بریده‌هایی از کتاب دید اقتصادی

در کنفرانس پولی برِتون وودز در ۱۹۴۴، ایالات متحده ملل دنیا را متقاعد کرد به‌جای طلا، دلار را پشتوانهٔ واحد پولی‌شان قرار بدهند. از آنجا که آمریکا متعهد شده بود هر اونس طلا را با ۳۵ دلار معاوضه کند و ۸۰ درصد طلای دنیا را در اختیار داشت، همه این توافق را پذیرفتند.

مکتب کینز انتخاب صد در صدِ سیاستمداران بود، چون‌که وعدهٔ راه‌حل‌های بدون درد می‌داد. سیاست‌هایی که کینز ترویج می‌کرد، با وعدهٔ افزایش اشتغال و تقویت رشد بدون اینکه مالیات‌ها بالا برود یا از خدمات دولتی کم بشود، معادل اقتصادی برنامه‌های کاهش وزنِ جادویی بود که هیچ رژیم و ورزشی نمی‌خواست. این امیدواری‌ها، با این که غیرمنطقی هستند، بهرحال آرامش بخشند و برای تبلیغات انتخاباتی خیلی جذابند.

اگر آزادیِ شکست را دریغ کنیم، آن وقت آزادیِ موفقیت را هم از بین برده‌ایم.

پیکر اسکیف، یکی از مهمان‌های کم پیدا که هرازگاهی محض خنده می‌آوردند، دربارهٔ سقوط قریب‌الوقوع کلبه هشدار داد. نگرانی او باعث غش غش خنده حضار می‌شد.

هر وقت نیروی خارجی، مثل دولت، از پس‌اندازکننده‌ها بخواهد یا آنها را تشویق کند به مواردی وام بدهند که احتمال بازپرداختشان کم است، نرخ زیان ناگزیر بالا می‌رود. این دستکاری‌ها پس‌اندازهای جامعه را هدر می‌دهند.

وام‌هایی که صرف کسب‌وکارهایی می‌شوند که به موفقیت نمی‌رسند ذخیرهٔ پس‌اندازهای جامعه را هدر می‌دهند و ظرفیت تولید را کم می‌کنند.

هر چه بیشتر بسازیم، بیشتر می‌توانیم مصرف کنیم و زندگی موفق‌تری خواهیم داشت.

تخصصی شدن، تولید را افزایش می‌دهد، که به نوبهٔ خود استاندارد زندگی را بالا می‌برد.

ساده‌ترین تعریف اقتصاد عبارتست از تلاش برای حداکثر کردن دسترسی به منابع محدود (که تقریباً همه منابع محدود هستند) به‌طوری‌که بیشترین تقاضای ممکن انسان تأمین شود. ابزارها، سرمایه و نوآوری جواب این معادله هستند. اگر این را به خاطر بسپاریم به‌سادگی می‌توان فهمید که چه چیزی باعث می‌شود اقتصاد رشد کند: پیدا کردن روش‌های بهتر برای تولید بیشتر چیزهایی که انسان می‌خواهد.

ابزارها همه چیز را تغییر می‌دهند و تشکیل اقتصاد را ممکن می‌کنند. نیزه‌ها کمک می‌کنند شکار را از پا درآوریم، بیل‌ها کمک می‌کنند محصولات را بکاریم و تورها کمک می‌کنند ماهی بگیریم. این وسیله‌ها اثربخشیِ نیروی کارِ ما را دوچندان می‌کنند. هر چه بیشتر بسازیم، بیشتر می‌توانیم مصرف کنیم و زندگی موفق‌تری خواهیم داشت.

برای تمام گونه‌ها، به جز خودِ ما، اقتصاد در واقع به بقای روزانه خلاصه می‌شود. با فرض رقابت بر سر غذای ناکافی، بی‌رحمی طبیعت، خطر شکارچیان، آسیب‌پذیری در برابر بیماری و کمیابی نسبی نوآوری، بقای خشک و خالی تقریباً تمام چیزیست که حیوانات می‌توانند به‌دست آورند (به‌جز اندک زمانی که برای تولیدمثل باقی می‌ماند). اگر دو چیز نبود ما هم وضع مشابهی داشتیم (همان‌طور که در گذشته نه چندان دور بود): هوشِ درست و حسابی و مهارت استادانه.

اما هدف اقتصاد این نیست که کار درست کند. هدف صرفاً این است که بهره‌وری حداکثر شود.

اگر آزادیِ شکست را دریغ کنیم، آن وقت آزادیِ موفقیت را هم از بین برده‌ایم.

تورم به طور ساده ابزاری است که ثروت را از کسی که در یک واحد پولی پس‌انداز دارد به کسی که در همان واحد پولی بدهی دارد منتقل می‌کند

اگر آزادیِ شکست را دریغ کنیم، آن وقت آزادیِ موفقیت را هم از بین برده‌ایم.

پس‌انداز فقط وسیله‌ای برای افزایش توانایی مصرف نیست.

با اَبَرتورم، ارزش پس‌انداز یکسره محو شده و بارِ بدهی برداشته می‌شود (وضع کسانی که دارایی فیزیکی دارند خوب باقی می‌ماند، چون‌که، برخلاف پس‌انداز در یک واحد پولی، ارزش اسمی دارایی‌ها با زبانه کشیدن تورم بالا می‌رود).

اما به خاطر داشته باشید یک اقتصاد نمی‌تواند رشد کند به دلیل این که مردم مصرف می‌کنند؛ مردم مصرف می‌کنند چون که اقتصاد رشد می‌کند.

تورم (برعکس انقباض پولی)، یاور سیاست‌مدارها است.

پس‌انداز سرمایهٔ لازم را برای توسعهٔ تولید فراهم می‌کند. در نتیجه، هر دلاری که پس‌انداز شود نسبت به دلاری که مصرف می‌شود آثار اقتصادیِ مثبتِ بیشتری دارد.