بریده‌هایی از کتاب غیرممکن غیرممکنه

با ذهنیتِ درحالِ رشد، باور دارید که می‌توانید توانایی‌های اساسی‌تان را (مثلاً هوش و استعداد) ازطریق تلاش، پشتکار و تجربه بارور کنید. در این ذهنیت، تمام استعدادها و توانایی‌های مادرزادی فقط شروعِ کارند. افرادی با این ذهنیت خواهانِ چالش‌اند، انتقادات سازنده را می‌پذیرند، عقب‌گردها را فرصت‌های یادگیری تلقی می‌کنند و مشتاقِ سخت‌کوشی و تشنهٔ بالندگی‌اند. آن‌ها می‌دانند بهترشدن و رشدکردن مراحلی دارند. این مراحل نیازمند نگرشی درست و صرف زمان‌اند.

وقتی ذهنیتی ثابت دارید، معتقدید استعدادتان بدون نیاز به تلاش ضامن موفقیت است. خواه این ذهنیت مادرزادی باشد خواه نه، با این تفکر نمی‌توانید چیزی را تغییر دهید. زمانی‌که ذهنیت ثابتی دارید، از روبه‌روشدن با چالش‌ها دوری می‌کنید، درمقابلِ انتقادات مقاومت می‌کنید و به‌خاطر تشویق‌شدن کاری را انجام می‌دهید. باورها و رفتارهای ناشی از ذهنیت ثابت مخرب‌اند.

۳. رشد و آموختن را بر راحتی و خیال‌جمع‌بودن ارجحیت دهید.

۲. خودتان دست‌به‌کار شوید. راهی برای قراردادن پول، زمان و عزت‌نفستان در مسیر پیدا کنید.

۱. مواظب تعلل باشید که در لباس «تحقیق و برنامه‌ریزی» ظاهر نشود.

قدم پنجم: سه قدم بعدی‌تان را مشخص و همین الان شروع کنید سخت‌ترین چیزْ تصمیم‌گرفتن برای شروع است. بقیهٔ چیزها فقط نوعی سرسختی‌اند.

قدم چهارم: رؤیایتان را به چیزی ویژه، قابل‌اندازه‌گیری و قابل‌اجرا تبدیل کنید رازِ پیش‌رفتن شروع‌کردن است، راز شروع‌کردن تکه‌تکه‌کردن وظایفِ پیچیدهٔ منکوب‌کننده‌تان به وظایف کوچک‌ترِ قابل‌مدیریت است و پس‌از آن شروعِ اولین بخش از این وظایف.

بگویید: غیرممکنْ غیرممکنه. بعد هم با مشکلات سرشاخ شوید.

ج. اقدامات گذشته: آیا در گذشته برای رسیدن به این رؤیا اقدام کرده‌اید و کم آورده‌اید؟ اگر این‌طور است، مشکل چه بود؟ خودتان را ملامت نکنید. تا حد ممکن درون‌نگر باشید. هرچیزی را که کشف می‌کنید، به‌عنوان خبری مثبت در نظر بگیرید. اگر مشکل شما بوده‌اید، این یعنی خود شما هم راه‌حل هستید. بنویسید دقیقاً چه چیزی درست کار نکرد و در آینده چه کاری انجام خواهید داد که مشکلات را حل کنید؟

ب. دشواری: به رؤیایتان نگاهی بیندازید و از خودتان بپرسید: «آیا تابه‌حال کسی در تاریخ جهان این مشکل را حل کرده است؟» احتمالاً بله. اکثر رؤیاهای ما قبلاً به واقعیت پیوسته‌اند. اگر هم دقیقاً خودِ آن‌ها انجام نگرفته باشند، رؤیایی بسیار نزدیک به آن‌ها انجام گرفته است.

الف. اهمیت: چرا این رؤیا برای شما مهم است؟ وقتی توانستید ازپسش بربیایید، چه تغییری در زندگی‌تان ایجاد خواهد کرد؟ چه اثر خلاقانه، عاطفی، جسمی و مالی‌ای روی شما خواهد گذاشت؟ وقتی توانستید به دستش بیاورید، چه‌کس دیگری جز شما به‌شکل مثبتی تحت‌تأثیر آن قرار خواهد گرفت؟ تاجایی‌که می‌توانید، چرا بیاورید. سپس برای هر چرایی که می‌آورید، عمیق‌تر شوید و از خودتان بپرسید: «حالا چرا این موضوع مهم است؟» سپس دوباره آن را بپرسید: «حالا چرا این موضوع مهم است؟»، «این موضوع درنهایت برای من و دیگران چه خواهد کرد؟».

به زمانی که شکست خوردید (یا بگذارید به‌شکل دقیق‌تری بگوییم: تلاش صادقانه‌ای برای یادگیری انجام دادید) فکر کنید. طلا را از آن استخراج کنید. سه تا از چیزهای خوبی که از آن به دست آمدند، چه بوده‌اند؟ چه درس‌هایی گرفتید؟ چه نکات ارزشمندی را از آن‌ها کسب کردید که درصورت اتفاق‌نیفتادنشان به آن‌ها دسترسی نداشتید.

من یا می‌برم یا یاد می‌گیرم، اما هرگز نمی‌بازم.

طفره‌رفتنْ ترستان را خاموش نمی‌کند. عمل‌کردن این کار را می‌کند. به‌جایش باید این کار را بکنید: بدترینِ بدترینِ بدترین اتفاقی را که ممکن است با انجام‌دادنِ آن موضوع جذاب اما هنوز آلوده‌به‌ترس رخ بدهد، روی کاغذ بنویسید. همهٔ تلاشتان را بکنید و جزئیات را بیاورید. سپس آن را در مقیاس ۱ تا ۱۰ دررابطه‌با امکان به‌وقوع‌پیوستنِ این بدترین حالتِ ممکن درجه‌بندی کنید. به‌شکلی که ۱ به‌معنی غیرممکن‌بودن و ۱۰ به‌معنی تضمینِ رخ‌دادنِ آن حادثه باشد. درنهایت بدترین حالت ممکن، یعنی بدترین کابوستان را که به وقوع پیوسته است، تصور کنید. حالا بعدش چه؟ نقشه‌ای برای این بنویسید که چگونه بازیابی می‌شوید و دوباره روی پاهایتان می‌ایستید.

بیشترِ سوءتفاهم‌ها در جهان اجتناب‌پذیر بودند اگر مردم کمی وقت می‌گذاشتند و از خودشان می‌پرسیدند: «این ممکن بود چه معنیِ دیگری داشته باشد.»

اقدام‌کردن پادزهرِ ترس است. اقدام و عمل‌کردن ترس را سازمان‌دهی می‌کنند. راهش این است که به خودتان اجازه دهید هم‌زمان که دست به اقدام می‌زنید، ترس را حس کنید.

این جمله‌ای است که هرقدر هم آن را بشنوید، کم است: ما همه‌مان شکست می‌خوریم، ازنظر جسمی، عاطفی، خلاقیتی، مالی، اجتماعی؛ هرکسی کارهای احمقانه انجام می‌دهد. این جزئی ذاتی در فرایند رشد انسان‌هاست. اما کلیدش اینجاست: زمین‌خوردن هرگز انتهای کار نیست؛ مگر اینکه بخواهید همیشه روی زمین باقی بمانید.

باورهایتان رفتار و دستاوردهایتان را رهبری می‌کنند. باورهایمانْ بدن و چگونگیِ واکنشمان به بحران‌ها، نقدها و فرصت‌ها را کنترل می‌کنند. آن‌ها به ما می‌گویند به چه چیزی توجه و بر چه چیزی تمرکز کنیم، چه معنایی برداشت کنیم و دررابطه‌با آن چه کار کنیم. این حقیقت که باورهایتان واقعیتتان را شکل می‌دهند انکارناپذیر است. آن‌ها به‌صورت فیزیکی، عاطفی، روانی، مالی، فرهنگی و عقلانی بر شما تأثیر می‌گذارند. چیزی که باید به خاطر بسپریم این است: در طولانی‌مدت، باورهایتان سرنوشتتان را تعیین می‌کنند.

معلوم شد باورهایمان جسممان را هم کنترل می‌کنند. جروم گروپمَن در کتاب فوق‌العادهٔ آناتومیِ امید می‌نویسد: محققان متوجه شده‌اند تغییر در ذهنیتْ قدرت تغییرِ شیمیِ اعصاب را دارد. باور و انتظار، یعنی عناصر کلیدی امید، می‌توانند با آزادکردن اندورفین و انکفالین جلوی درد را بگیرند؛ همان کاری که مورفین انجام می‌دهد.

ساده‌بودنِ این باور به‌معنی آسان‌بودنِ راه پیش‌رویتان نیست. شما به فروتنی و شجاعت، عشق به خویشتن، تمایل به تجربه‌کردن، شوخ‌طبعی و صبر نیاز خواهید داشت، صبرِ خیلی خیلی زیاد. همان‌طورکه کارلوس کاستاندا می‌گوید: «چه خودمان را بیچاره کنیم یا قوی، میزان کار همان است.»