بریده‌هایی از کتاب بافته

یک پدر هرگز نمی‌میرد، یک پدر جاودانه است، صخره است، یک ستون است،

«کسی که یک زندگی را نجات می‌دهد، کل دنیا را نجات می‌دهد.»

لعنت به جامعه‌ای که ضعیفان، زنان، بچه‌ها و تمام کسانی را که باید از آن‌ها حمایت کند، زیر پایش له می‌کند.

گاهی فکر کردن به این‌که هرچیزی انتهایی دارد، آرامش‌بخش است، این‌که بزرگ‌ترین شکنجه‌ها هم می‌توانند فردا تمام شوند.

اگر مردی بدهی و قرضی داشته باشد، به همسرش تجاوز می‌کنند تا تنبیهش کنند: اگر مردی با زنی متأهل رابطه داشته باشد، با تجاوز به خواهرانش او را مجازات می‌کنند. تجاوز سلاحی قدرتمند است، یک سلاح کشتارجمعی.

سرطان می‌ترساند، جدا می‌کند، دور می‌کند. بوی مرگ می‌دهد. همه در مقابل او ترجیح می‌دهند رویشان را برگردانند و دماغ‌شان را بگیرند.

گاهی زندگی تاریک‌ترین لحظات و روشن‌ترین لحظات را در کنار هم قرار می‌دهد. هم‌زمان هم چیزی به آدم می‌دهد و هم چیزی از او می‌گیرد.

آدم وقتی ناراحت است، دلش می‌خواهد آهنگ‌های غمگین گوش کند

تو حق نداری این‌جا باشی. تو یک دالیت هستی، یک تخلیه‌کنندهٔ توالت، همین هم باقی می‌مانی، همین‌طور هم زندگی خواهی‌کرد. تو در کثافت خواهی مُرد مثل مادر و مادربزرگت. مثل فرزندان و نوه‌هایت و تمام نوادگانت. برای قرن‌ها و قرن‌ها هیچ‌چیز دیگری برای شما نخواهد بود، برای شما نجس‌ها، زباله‌های بشریت، هیچ‌چیزی جز این بوی زننده، فقط مدفوع دیگران، باید مدفوع همهٔ دنیا را جمع کنید

مدرسه برای درس خواندن ساخته شده، نه برای به بردگی کشیدن.

برای داشتن شهامت، لازم نیست که حتماً نجیب‌زاده بود

یک پدر هرگز نمی‌میرد، یک پدر جاودانه است، صخره است، یک ستون است

«کسی که یک زندگی را نجات می‌دهد، کل دنیا را نجات می‌دهد.»

گاهی فکر کردن به این‌که هرچیزی انتهایی دارد، آرامش‌بخش است، این‌که بزرگ‌ترین شکنجه‌ها هم می‌توانند فردا تمام شوند.

او از این مبارزه پیروز بیرون خواهد آمد، شاید کم‌خون اما سرپا. چه اهمیتی دارد که درمانش چند ماه یا چند سال طول می‌کشد، چه اهمیتی دارد که چقدر باید زمان صرف کند، او از این پس، تمام انرژی، هر دقیقه و هر ثانیه‌اش را با جان‌ودل و برای مباره با این بیماری، وقف خواهد کرد.

لعنت به جامعه‌ای که ضعیفان، زنان، بچه‌ها و تمام کسانی را که باید از آن‌ها حمایت کند، زیر پایش له می‌کند.

«آن‌ها نمی‌دانستند که این کار غیرممکن است، پس انجامش دادند.»

مردم حتی در خوابیدن هم مثل هم نیستند. مردم در هیچ‌چیز باهم برابر نیستند.

وقتی در بین کوسه‌ها شنا می‌کنیم، بهتر است که خونی از بدن‌مان نیاید.

وقتی سارا در آینه به خودش نگاه می‌کرد، زنی چهل‌ساله را می‌دید که در همه‌چیز موفق بود: سه فرزند زیبا داشت، خانه‌ای مرتب و منظم در محله‌ای معروف و شغلی که خیلی‌ها آرزویش را داشتند. شبیه به زن‌هایی بود که در مجله‌ها دیده می‌شوند، خنده‌رو و همه‌چی‌تمام. زخم‌هایش دیده نمی‌شد، نامرئی بود و تقریباً در زیر آرایش بی‌نقص و کت‌ودامن‌های دوخت بزرگ‌ترین طراحان مد مخفی شده بود. اما آن‌جا بود. سارا کوئن مثل هزاران زن در سرتاسر کشور به دو قسمت تقسیم شده بود. بمبی بود که آمادهٔ انفجار است.