بریده‌هایی از کتاب فتنه‌‌ی تغلّب

چه چیزی به روشن شدن حق در غبار فتنه کمک میکند؟ و در این میانه چه باید کرد؟ به نظر میرسد تمسّک به «محکمات» اوّلین قدم در این مسیر باشد. در مقام عمل نیز «قانون»، ملاک و معیار است.

تأمّل در سرنوشت ایمان‌آورندگان به حضرت نوح که در قرآن بازگو شده، نشان میدهد حتّی آنان که از فتنه‌ای بزرگ سربلند بیرون آمده‌اند، چه‌بسا در گامهای بعدی بلغزند.

مهم‌ترین تکلیف ما این است که لحظه را بشناسیم. گاهی اوقات یک کاری است که شما اگر در این لحظه انجام دادید، انجام داده‌اید و درست است؛ اگر از این لحظه گذشت، همان کار را انجام بدهید، دیگر فایده‌ای ندارد. انسان در آن لحظه باید بشناسد که تکلیفش چیست و آن تکلیف را انجام بدهد. طبعاً سختی‌هایی هم دارد؛ هشیاری میخواهد، آمادگی میخواهد، گذشت میخواهد؛ اینها را هرکس داشته باشد، میتواند پابه‌پای این حرکت الهی پیش بیاید

این نظام را باید حفظ کرد، از تضعیفش بایستی بشدّت خودداری کرد. اینکه من گفتم کأنّه سیلی به من میزنند‌ بحثِ «نقد» نیست؛ بحث سرِ عیب‌جویی‌های غیر منصفانه است؛ این مراد است، وَالّا بالاخره نقد را انسان می‌شنود و نقد چیز خوبی است و چیز بدی نیست اگر چنانچه واقعاً منصفانه انجام بگیرد؛ امّا بعضی‌ها بی‌انصافی میکنند نسبت به این نظام.

ستونهای اصلی در جامعه بایستی محکم باشد. ستونهای اصلی چه کسانی‌اند؟ رئیس فلان اداره ستون اصلی است؟ نه؛ پیش‌نماز فلان مسجد لزوماً ستون اصلی است؟ نه؛ ستون اصلی، ایمانهای آدمهایی است که صادقانه و از روی بصیرت، قضیّه را فهمیده‌اند و پایَش ایستاده‌اند؛

بنده همان‌وقت بارها در جلسات خصوصی هم گفتم، عمومی هم گفتم، گفتم جنگ تمام شد، (امّا) مبارزه تمام نشده؛ شکل آسان‌ترِ مبارزه تمام شد که همه چیز مشخّص بود، حق و باطل معلوم بود، (امّا) تهاجم فرهنگی که جنگ اصلی است، بعد از آن شروع شد و هنوز هم ادامه دارد؛ ولی ایستادگی‌ها کار خودش را میکند.

از حضرت عیسی (علیه‌السّلام) پرسیدند وقتی یک ساختمان را میسازیم، کدام آجر مهم‌تر است؟ برخی گفتند آجر اوّل، چون زیربنا است. ایشان گفت آجر آخر! چون گاهی انحراف در عمل و عقیده در اواخر کار پیش می‌آید.

تا میتوانی جذب کن، مدارا کن، تحمّل کن، انتقادپذیر باش، دشمن را تبدیل به دوست کن؛ امّا نه اینکه دشمن دین را تبدیل به دوست خودت کنی؛ دشمن مکتب و دین و جامعه را به دوست آن تبدیل کن.

در جبههٔ حق برای پیروز شدن، ظلم نمیکنیم. طرف آمد به حضرت گفت: «آقا اینها سهم قدرت و بیت‌المال میخواهند، به آنها بده و فتنه را جمع کن.». ما یک چیزی داریم به نام «مؤلّفة قلوبهم»؛ تألیف قلوب؛ میتوانید از بیت‌المال مسلمین به دشمن و کافر پول بدهید تا به دوست تبدیل بشود؛ منتها دشمن دین نشود دوست تو، بشود دوست دین! یعنی دیگر با دین نجنگد، حالا دوست ما هم نشد، نشد؛ توطئه و سلاح را کنار بگذارد. امّا در حکومت نمیتوانید به کسی باج بدهید به‌خاطر اینکه گردن‌کلفت است. این دیگر تألیف قلوب نیست، خیانت به مصالح عمومی است.

