بریده‌هایی از کتاب قانون شادی

بنابراین، فکر نکنید که باید کار خیلی خاصی انجام دهید. برای دوست بیمار خود سوپ ببرید یا با یک جعبه شیرینی به محل کار خود بروید. فقط به این فکر کنید که چه کار باید بکنید تا هر روز چیز کمی از جانب شما به دیگری برسد. همین که از خودتان می‌بخشید، به‌مرور زمان کم‌کم زندگی شما تغییر خواهد کرد.

مطالعات نشان داده‌اند بخشیدن، کمک کردن و خدمت کردن به دیگران با سلامتی روانی در ارتباط است و آدم‌هایی که به دیگران کمک می‌کنند استرس، اضطراب و افسردگی کمتری دارند.

قبل از این‌که روزتان را شروع کنید اول با خدا گفتگو کنید، و برای تمام آن چیزهایی که درک نمی‌کنید به خداوند اعتماد نمایید.

زندگی کردن در زمان حال استرس‌های شما را کم می‌کند و بر میزان شادی‌تان می‌افزاید. حتی اگر لحظه حال تأسف‌بار باشد، پذیرفتن آن احساسات بخشی از این رفتار است که بگذارید بیایند و رد شوند. احساساتی که ما از آن‌ها اجتناب می‌کنیم در سیستم عصبی ما باقی می‌مانند و تا زمانی که حاضر نشویم با آن‌ها مواجه شویم، دوباره برمی‌گردند، بنابراین درسی که باید یاد بگیریم این است که چه در لحظات خوب و چه در لحظات بد، «در لحظه» حضور داشته باشیم. پس آنجا باشید، در لحظه‌ای که هست.

اگر می‌خواهید بر شادی خودتان بیفزایید، بخشی از قلب، مغز و روح ـ حتی پول ـ خود را برای دیگران صرف نمایید. تحقیقات نشان داده‌اند وقتی آدم‌ها پولی را به‌جای خودشان، صرف دیگران یا امور خیریه می‌کنند، برایشان شادی به ارمغان می‌آورد. پول خرج‌کردن برای دیگران در واقع آدم‌ها را بیشتر از خرج‌کردن برای خودشان خوشحال می‌کند.

اگر دیگران می‌توانند بدون این‌که ازدواج کنند، خوشبخت باشند، پس مسلم است که ازدواج نمی‌تواند کلید خوشبختی باشد. به او گفتم که حقیقت به این شکل است: آدم‌های تنهایی که شاد و خوشبخت هستند وقتی ازدواج می‌کنند آدم‌های متأهل خوشبخت می‌شوند؛ اما آدم‌های تنهای بدبخت وقتی ازدواج می‌کنند آدم‌های متأهل بدبخت می‌شوند. بنابراین وظیفه او این نیست که بر ازدواج متمرکز شود، بلکه باید روی این امر تمرکز کند که در هر حالتی آدم خوشبختی باشد.

نوعی طرز فکر است که می‌گوید شادی همیشه جایی در آینده قرار دارد، و «وقتی» اتفاق می‌افتد که یک چیز خاص انجام شده یا به دست آمده باشد. این طرز فکر عدم توانایی لذت‌بردن از زمان حال است و می‌گوید فقط در آینده می‌توانیم شاد باشیم.

وقتی ما از خوردن میوه‌های زندگی خوبی که خداوند خلق کرده سر باز می‌زنیم و فکر می‌کنیم خودمان بهتر می‌دانیم که چه چیزهایی برایمان خوب است؛ گرسنه، ناراحت، ناراضی و بدبخت باقی خواهیم ماند. چون نمی‌دانیم چطور گول خوردیم و فکر می‌کنیم بشر می‌تواند خود را جای خداوند بگذارد و بدون کمک او از همه چیز سر در بیاورد، باز هم نمی‌توانیم درخت‌های سرشار از میوه‌های خوب را که در همه جا درست در مقابل ما قرار گرفته‌اند، ببینیم. در دام اغوای تبلیغات، رسانه‌ها، فرهنگ مادّی‌گرایی، شهوت‌پرستی یا مقایسه غلط با دیگران و هزاران چیز دیگر می‌افتیم.

