بریده‌هایی از کتاب بافته

مامان‌بزرگ درست در روز عروسی‌اش مجبور بوده در مزرعه کار کند و لیموها را جمع کند. در مزارع زمان استراحت وجود نداشته است.

گاهی فکر کردن به این‌که هرچیزی انتهایی دارد، آرامش‌بخش است، این‌که بزرگ‌ترین شکنجه‌ها هم می‌توانند فردا تمام شوند.

سارا خیلی زود متوجه شد که دخترش ذاتاً با دیگران احساس همدردی می‌کند. با غم و رنج دنیا هم‌ذات‌پنداری می‌کند، خودش را مسئول آن‌ها می‌داند و آن را به خودش نسبت می‌دهد. مثل یک موهبت الهی می‌ماند، یک حس ششم. در کودکی، وقتی می‌دید که کسی آسیب می‌بیند یا مورد سرزنش قرار می‌گیرد، گریه می‌کرد. موقعی که از تلویزیون اخبار می‌دید و یا هنگام تماشای کارتون، گریه می‌کرد. گاهی سارا نگران می‌شود: با این احساسات شدید چه کار خواهد کرد؟

لعنت به جامعه‌ای که ضعیفان، زنان، بچه‌ها و تمام کسانی را که باید از آن‌ها حمایت کند، زیر پایش له می‌کند.

یک پدر هرگز نمی‌میرد، یک پدر جاودانه است، صخره است، یک ستون است، مخصوصاً پدر او.

از دکتر درمورد شانس زنده ماندنش سؤال نمی‌کند، نمی‌خواهد آینده‌اش را به یک آمار و ارقام محدود کند. بعضی‌ها می‌خواهند بدانند، اما او نه. اجازه نخواهد داد که اعداد در وجود او، در خیال و باطنش مداخله کنند، آن‌ها قادرند که تکثیر شوند مثل خود همین تومور، می‌توانند تیشه به ریشهٔ روحیه، اعتمادبه‌نفس و بهبودی‌اش بزند.

اگر حرکت را یاد بگیرم سرعت در طی سال‌ها به‌تدریج به دست می‌آید

جولیا با خودش فکر می‌کند چه اهمیتی دارد که مامان، خانواده‌اش و افراد محله چه می‌گویند. او امروز در کنار این مرد که او را بیدار کرد، احساس زن بودن می‌کند.

یک پدر هرگز نمی‌میرد، یک پدر جاودانه است، صخره است، یک ستون است،

یک پدر هرگز نمی‌میرد، یک پدر جاودانه است، صخره است، یک ستون است، مخصوصاً پدر او.

به‌خوبی با این حس گناه مادرانی که شاغل هستند آشنا بود. این حس از بدو تولد حنا به او هجوم آورده بود، درست از آن روز بدی که مجبور شد او را درحالی‌که فقط پنج روز داشت، در آغوش پرستار بگذارد تا کار مهمی را که در محل کارش پیش آمده بود مدیریت کند. خیلی سریع متوجه شده بود که در محیطی که در آن پیشرفت می‌کند، جایی برای تأخیرهای یک مادر گریان وجود ندارد. قبل از رفتن به سر کار، اشک‌هایش را در زیر لایهٔ ضخیمی از کرم‌پودر پنهان کرده بود. احساس می‌کرد که تکه‌پاره و قطعه‌قطعه شده اما نمی‌توانست با هیچ‌کس درددل کند. پس محبت همسرش را می‌خواست، محبت فریبندهٔ مردها که در وجود همسر او، این احساس، به‌طرز عجیبی غایب بود. آن‌ها به‌راحتی و با وقاحت از خانه بیرون می‌رفتند. صبح، موقع رفتن از منزل، فقط پرونده‌هایشان را به‌همراه خود می‌بردند، درحالی‌که او بار سنگین احساس گناهش را همه‌جا به دنبال خود می‌کشید، مثل لاک‌پشتی که لاک سنگینش را حمل می‌کند.

برای خودش این سرنوشت را مثل یک تقدیر بی‌رحم پذیرفته است، اما برای دخترش این‌طور نخواهد بود. آن‌جا، مقابل محراب مخصوص ویشنو، در وسط کلبه‌خرابهٔ تاریک که شوهرش در آن خواب است، به خودش قول می‌دهد. نه، برای لالیتا این‌طور نخواهد بود. شورش او خاموش، بی‌صدا و تقریباً غیرقابل رؤیت است. اما آن‌جا در وجودش است.

مادرش اصرار می‌کند. وقتی پزشکان ناتوان هستند، تنها خدا می‌تواند او را نجات دهد. آن‌قدر مطمئن است که ناگهان جولیا به ایمان او حسودی می‌کند، ایمان محکم قلبی که هرگز از آن دست نکشیده است.

سارا همیشه هر کاری که می‌خواسته انجام داده، خودش به زندگی‌اش جهت داده، یک زن مدیر بوده است، چیزی که در زبان ادبی این‌طور تعریف می‌شود: «شخصی که موقعیتی برجسته در یک اداره یا شرکت دارد، که تصمیماتی اتخاذ می‌کند و دیگران آن‌ها را به انجام می‌رسانند.»

تنها چیزی را که سرپا نگهش می‌داشت، از او گرفت، تنها چیزی را که به او قدرت می‌داد که صبح‌ها از خواب بلند شود: منِ اجتماعی‌اش را، زندگی شغلی‌اش را، این احساس را که در این دنیا برای خودش کسی است و جایگاه خودش را در دنیا دارد.

گاهی زندگی تاریک‌ترین لحظات و روشن‌ترین لحظات را در کنار هم قرار می‌دهد. هم‌زمان هم چیزی به آدم می‌دهد و هم چیزی از او می‌گیرد.

«هر کاری که می‌خواهی بکن عزیزم، اما ازدواج نکن.»

به این جملهٔ تلمود فکر می‌کند: «کسی که یک زندگی را نجات می‌دهد، کل دنیا را نجات می‌دهد.» امروز همهٔ دنیا او را نجات می‌دهند و سارا می‌خواهد از آن‌ها تشکر کند.

به خودش گفت: «عشق فرّار است، همان‌طور که می‌آید، می‌رود، گاهی در یک چشم برهم زدن.»

«کسی که یک زندگی را نجات می‌دهد، کل دنیا را نجات می‌دهد.»