فعّالیّتهای دستگاه‌های اطّلاعاتی در همهٔ کشورها متمرکز بر اقدامات پنهان مانند تعقیب و مراقبت و شنود و... است. به اقتضای شرایط امنیّتی و برآوردهایی که دستگاه‌های ذی‌ربط از مخاطرات و تهدیدها دارند، این فعّالیّتهای اطّلاعاتی کم و زیاد میشود. یکی از تهدیدهای مبتلابه مراکز امنیّتی این است که در شرایط خاص و به‌تبع آن پس از عادی شدن شرایط، اگر مراقبت نشود، اقدامات لازمِ اطّلاعاتی گاه بدون ضوابط و مجوّزهای قانونی و یا بیش از اندازه انجام شود. یکی از معاونین وقتِ شورای‌عالی امنیّت ملّی نقل میکند پس از طی کردن دوران فتنه و حاکم شدن شرایط عادی بر جامعه، آقا پیامی برای دو تن از مسئولین دستگاه‌های اطّلاعاتی فرستادند و فرمودند ضرورتهای زمان فتنه نباید اشاعه پیدا کند؛ باید مشخّص شود که هر اقدام اطّلاعاتی بر اساس چه ضابطه‌ای انجام میشود و چگونه مسائل شرعی رعایت میشود. آقای مصلحی و آقای طائب مسئولیّت شرعی دارند که هیچ کارِ خلاف شرع و خلاف قانونی انجام نشود.

اقدامات مخرّبی در کهریزک و کوی سبحان و... اذهان

بعضی‌ها در فضای فتنه، این جملهٔ «کن فی الفتنة کابن اللّبون لا ظهر فیرکب و لا ضرع فیحلب» را بد میفهمند و خیال میکنند معنایش این است که وقتی فتنه شد و اوضاع مشتبه شد، بکش کنار! اصلاً در این جمله این نیست که: «بکش کنار»؛ این معنایش این است که به‌هیچ‌وجه فتنه‌گر نتواند از تو استفاده کند؛ از هیچ راه؛ نه بتواند سوار بشود، نه بتواند تو را بدوشد؛ مراقب باید بود.

حضرت امیر فرمودند: «لولا التّقیٰ، لکنت أدهی العرب»؛ اگر تقوا نبود من از همهٔ عرب زرنگ‌تر بودم.

یکی از افرادی که فرزندش در آن تظاهرات شرکت کرده بود به نقل از فرزندش میگفت: من در میدان آزادی بودم. تا مدّتها همه چیز آرام و بدون مشکل بود. ماشینی را در میان جمعیّت دیدم و متعجّب شدم که آنجا چطور آمده و چه میکند. پس از مدّتی، ناگهان دیدم درب صندوق‌عقب ماشین باز شد و عدّه‌ای شروع کردند از داخل آن کوکتل مولوتف درآوردن.

جالب توجّه اینکه در طول رقابتهای انتخاباتی، نامزدی که بیش از همه بر دیدگاه‌های رهبری و تبعیّت از ولایت فقیه تأکید داشت، شخص آقای موسوی بود. برای نمونه وی اردیبهشت سال ۸۸ در دانشگاه فردوسی مشهد گفته بود: ما بدون اصل ولایت فقیه در سی سال گذشته در برابر تهدیدات آسیب‌پذیر بودیم و هر لحظه ممکن بود که کشور به وضعیّت گذشته برگردد. باید توجّه داشت که اصل ولایت فقیه ما را در مقابل کودتاها، حفظ کرده است. بنده با اعتقاد به مسئلهٔ ولایت فقیه وارد عرصهٔ انتخابات ریاست‌جمهوری دهم شده‌ام.

برای مثال اشاره کردند ظاهراً به دورهٔ دوّم انتخاب آقای خاتمی و گفتند: من مثل سابق، اعتقادم این بود که باید مشارکت بالا باشد و بر آن اصرار داشتم؛ امّا برخی از آقایان همیشه با آن مخالف بودند و معتقد بودند که لازم نیست مشارکت مردم در انتخابات بالا باشد؛ اگر ده دوازده میلیون هم شرکت کنند رئیس‌جمهور موردنظر ما انتخاب میشود.

