بریده‌هایی از کتاب کوه دوم

کافکا نوشته است: «کتاب باید تبری باشد برای دریای یخ‌زدهٔ درونمان. باید ما را بیدار کند و چون پتکی بر سرمان فرو بیاید.»

آدم‌های کوه دوم تعهدی قوی به یک یا همه موارد از این چهار چیز نشان می‌دهند: یک حرفه/ یک همسر و خانواده/ یک فلسفه یا ایمان/ یک جامعه

جامعهٔ ما از بحران ارتباط، بحران جداافتادگی رنج می‌برد. ما در یک فرهنگ فوق‌العاده فردگرا زندگی می‌کنیم. همیشه تنش بین خود و جامعه، بین فرد و گروه وجود دارد. در طول شصت سال گذشته ما بیش‌ازحد به سمت خودمان چرخیده‌ایم. تنها راه خروج از این وضعیت این است که تعادلی دوباره برقرار کنیم تا فرهنگی ایجاد شود که مردم را نسبت به روابط، جامعه و تعهد هدایت کند - چیزهایی که ما عمیقاً مشتاق رسیدن به آن‌هاییم، اما با شیوهٔ زندگی انسانی فوق‌فردگرایانهٔ ما، امکان دستیابی به آن‌ها تضعیف می‌شود.

رابطه‌گرا از شایسته‌سالاری سرمایه‌داری و سیستم‌های رایج زندگی دور نمی‌شود؛ اما او این جهان‌بینی را با یک اخلاق کاملاً متضاد که مکمل، تصحیح‌کننده و متضمن شرافت است، متعادل می‌کند. او با تمام لذت ها و دستاوردهای خود به آن دنیا پای می‌گذارد اما با روحیه‌ای متفاوت، رویکردی متفاوت و اهدافی متفاوت. او در جایی که جهان بیش از حد فردی است، اجتماعی است. وقتی جهان بیش از حد عقلی است او احساساتی است. وقتی دنیا فایده‌نگر است او اخلاق‌گراست.

فردی که به شخص تبدیل شده است شورش می‌کند. او علیه اخلاق فردگرایانه و تمام سیستم‌های غیرشخصی بودن طغیان می‌کند. جامعه به او می‌گوید استقلال می‌خواهد اما او وابستگی متقابل خود را اعلام کرده است. جامعه می‌گوید ما در یک واقعیت ماتریالیستی زندگی می‌کنیم اما او می‌گوید ما در یک واقعیت مسحورکننده زندگی می‌کنیم. جامعه به او می‌گوید گزینه‌های خود را باز نگه دارد اما او می‌گوید نه من متعهد می‌شوم و ریشه می‌دوانم. جامعه می‌گوید سعی کنید به سمت بالا رشد کنید و بهتر از بقیه باشید؛ او می‌گوید نه من با دیگران همگام می‌شوم، خدمت می‌کنم و به زیر می‌روم. جامعه می‌گوید طرف معطوف به خودِ زندگی‌تان را پرورش دهید. او می‌گوید نه من تمام خودم را پرورش خواهم داد. زندگی فقط زمانی خوب پیش می‌رود که با تمام خود زندگی می‌کنید.

خوب دیدن طبیعی نیست. یک عمل فروتنانه است. این بدان معناست که خودتان-نیازها و خواسته‌های خودتان- را از سر راه خود برمی‌دارید تا بتوانید چیزها را به‌عنوان آن‌چه هستند ببینید و نه صرفاً به‌عنوان بازتابی از منافع شخصی خودتان.

ازدواج یعنی وقت گذاشتن برای مرتب کردن رخت‌خواب حتی اگر بدانید اگر این کار را نکنید او احتمالاً انجامش می‌دهد.

«نظم و انضباط خود نوعی آزادی و رهایی است. رهایی از تنبلی و بی‌حالی، آزادی از انتظارات و مطالبات دیگران، آزادی از ضعف و ترس و تردید.»

اگر خوش‌شانس به دنیا آمده باشید پس باید مشکلات بزرگی را حل کنید.

وقتی می‌خواهید شغل فعلی‌تان را ترک کنید قانون ۱۰-۱۰-۱۰ را اعمال کنید. این تصمیم در ۱۰ دقیقه، ۱۰ ماه و ۱۰ سال چه حسی خواهد داشت؟ این به شما کمک می‌کند رنج عاطفی کوتاه مدت هر تصمیم را در مواجهه با پیامدهای بلند مدت قرار دهید.

برای بسیاری از افراد، انتخاب‌های بزرگ زندگی واقعا انتخاب نیستند بلکه به شن‌های روان بیابان می‌مانند. شما صرفاً در محلی که تصادفاً در آن ایستاده‌اید فرو می‌روید.

وقتی که یک آدم متخصص از دانش عملی خود استفاده می‌کند بیش‌تر از بقیه فکر نمی‌کند بلکه کم‌تر فکر می‌کند. او از طریق عادت، مجموعه‌ای از مهارت‌ها ایجاد کرده است و بدین ترتیب تعداد کارهایی را که می‌تواند بدون اطلاع خودآگاهانه انجام دهد افزایش داده است.

«من این تجربه را پشت سر گذاشته و از آن عبور کرد، زیرا عصبانی بودم. قصد داشتم با ایجاد تغییر در جهان با آن‌چه او سعی کرد با من بکند مقابله کنم. ببینید، او من را نکشت. پاسخ من به او این است که هر کاری که می‌خواستی با من بکنی، گور پدرت! نمی‌توانی موفق شوی.»

یک زندگی ستبر و غنی با تعهدات و وظایف تعریف می‌شود. یک زندگی خوب سفری از گزینه‌های متعدد به یک اجبار شیرین است.

انسان در متعالی‌ترین حالت خویش، هدیه‌دهندهٔ موهبت‌های گوناگون به دیگران است.

نظر می‌رسد که آزادی اقیانوسی نیست که بخواهید زندگی خود را در آن سپری کنید. آزادی رودخانه‌ای است که می‌خواهید از آن عبور کنید و خود را در آن طرف بکارید - و کاملاً به چیزی متعهد باشید.

مسئله، یافتن اخلاقیاتی است که تعهد را کانون و محور تمام امور دیگر بداند.

اگر نسبت به کسی بی‌رحمانه و ظالمانه رفتار کنید و دروغ‌گویی پیشه کنید، شخصیتتان تضعیف می‌شود و انجام چنین اعمال ناپسندی در آینده برایتان آسان‌تر هم می‌شود. همان‌طور که جرم‌شناسان می‌گویند، افرادی که مرتکب قتل می‌شوند، از آن‌جا شروع نکرده‌اند. آن‌ها می‌بایست قبل از رسیدن به نقطه‌ای که در آن می‌توانند جان انسانی دیگر را بگیرند، از مراحل متعددی از اعمال شرورانه گذشته باشند.

وقتی آدم‌ها سخاوت‌مندی در قبال دیگران را به‌عنوان بخش بزرگی در زندگی روزانهٔ خود می‌گنجانند، تعریفی تازه از این‌که چه کسانی هستند ارائه می‌دهند.

کافکا نوشته است: «کتاب باید تبری باشد برای دریای یخ‌زدهٔ درونمان. باید ما را بیدار کند و چون پتکی بر سرمان فرو بیاید.»