بریده‌هایی از کتاب بافته

یک پدر هرگز نمی‌میرد، یک پدر جاودانه است، صخره است، یک ستون است،

«کسی که یک زندگی را نجات می‌دهد، کل دنیا را نجات می‌دهد.»

گاهی فکر کردن به این‌که هرچیزی انتهایی دارد، آرامش‌بخش است، این‌که بزرگ‌ترین شکنجه‌ها هم می‌توانند فردا تمام شوند.

اگر مردی بدهی و قرضی داشته باشد، به همسرش تجاوز می‌کنند تا تنبیهش کنند: اگر مردی با زنی متأهل رابطه داشته باشد، با تجاوز به خواهرانش او را مجازات می‌کنند. تجاوز سلاحی قدرتمند است، یک سلاح کشتارجمعی.

لعنت به جامعه‌ای که ضعیفان، زنان، بچه‌ها و تمام کسانی را که باید از آن‌ها حمایت کند، زیر پایش له می‌کند.

سرطان می‌ترساند، جدا می‌کند، دور می‌کند. بوی مرگ می‌دهد. همه در مقابل او ترجیح می‌دهند رویشان را برگردانند و دماغ‌شان را بگیرند.

گاهی زندگی تاریک‌ترین لحظات و روشن‌ترین لحظات را در کنار هم قرار می‌دهد. هم‌زمان هم چیزی به آدم می‌دهد و هم چیزی از او می‌گیرد.

آدم وقتی ناراحت است، دلش می‌خواهد آهنگ‌های غمگین گوش کند

تو حق نداری این‌جا باشی. تو یک دالیت هستی، یک تخلیه‌کنندهٔ توالت، همین هم باقی می‌مانی، همین‌طور هم زندگی خواهی‌کرد. تو در کثافت خواهی مُرد مثل مادر و مادربزرگت. مثل فرزندان و نوه‌هایت و تمام نوادگانت. برای قرن‌ها و قرن‌ها هیچ‌چیز دیگری برای شما نخواهد بود، برای شما نجس‌ها، زباله‌های بشریت، هیچ‌چیزی جز این بوی زننده، فقط مدفوع دیگران، باید مدفوع همهٔ دنیا را جمع کنید

مدرسه برای درس خواندن ساخته شده، نه برای به بردگی کشیدن.