بریده‌هایی از کتاب فتنه‌‌ی تغلّب

در صفّین بود که حضرت امیر دیدند دو سه نفر از اصحاب به نیروهای معاویه فحش میدهند. ایشان گفتند چه میکنید؟ گفتند آقا فحش دادند، داریم جوابشان را میدهیم. حضرت فرمودند: «إنّی أکره أن تکونوا سبّابین...»؛ بدم می‌آید شما فحش بدهید. گفتند آقاجان آنها دارند فحش میدهند، ما چه‌کار کنیم؟ فرمودند شما افشا کنید؛ سخنرانی کنید، توضیح بدهید که ما چه میگوییم، بگویید دعوا سر چیست؟ استدلال کنید؛ بگذارید آنها فحش بدهند.

ایشان نامزدهای معترض را به خویشتن‌داری و پیگیری درخواست‌هایشان از مسیرهای قانونی دعوت نموده و هم‌زمان مسئولین ذی‌ربط را نیز موظّف به رسیدگی جدّی به شکایات انتخاباتی کردند. با نمایندگان نامزدها به گفتگو نشستند، حرفهای آنان را شنیدند؛ اطمینان دادند که اعتماد شخص ایشان به روند برگزاری انتخابات، مانع رسیدگی به ابهامات و اعتراضات نیست و حتّی مجوّز بازشماری آراء را نیز صادر نمودند. امّا مطالبهٔ ابطال انتخابات باتوجّه‌به مرتبط و کافی نبودن ادلّهٔ ارائه‌شده، از دید رهبری به معنای تضییع حقّ‌النّاس بود و ایشان بدون توجّه به آنکه شخصِ منتخب کیست، به پاسداشت مردم‌سالاری ایستادند: «چهل میلیون (نفر) _ بالاترین نصاب انتخابات _ در سال ۸۸ در (دادن) آراء شرکت کردند. خب، یک نتیجه‌ای داد. هرکسی (هم) برندهٔ این انتخابات میشد، ما همین‌جور می‌ایستادیم، دفاع میکردیم. بنده از حقّ‌النّاس دفاع کردم، از حقّ مردم دفاع کردم. بازهم هر وقتی که مردم رأی بدهند _ به هرکسی که مردم بپسندند و بپذیرند و رأی بدهند _ بنده از رأی مردم دفاع خواهم کرد؛ پشت سرِ مردم خواهم ایستاد.» این، سیرهٔ آیت‌الله خامنه‌ای در همهٔ موارد مشابه قبل و بعد از انتخابات سال ۱۳۸۸ بوده که بر اساس «قبول صادقانهٔ مردم‌سالاری دینی» آن را دنبال کرده‌اند:

رهبر انقلاب بارها تأکید کرده‌اند، منطقِ رفتارِ دشمن واضح است: کوتاه آمدن در صورت اقتدار، فشار آوردن در صورت ضعف.

ابطال، یعنی زدن توی دهن مردم!

ای سیّد ما! ای مولای ما! ما آنچه باید بکنیم، انجام میدهیم؛ آنچه باید هم گفت، هم گفتیم و خواهیم گفت. من جان ناقابلی دارم، جسم ناقصی دارم، اندک آبرویی هم دارم که این را هم خود شما به ما دادید؛ همهٔ اینها را من کف دست گرفتم، در راه این انقلاب و در راه اسلام فدا خواهم کرد؛ اینها هم نثار شما باشد. سیّد ما، مولای ما، دعا کن برای ما؛ صاحب ما تویی؛ صاحب این کشور تویی؛ صاحب این انقلاب تویی؛ پشتیبان ما شما هستید؛ ما این راه را ادامه خواهیم داد؛ با قدرت هم ادامه خواهیم داد؛ در این راه ما را با دعای خود، با حمایت خود، با توجّه خود، پشتیبانی بفرما.

کسانی بودند که با شبهه در سلامت انتخابات از سوی برخی نامزدها، در نگاه اوّل دچار تردید شده و منتظر ارائهٔ ادلّهٔ مناسب و کافی برای اثبات این ادّعا بوده‌اند. اگر ادّعاهای معترضان در مسیرهای معتبر قانونی که قابل راستی‌آزمایی باشد دنبال میشد، حقیقت سخن معترضین برای همگان روشن میشد. در آن صورت، نه این‌همه هزینه به کشور تحمیل میشد، نه مجالی برای سوءاستفادهٔ دشمن میماند.

رهبر انقلاب بارها تأکید کرده‌اند، منطقِ رفتارِ دشمن واضح است: کوتاه آمدن در صورت اقتدار، فشار آوردن در صورت ضعف.

امام (قدّس‌سرّه) گفتند اینهایی که از آمریکا میترسند، برای این است که تهذیب نفس نکردند. تهذیب نفس چه ربطی به سیاست بین‌الملل دارد؟ ایشان معتقد بود اگر آنها تهذیب نفس میکردند، میفهمیدند که منشأ قدرت خدا است و توکّل میکردند.

در هر بنایی ستونهای اصلی‌ای باید وجود داشته باشد که هر چیزی را بشود به آنها متّکی کرد و اگر یک جایی هم سُست است، با تکیهٔ به آن ستون بتواند سرِ پا بایستد. ستونهای اصلی در جامعه بایستی محکم باشد. ستونهای اصلی چه کسانی‌اند؟ رئیس فلان اداره ستون اصلی است؟ نه؛ پیش‌نماز فلان مسجد لزوماً ستون اصلی است؟ نه؛ ستون اصلی، ایمانهای آدمهایی است که صادقانه و از روی بصیرت، قضیّه را فهمیده‌اند و پایَش ایستاده‌اند؛ اینها ستونهای اصلی‌اند و به نظر من بیشترِ این ستونهای اصلی هم در خانواده‌های شهدا و جانبازها پیدا میشوند.

«هرکس بخواهد با نتیجهٔ آراء ملّت دربیفتد، بنده در مقابلش می‌ایستم. در سالهای گذشته و انتخابات‌های گذشته هم همین‌جور بوده؛ در سال ۷۶، در سال ۸۴، در سال ۸۸، در سال ۹۲؛ بعضی مقابل چشم مردم بوده و مردم مطّلع شده‌اند؛ بعضی را هم مردم مطّلع نشده‌اند؛ امّا این حقیر در جریان قرار گرفته‌ام. در همهٔ این سالهایی که شمردم، کسانی بودند که میخواستند در مقابل انتخابات بایستند؛ که در سال ۸۸ آشکار شد و آمدند در میدان اردوکشی کردند، و در آن سالهای دیگر جور دیگری (بود). در همهٔ این سالها بنده ایستادم و گفتم نتیجهٔ انتخابات مردم هرچه هست باید تحقّق پیدا کند؛ این آنجایی است که من در امر انتخابات دخالت میکنم و در مقابل مخالفین و معارضین انتخابات می‌ایستم؛ امّا در بقیّهٔ امور دیگر نه، باید مُرّ قانون عمل بشود؛ مردم تشخیص بدهند و حرکت کنند.»