعانه انجام می‌دهد و یک دهکده را نجات می‌دهد؛ اما قهرمانان روحانی نیز وجود دارند، کسانی که شیوهٔ جدید و بهتری برای تجربهٔ یک زندگی معنوی را یافته‌اند و سپس برمی‌گردند و آن را نزد دیگران بازگو و آن را ترویج می‌کنند. یا به قول آیریس مرداک: «انسان موجودی است که از خودش عکس می‌گیرد و سپس به تصویر شبیه می‌شود.»

خوشبختی معمولاً فردی است؛ آن را با این پرسش می‌سنجند که «آیا شما خوشبخت هستید؟» خوشی اما معمولاً از طریق فراتر رفتن از خویش امکان بروز می‌یابد. خوشبختی چیزی است که شما آن را دنبال می‌کنید؛ خوشی چیزی است که به‌طور غیرمنتظره به وجود می‌آید و وجودتان را احاطه می‌کند. خوشبختی حاصل از دستاوردهای ماست؛ لذت اما از ارائهٔ موهبت‌هایی که در اختیارمان است حاصل می‌شود. خوشبختی محو می‌شود؛ ما به چیزهایی که در ما احساس خوشبختی و خشنودی ایجاد می‌کردند عادت می‌کنیم؛ اما خوشی محو نمی‌شود. زندگی با خوشی یک زندگی سرشار از شگفتی، قدردانی و امید است. افرادی که در کوه دوم قرار دارند تغییر کرده‌اند. آن‌ها عمیقاً متعهد هستند. جوشش عشق در آن‌ها به یک نیروی پایدار در زندگی‌شان تبدیل شده است.

هلن کلر بر این باور بود: «در فراموشی خویشتن، شادی وجود دارد؛ بنابراین من سعی می‌کنم نوری که در چشم دیگران هست را خورشید خود بپندارم، موسیقی‌ای که در گوش دیگران هست را سمفونی خویش و لبخندی که بر لب دیگران نقش می‌بندد را شادی خویش ببینم.»

سنت آگوستین احساس عشق خود به خداوند را به مانند یک نوع احساس گرسنگی و عطش شدید می‌دید: «من را صدا کردی، فریاد زدی و سد ناشنوایی مرا در هم شکستی؛ جرقه زدی، شعله‌ای روشن کردی و کوری من را چاره ساختی؛ رایحهٔ عطر خود را به مشامم رساندی و حالا من در عطش تو می‌سوزم؛ من تو را چشیده‌ام و حالا گرسنه و تشنهٔ توام؛ من را لمس کردی و من در عطش رسیدن به آرامش تو می‌سوزم.»

کافکا نوشته است: «کتاب باید تبری باشد برای دریای یخ‌زدهٔ درونمان. باید ما را بیدار کند و چون پتکی بر سرمان فرو بیاید.»

آدم‌های کوه دوم تعهدی قوی به یک یا همه موارد از این چهار چیز نشان می‌دهند: یک حرفه/ یک همسر و خانواده/ یک فلسفه یا ایمان/ یک جامعه