اوضاع و شرایط اطراف فقط می‌توانند حدود ده درصد شادی ما را فراهم کنند.

همه ما مأموریت داریم کاری کنیم که دنیا بچرخد و جایی باشد که آدم‌ها در آن زندگی کنند، رشد کنند، و عشق بورزند. وقتی می‌فهمیم خدا زمینی دارد که باید اداره شود، و این‌که او ما را به اینجا آورده تا زمین را اداره کنیم، آن وقت درمی‌یابیم که همه ما کارهای الهی می‌کنیم. و وقتی به انجام کاری که باید مشغول می‌شویم، صرف‌نظر از این‌که چه کاری است، ارزش آن بیشتر می‌شود.

اشتباه است اگر فکر کنیم که می‌توانیم بخشیده شویم و با وجود این، گناهان دیگران را بر آن‌ها نبخشیم؛ و حتی عادلانه هم نیست. حق انتخابی که خداوند به ما می‌دهد کاملاً واضح است: شما می‌خواهید کدام نظم برقرار باشد؟ رحمت یا عدالت؟ اگر برای خودتان رحمت را می‌خواهید، پس نمی‌توانید برای دیگران خواهان عدالت باشید. اگر شما برای دیگران عدالت بخواهید، خودتان هم همان را دریافت می‌کنید و این یعنی، شما باید بهای گناهانتان را بپردازید، همان‌طور که می‌خواهید آن‌ها بهای گناهانی را که در قبال شما انجام داده‌اند، بپردازند. شما را نمی‌دانم، اما من خودم رحمت را انتخاب می‌کنم!

واقعیت این است که ما در یک دنیای ناکامل با آدم‌های ناکامل زندگی می‌کنیم. منطق ساده به ما می‌گوید که اگر می‌خواهیم زندگی و ارتباطات خوب داشته باشیم، باید بپذیریم در دنیایی زندگی می‌کنیم که چیزهای بد اتفاق می‌افتد و هر کسی که ما دوستش داریم ممکن است به ما صدمه بزند یا به طریقی ناامیدمان کند. بنابراین، برای این‌که هر چیز خوب را با هر کسی تجربه کنیم، حتی با بهترین آدم‌ها؛ باید نقص‌ها، گناه‌ها و خطاهای آن‌ها را نسبت به خودمان ببخشیم.

تحقیقات نشان می‌دهند که نه تنها رسیدن به هدف‌هایمان بلکه حتی دنبال‌کردن آن‌ها هم در طول مسیرشان برای ما شادی به ارمغان می‌آورند. چنان‌که سونیا لایوبومیرسکی، یکی از محققان در زمینه شادی، می‌گوید: «آدم‌هایی که برای رسیدن به چیزی که شخصاً برایشان اهمیت دارد تلاش می‌کنند، خواه یادگرفتن یک حرفه جدید باشد یا عوض‌کردن شغل یا بزرگ‌کردن بچه‌های معنوی، خیلی شادتر از آن آدم‌هایی هستند که آمال و آرزوهای قوی ندارند. یک شخص شاد پیدا کنید او حتماً طرح و برنامه‌ای دارد. علاوه‌براین، معلوم شده که فرایند تلاش برای رسیدن به یک هدف و شرکت در یک فعالیت ارزشمند و چالش‌برانگیز برای شاد و خوشحال‌کردن ما به اندازه دست‌یافتن به آن هدف اهمیت دارد.»

بخشیدن خیلی لذت‌بخش‌تر از گرفتن است.

این‌طور به نظر می‌رسد که سطح آن میزان شادی که همیشه در وجود ما هست «درجه تنظیم» خاصی دارد؛ درست مثل یک ترموستات. حالا فرض می‌کنیم درجه شادی شما از چیزهایی که منشأ بیرونی ندارند، هفتاد است. بعد شما خانه جدید می‌خرید و درجه شادی شما به هشتاد می‌رسد یا در روز اول تا صد درجه بالا می‌رود! این مسئله مثلاً برای کسانی هم که برای اولین‌بار عاشق مرد یا زن رؤیاهایشان می‌شوند نیز اتفاق می‌افتد. درجه شادی آن‌ها ممکن است از صد هم بالاتر برود ـ به همین دلیل هم خیلی رفتارهای احمقانه از آن‌ها سر می‌زند؛

وقتی ما از خوردن میوه‌های زندگی خوبی که خداوند خلق کرده سر باز می‌زنیم و فکر می‌کنیم خودمان بهتر می‌دانیم که چه چیزهایی برایمان خوب است؛ گرسنه، ناراحت، ناراضی و بدبخت باقی خواهیم ماند.

