بریده‌هایی از کتاب غیرممکن غیرممکنه

«احمق نباش ری. توی زندگی هیچی اون‌قدرها پیچیده نیست. می‌تونی هر کاری رو که توی ذهنت داری انجام بدی. فقط باید آستین بالا بزنی و انجامش بدی. همه‌چیز شدنیه.»

بهترین کتاب‌ها مانند کلیدی‌اند که به‌خوبی در قفل جا می‌گیرند.

بهترین کتاب‌ها مانند کلیدی‌اند که به‌خوبی در قفل جا می‌گیرند.

بهترین کتاب‌ها مانند کلیدی‌اند که به‌خوبی در قفل جا می‌گیرند.

برخی از باورهای اساسیِ ما ساخته‌وپرداختهٔ تجاربِ دوران کودکی‌مان هستند. هرچه عواطف شدیدتر و عمیق‌تر باشند، احتمال بیشتری دارد که زندگی‌مان را شکل دهند.

وقتی باوری را تغییر می‌دهید، همه‌چیز را تغییر می‌دهید. باورهای ما یا ما را به‌سمتی سوق می‌دهند که از نهایتِ قابلیت‌هایمان استفاده کنیم یا مانع آن می‌شوند. باورهای ما شکست یا موفقیتمان را تعیین می‌کنند

باورهایی مخرب و نابودکننده! (درمورد توماس ادیسون هم همین را گفته بودند. معلم‌های او گفته بودند: «خیلی احمقه و نمی‌تونه چیزی یاد بگیره.» انیشتین هم تا سن چهارسالگی حرف نمی‌زد و تا هفت‌سالگی نمی‌توانست بخواند.)

به‌یقین می‌دانیم باورهای محدودکننده متضمن نتایج محدودند.

اما یک چیز مشخص است: اگر به چیزی باور نداشته باشید، آن چیز شدنی نیست، تمام. لحظه‌ای که به مغزتان می‌گویید «این شدنی نیست» یا «نمی‌تونم» یا «هیچ فایده‌ای نداره»، صددرصد حق با شماست. شما به مغزتان فرمانِ خاموشی می‌دهید؛ ذهن و بدنتان هم به‌دنبال آن خاموش خواهند شد.

«چه فکر کنید می‌توانید و چه فکر کنید نمی‌توانید، در هر دو صورت حق با شماست.»

هر باوری نتیجه‌ای دارد. باورهایتان یا درمانتان می‌کنند یا بهتان آسیب می‌رسانند یا حامیِ الهامات شما هستند یا آن‌ها را بی‌نتیجه می‌گذارند. باور سرچشمهٔ محدودیت یا آزادیِ شماست. مهم نیست چه چیزی درست است؛ این باورِ شماست که اهمیت دارد.

این حقیقت که باورهایتان واقعیتتان را شکل می‌دهند انکارناپذیر است.

باورهایتان رفتار و دستاوردهایتان را رهبری می‌کنند. باورهایمانْ بدن و چگونگیِ واکنشمان به بحران‌ها، نقدها و فرصت‌ها را کنترل می‌کنند. آن‌ها به ما می‌گویند به چه چیزی توجه و بر چه چیزی تمرکز کنیم،

سپس محققان فرایندِ آزمایش را برعکس کردند. به سیزده پسربچه درحالی‌که چشمانشان بسته بودند، گفته شد بازوی دیگرشان با گیاهی بی‌خطر تماس داده می‌شود؛ اما درواقع برگ سمی درخت لاک بود. این دفعه یازده پسربچه از سیزده تا، هیچ علائمی از حساسیت نشان ندادند؛ به‌رغم اینکه نسبت‌به آن برگ‌ها فوق‌العاده حساسیت داشتند.

در این پژوهش، زانوی تعدادی از بیماران جراحیِ کامل می‌شد و بقیه جراحیِ بدلی می‌شدند؛ به این معنی که تمام کارهای مربوط به عملی واقعی را انجام می‌دادند (رفتن به اتاق عمل، دیدن دکترها در لباس سفید، تزریق‌شدنِ داروی بیهوشی و...)، اما فقط چند بریدگی روی زانوی آن‌ها انجام می‌شد و با گرفتنِ دستوراتِ مراقبت پس‌از عمل و مسکن مرخص می‌شدند. یک‌سوم بیمارانی که واقعاً جراحی شده بودند، با کاهش درد مواجه شدند، اما چیزی که محققان را شگفت‌زده کرد، همین آمار در بیمارانی بود که واقعاً جراحی نشده بودند. حتی طی تحقیق آن‌هایی که جراحیِ دروغین داشتند، نسبت‌به کسانی‌که واقعاً جراحی شده بودند، نتایج بهتری گرفتند!

مطمئنم درمورد تلقینِ دارویی شنیده‌اید. اگر نه، باید بگویم نظریه‌ای هست که می‌گوید اگر باور داشته باشید چیزی حالتان را بهتر می‌کند (مثل آدویل)، این کار را می‌کند؛ حتی اگه فقط قرصِ قند بخورید.

محققان متوجه شده‌اند تغییر در ذهنیتْ قدرت تغییرِ شیمیِ اعصاب را دارد. باور و انتظار، یعنی عناصر کلیدی امید، می‌توانند با آزادکردن اندورفین و انکفالین جلوی درد را بگیرند؛ همان کاری که مورفین انجام می‌دهد.

باور چیزی است که کاملاً و با قطعیت به آن آگاهید. فکری است که آگاهانه یا ناآگاهانه به این نتیجه رسیده‌اید که حقیقت است. باورهای ما ریشهٔ واقعیت و دستاوردهایمان هستند. درنتیجه فرمول خلاقیتمان این‌گونه خواهد بود:

نیرویی است که هر عمل و تفسیر و واکنشِ ما دربرابر جهان را پی‌ریزی می‌کند. این نیروی عمیق‌تر و راهبرْ «باورها» ی ما هستند. باورها سناریوهای پنهانی‌اند که زندگی‌مان را پیش می‌برند.

چیزی در این دنیا وجود ندارد که ابتدا در ذهن ما وجود نداشته باشد. این هدیه‌ای است که ازطرف کائنات به ما داده شده تا زندگی‌مان و درمجموع جهان را شکل دهیم. ما آفرینندگانی هستیم که با نیروی درونیِ تبدیل‌کردنِ رؤیاهایمان به واقعیت متولد شده‌ایم. اما خلاصهٔ فرایندِ خلق به این شکل است: