بریده‌هایی از کتاب سه فلسفه‌ی زندگی

لائوتسه آن را بیان کرد «و آنها که می‌گویند، نمی‌دانند؛ آنها که می‌دانند نمی‌گویند»

داستان زندگی به‌شدت پوچ است. کیهان با ما در درد زایمان تکامل ناله می‌کرده و ما فقط سقط جنین کیهانی هستیم.

دیدنْ باور کردن نیست، بلکه سرانجام، باور کردن دیدن است.

ر زندگی یک بحران هویت طولانی است.

تنها توصیهٔ مثبت کتاب جامعه این است که از «اصل لذت» فروید پیروی کنی، اما آن‌قدر صادق باشی که به یاد داشته باشی «این نیز بیهودگی است» و تنها به مرگ می‌انجامد و اینکه نمی‌توانی هیچ یک از بازیچه‌هایت را با خود ببری. گل‌ها وجود دارند، اما در پشت هر گلی همیشه یک جمجمهٔ خندان قرار دارد. سرگرمی‌های خوشایندی در عرشهٔ کشتی تایتانیک وجود دارد.

ماهیت دوزخ رنج نیست بلکه بیهودگی است، نه درد بلکه بی‌هدفی است، نه رنج بدنی بلکه رنج روحی است. دانته حق داشت که علامت دروازهٔ دوزخ را چنین بخواند: «ای کسانی که اینجا وارد می‌شوید، تمام امیدهایتان را رها کنید».

و در آخر بهشتْ عشق است، زیرا بهشت ذاتاً حضور خداوند است و خداوند ذاتاً عشق است. («خداوند عشق هست»).

اثر اصیل مانند گاوی ماده است که هر صبح شیر تازه می‌دهد. اثر اصیل کتابی است که مدام به بازخوانی مکرر آن پاداش می‌دهد. اثر اصیل مانند صبحدم و مانند خود طبیعت همیشه جوان و همواره شاداب است.

مرگی بدتر از مرگ وجود دارد: مرگ روح؛ و «ارواح مرده» (عنوان وحشت‌انگیز گوگول) را در خیابان هر شهری می‌توان دید. «بیهودگی» در واقع مرگ است؛ ابدی شده و دوزخ است. عارفان و بیمارانی که حیات دوباره یافته‌اند و ادعا می‌کنند دوزخ را یک لحظه دیده‌اند، نمی‌گویند آتش فیزیکی یا شیاطینی با دو نیزه و دو سر دیده‌اند بلکه در عوض ارواح گمشده‌ای را دیده‌اند، که در تاریکی، بدون هیچ جهت و امید یا هدفی، به ناکجا سرگردان‌اند. و این تصویری بسیار وحشتناک‌تر از دوزخ نسبت به آتش و گوگرد است. و وحشتناک‌تر از همه اینکه حقیقت است. در اینجاست. ما حتی الان می‌توانیم آن شعله‌ها را احساس کنیم و از خاکستر آنها که در زندگی ما انباشته شده است، حالت تهوع پیدا کنیم.

ما مانند جعبه‌های سیاه کوچکی هستیم که از فروشگاه‌های اسباب‌بازی می‌خرید. هدف آنها صرفاً روشن شدن، چشمک زدن و ایجاد کردن صداهای ضعیف سرگرم‌کننده است و آن‌قدر تکان می‌خورند تا باتری‌شان تمام شود (مرگ).