بریده‌هایی از کتاب ترانه غمگین سویل

اگر تنها یک رویا وجود داشت طولانی و عمیق رویایی که تا دم مرگ ادامه داشت؛ خوش داشتم که رویای عشق تو و من باشد...

چراغ را در گوشه‌ای گذاشتم و بر لبهٔ تخت آشفته‌ام نشستم خاموش، اندوهناک، با چشمانی زل‌زده بر دیوار چه مدت گذشت؟ نمی‌دانم سرانجام، وقتی سیاه‌مستیِ درد مرا رها کرد، چراغ خاموش شده بود و خورشید بر ایوانم می‌تابید. در آن ساعاتِ بد نه می‌دانم به چه چیز فکر می‌کردم و نه این‌که چه بر من می‌گذشت. تمام چیزی که به یاد دارم این است که گریستم، نفرین کردم، و اینچنین در آن شب پیرتر شدم...

عشق او را از قلبم بیرون کشیدم مثل دشنه‌ای که از زخم اگرچه زندگی‌ام نیز با آن تباه شد

می بینی؟ خیلی دور و در میان جنگل انبوه نوری می‌گرید و می‌درخشد آن حتما، یک ستاره است. نزدیک‌تر بیا از پیچ و تاب روزنه‌ها پیداست و بر ایوان یک خانقاه می‌درخشد نه، آن یک فانوس است نزدیک‌تر! سرانجام رسیدیم آه.. افسوس... نوری که پیدا بود نه فانوس است، و نه ستاره این، تنها یک شمع است...

جایی که مرگ، مقدر می‌شود ابدیت آغاز می‌گردد و هر آنچه ما خاموش داشته بودیم، اقرار خواهیم کرد.

نام من عشق است پادشاه جهان، کودکی خودکامه

از حرارتِ همیشهٔ لب‌های سرخت که گویی بدست جرقه‌ای ناپیدا در هواست، می‌توانی بفهمی روحی که با چشم‌هایش سخن می‌گوید با نگاهی کوتاه می‌تواند تو را ببوسد

آه‌ها بادند و با باد می‌روند اشک‌ها آب‌اند و به دریا می‌ریزند با من بگو هنگام، که عشق فراموش شود به کجا می‌رود؟

نهفته در سایه‌ها، به من زخم زد من خیانتش را با بوسه‌ای پوشاندم دست‌هایش را به گردنم انداخت و در متانت تمام از پشت به من خنجر زد حالا او رو به راه خویش است خوشحال، با لبخند، بی واهمه و چرا اینگونه است؟ برای اینکه زخم، ناپیداست و مجروح، هنوز راه می‌رود...

گاهی، در انبوه جمعیت او را می‌بینم از کنار من، با لبخندی عبور می‌کند و من می گویم: "چگونه می تواند لبخند بزند؟" خنده‌ای روی لب‌هایم می‌نشیند نقابی که تسکین دردم باشد با خود فکر می‌کنم: "شاید لبخند او نیز مثل من است"

جایی اگر صدایی غریب شنیدی و تصور کردی که نامت را می‌برند، بدان در میان تاریکی‌هایی که تو را می‌انبارند این منم که صدایت می‌کند.

هرگز نگو واژگانت ته کشیده‌اند و نگو خاموشی چنگ خالی از حرف است شاعران شاید نباشند اما شعر همیشه خواهد بود. تا زمانی که بوسهٔ نور امواج خروشان را می‌نوازد تا زمانی که خورشید با آتش و زر ابرها را لباس می‌پوشد تا زمانی که باد، عطرها و آواها را می‌آورد و تا زمانی که هنوز بهار هست شعر خواهد بود.

جایی که مرگ، مقدر می‌شود ابدیت آغاز می‌گردد و هر آنچه ما خاموش داشته بودیم، اقرار خواهیم کرد.

شوقی جاودان برای چیزی بهتر این است آنچه که منم.

اما خیال سرسخت او هنوز در ذهن من است و با عزم استوار من در نبرد. کی می‌توانم بخوابم؟ با رویایی که مرا بیدار نگه می‌دارد..؟

۴۷ خورشید می‌تواند برای همیشه خاموش شود دریا می‌تواند در یک آن خشک شود زمین می‌تواند، مانند ظرفی شکننده، خرد شود مرگ می‌تواند با ردای اندوهگینش، مرا در بر گیرد اما شعلهٔ عشقی که در من می‌سوزد، هرگز خاموشی نمی‌گیرد...

به وقت خواب اما در نجوای ظریف تنفسِ آراسته‌ات شعری می‌شنوم که روح اندوهناک من خوب می‌شناسدش پس بخواب...

افسوس که راست می‌گفت این حقیقت است که او قلب مرا در دستانش، نگه می‌دارد شاید هم جایی دیگر اما نه هرگز درون سینه‌اش.

دهانت اناری رسیده است با یاقوت‌های ارغوانی که انسان را می‌خوانَد به رفع عطش تابستانه‌اش.

موجی بزرگ که باد می‌زایدش بر بستر دریا و راه می‌افتد، بی آن‌که بداند کدام ساحل را پی می‌گیرد. چراغی که با دایره‌های رو به پایان سوسو می‌زند و یارای آنش نیست که بگوید واپسین درخشیدن کجاست. این‌ها همه منم، در پرسه‌های زندگی‌ام بی آن‌که بدانم از کجا آمده‌ام و گام‌هایم مرا به کجا می‌برند...