من در واقع در مقام یک پدر ـ نه تنها به دخترهای کوچکم می‌گویم که سبزیجات بخورند، بلکه می‌گویم سپاسگزار هم باشند و در جایگاه یک پدرِ روان‌شناس این کار را به دلایل تکنیکی انجام می‌دهم. هر شب قبل از خواب با آن‌ها دعا می‌خوانم و بیشتر دعاهایم را بر تشکر کردن برای همه چیزهای خوبی که در آن روز داشتند یا در زندگی دارند، متمرکز می‌کنم. هدفم این است که قلب و ذهن آن‌ها به سپاسگزاری عادت کنند، چون می‌دانم اگر این کار را بکنند به آدم‌های خیلی بهتر و شادتری تبدیل می‌شوند. می‌خواهم سپاسگزاری در فکر و ذهن آن‌ها به یک روش عادی تبدیل شود. من در مقام پدر این وظیفه را دارم و فکر می‌کنم خداوند هم به بنده‌هایش می‌گوید که همین کار را بکنند. مطمئنم که خداوند می‌خواهد بشنود ما از هر کاری که برایمان کرده سپاسگزاری می‌کنیم. اما درعین‌حال، چون ما را دوست دارد، می‌خواهد تا جایی که ممکن است سالم‌تر و شادتر باشیم، پس به ما می‌فرماید که به جای داشتن احساس حسادت و رنجش، آدم‌های سپاسگزار باشیم.

یکی از مهم‌ترین یافته‌های آن تحقیقات، که بارها و بارها به اثبات رسیده، این است که آدم‌های سپاسگزار آدم‌های شادی هستند. آدم‌هایی که شاکر هستند و به‌طورمرتب به سپاسگزاری می‌پردازند نسبت به کسانی که این‌گونه نیستند از سطح شادی خیلی متفاوتی برخوردار هستند. «سپاسگزار باشید» یکی از قوی‌ترین پیام‌هایی است که مکرر خداوند برای ما فرستاده است. در هر شرایطی سپاسگزار باشید، چون این خواسته خداوند از شماست. در متون مذهبی به‌طور مدام به ما گفته می‌شود که سپاسگزار باشیم و مراتب سپاس خود را در دل‌هایمان پنهان نکنیم. ما باید سپاس خود را ابراز نماییم، هم به خداوند و هم به دیگران.

اگر می‌خواهید سطح شادی خود را بالاتر ببرید، به موقعیت‌هایی که هر روز و همه روز در لحظات پیش رویتان دارید، نگاه کنید. آن‌ها را با آغوش باز بپذیرید. از چیزهای خوب لذت ببرید و از آن‌ها قدردانی کنید. روی تجربیات و خاطراتی که برای شما معنادار هستند تمرکز کنید. وقتی نگاه می‌کنید، غذا می‌خورید، راه می‌روید و هر کار دیگری انجام می‌دهید، روی آن‌ها کاملاً متمرکز باشید و آن‌ها را مزه کنید، لمس نمایید، بو کنید، احساس نمایید و با آغوش باز بپذیرید. اگر این کار را بکنید، همین حالا از زندگی‌تان لذت می‌برید و مجبور نیستید صبر کنید تا «وقتی» آن چیزی که فکر می‌کنید شما را شاد و خوشبخت می‌کند، فرا رسد. وقتش همین حالاست.

هر روز کارهای کوچکی برای شادکردن دل دیگران انجام دهید، و طی زمان خواهید دید که خودتان هم یکی از آن آدم‌ها خواهید شد که شاد هستند و روی زندگی‌شان سرمایه‌گذاری کرده‌اند.