اعتماد به مسئولان، مانع نقد و اعتراض نیست | اعتماد به مسئولین و همراه بودن با آنها معنایش این نیست که ما به مسئولین تذکّر ندهیم؛ آنجایی که لازم است از آنها انتقادی بشود، انتقاد نکنیم؛ نه، امّا باهم باشیم... وظیفهٔ مسئولان، کار کردن، وقت را مغتنم شمردن برای خدمت، خدمت دادن به مردم، هر لحظه‌ای را، هر ساعتی را مغتنم شمردن برای کار، که گره‌ها را باز کنند، مشکلات را برطرف کنند؛ و وظیفهٔ عمومی مردم در قبال مسئولین، اعتماد، همراهی، پشتیبانی و کمک است. اگر کسی نظری دارد برای کمک، نظر بدهد؛ اگر کسی یک‌وقت اعتراضی دارد، اعتراض هم اشکالی ندارد، ولی اعتراض باید مقابله نباشد؛ همراهی باشد، مثل دو هم‌سنگر که در یک سنگر نشسته‌اند، ممکن است این به آن اعتراض کند که چرا پایت را دراز کردی یا چرا خوابت برد؟ اینها روبروی هم قرار نمیگیرند. (۶ بهمن ۱۳۸۸)

بزرگ‌ترین ثروت برای یک نظام همین است که مردم پشت سرش باشند. آمدند به‌اصطلاح خواستند این حرکت مردمی را خراب کنند؛ گفتند راه‌پیمایی حکومتی! بی‌عقل‌ها نفهمیدند که با این حرف دارند حکومت را تعریف میکنند؛ دارند از حکومت تمجید میکنند. این چه حکومتی است که در ظرف دو روز _ روز عاشورا (یکشنبه) آن خباثتها را راه انداختند، روز چهارشنبه این حرکت عظیم راه افتاد _ میتواند یک چنین بسیج عظیم ملّی را در سرتاسر کشور بکند؟ امروز کدام کشور دیگر، کدام حکومت دیگر چنین قدرتی دارد؟ قوی‌ترین حکومتهای دنیا و ثروتمندترینشان _ که ولخرجی‌های زیادی هم برای جاسوس‌پروری و خرابکاری و تروریست‌پروری دارند _ اگر همهٔ تلاششان را هم بکنند، نمیتوانند ظرف دو روز، صد هزار نفر آدم را بیاورند توی خیابانهای شهرشان یا کشورشان. چند ده میلیون انسان در سرتاسر کشور بیایند! اگر به دستور حکومت آمده باشند، این خیلی حکومت مقتدری است؛ پس خیلی حکومت قوی‌ای است که این‌جور امکان بسیج را دارد.

خوب شد این رزمایش تحمیلی پیش آمد | در امتحانهایی از قبیل همین حوادثی که حول‌وحوش انتخابات پیش آمد _ بعد از انتخابات و قبل از انتخابات _ دیدیم که در همین زمینه‌ها ضعفها و مشکلاتی داریم. این حوادث برای ما نعمت بزرگی است؛ ازاین‌جهت که ضعفهای خودمان را بشناسیم؛ مثل رزمایشهایی که نیروهای مسلّح راه می‌اندازند. رزمایش اصلاً برای همین است که این یگان نظامی یا این سازمان نظامی، نقاط ضعفش را پیدا کند. هدفی را میدهند، فرمان صادر میشود که به سمت آن هدف حرکت بکنند؛ بعد چشمهای بصیر و بینایی _ در همهٔ رزمایشها این‌جور است _ می‌ایستند و از بالای صحنه، صحنه را نگاه میکنند؛ می‌بینند که بله، در فلان نقطه، ضعف وجود دارد یا بعضاً ناتوانی‌های مزمن وجود دارد. این برای ما یک رزمایش شد. البتّه به اختیار خود ما پیش نیامد؛ بر ما تحمیل شد؛ امّا خوب شد؛ ضعفهای خودمان را فهمیدیم. (۱۴ شهریور ۱۳۸۸)

این نظام یک نظام معترض است؛ معترض به این ساخت قدرت در دنیا، به (این) ساخت اجتماعات انسانی؛ یعنی به بی‌عدالتی معترض است، به ظلم معترض است، به فقر و گرسنگی معترض است. (نظام) ممکن است در کارهایی که میخواهد انجام بدهد و در آن راهی که در پیش گرفته، یکجاهایی را بد تشخیص بدهد، یکجاهایی را بد عمل بکند _ اینها هست و در آن تردیدی نیست _ امّا آن هویّت و ساخت اصلی را از بین نمیبرد