بریده‌هایی از کتاب سه فلسفه‌ی زندگی

همهٔ ما نت‌هایی در سمفونی خدا هستیم

اگر نسل‌های آینده احمق باشند چه لطفی دارد که برای آنها کار کنیم؟

«ما می‌دانیم در اینجا چه اتفاقی دارد می‌افتد. این فرافکنی است. دانته عاشق عشق بود، و دیدار بئاتریس فقط در زمانی مناسب اتفاق افتاد. دانته عمق و زیبایی قلبش را به بئاتریس نسبت داد. ‘زیبایی در نگاه تماشاگر است’، و نگاه شاعرانهٔ دانته سرشار از زیبایی است. دقیقاً همان‌طور که وقتی در چشمان خود یرقان داشته باشید، جهان زرد به نظر می‌رسد، هنگامی که زیباییِ نگاه دانته را داشته باشید اولین کسی که دیده می‌شود زیبا به نظر می‌رسد. این بئاتریس نیست که زیباست؛ دانته است.»

آنها که می‌گویند، نمی‌دانند؛ آنها که می‌دانند نمی‌گویند

آیا این حقیقت ندارد که کسانی که بسیار بلند و بیشتر می‌خندند معمولاً کم‌مایه‌ترین و احمق‌ترین‌ها هستند؟

داستان زندگی به‌شدت پوچ است. کیهان با ما در درد زایمان تکامل ناله می‌کرده و ما فقط سقط جنین کیهانی هستیم.

انسان بودن انسان به فکر است و انسان هرچه زندگی را بیشتر به فکر کردن بگذراند بهرهٔ بیشتری از انسان بودن دارد و هرچه کمتر و کمتر به این فعالیت شریف مشغول باشد به دیگر هم‌جنسان خود - که همان حیوانات عزیز باشند - نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود

پاسکال می‌گوید «هر کس که بیهودگی زندگی را درک نکند، در واقع خودش باید بسیار بیهوده باشد».

بهتر است سقراطی ناخرسند باشیم تا یک خوک خرسند

داستایفسکی می‌گفت «اگر خدا وجود نداشت هر کاری مجاز بود».