بریده‌هایی از کتاب خودانضباطی در ده روز

به بیان دیگر، شما به رئیستان در محیط کار نمی‌گویید «نه، فکر نمی‌کنم کاری را که از من می‌خواهید انجام دهم و به جایش، می‌خواهم تلویزیون تماشا کنم». اما اگر خودتان رئیس خودتان باشید، دایم در حال مقاومت با دستوراتی هستید که به خودتان می‌دهید.

وقتی صحبت از گفتگوی درونی می‌آید، دانش محدود درباره آن درست مانند نداشتن دانش است.

یک نظریه معروف هست که می‌گوید «مسئول اغلب مشکلات‌تان، خودتان هستید».

وقتی ما از کامل نبودن می‌ترسیم توانایی خودانضباطی را نیز از دست می‌دهیم، زیرا ناخودآگاه به خودمان این پیام را می‌دهیم: «نه‌تنها ممکن است تلاش‌های من عالی نباشد، شاید حتی معمولی باشد!» وقتی ما ناخودآگاه به خودمان این پیام منفی را میدهیم، با این حقیقت روبرو می‌شویم که کامل بودن، غیرممکن است. آنگاه توانایی خودانضباطی ما با شکست مواجه می‌شود. حتی قبل از اینکه کارمان را شروع کنیم.

برای به دست آوردن هر چیزی که می‌خواهید، باید از چیزهای دیگری دست بکشید.

در حقیقت در میان تلاش‌های شما در بهبود خودانضباطی، در اصل شما بدترین دشمن خودتان هستید.

برای آنکه، گفتگوی درونی عملکرد ـ محور مؤثر واقع شود باید مثبت، مشخص و در زمان حال باشد.

جامعه، مدرسه و والدین به ما القا کرده‌اند که شکست خوردن به معنای شرمنده شدن است. درنتیجه، طی مسیر رشدمان، تمایل داریم برای هر چیزی که از موفقیت آن مطمئن نیستیم تلاش کنیم، ناخودآگاه فکر می‌کنیم «اگر من شکست بخورم، احمق به نظر می‌رسم.»

تا زمانی‌که کسی تمام توان خود را برای انجام کاری به کار نبندد، آن کار به نتیجه نخواهد رسید.

کسی که خطر نکند، چیزی به دست نمی‌آورد. نکته اصلی اینجاست. به خطر کردن به‌عنوان فرصت‌هایی که بتوان آن‌ها را به دست آورد نگاه کنید، نه یک حادثه!

هیچ چیز در جهان نمی‌تواند جایگزین پشتکار شود حتی استعداد! هیچ چیز شایع‌تر از استعدادهای نشکفته نیست. تحصیلات به‌تنهایی نمی‌تواند استعداد را شکوفا کند. جهان پر از تحصیل‌کرده‌های شکست‌خورده است. پشتکار تنها ابزار پیروزی و موفقیت است.

مغز شما به دنبال دلایلی می‌گردد تا مسائل منفی را تأیید کند. اصولاً مغز به این صورت کار می‌کند. هر چه به خودت بگویی، مثبت یا منفی، ناخودآگاهت آن را باور می‌کند. ذهن ناخودآگاهت شواهد را نمی‌سنجد و ادعایت را ارزیابی نمی‌کند. فقط آنچه را می‌گویی به‌راحتی باور می‌کند. به علاوه، به دنبال دلایلی می‌گردد تا ثابت کند که درست می‌گویی حتی اگر در اشتباه باشی. آنگاه ناخودآگاهت شروع می‌کند به هماهنگ کردن رفتار و برخوردت با آنچه به او گفته‌ای. خلاصه مطلب اینکه شما رفتار و طرز برخوردتان را با آنچه به خود می‌گویید، شکل می‌دهید.

یک شخص عیب‌جو و بدبین دلش می‌خواهد درباره ارزش و درستی هر چیزی سؤال کند و از آنجا که هیچ چیز در زندگی بی‌نقص نیست، شخص بدبین همواره دلیلی برای عیب‌جویی می‌یابد. به‌محض پیدا کردن ایراد، آن را بزرگ می‌کند تا اینکه این نقص تمام چیزهای اطراف را تحت‌الشعاع قرار دهد

عمل‌گرایی جهت‌دار، بودن در زمان حال، و گفتگوی درونی منسجم، اولین خط دفاعی شما در مقابل تلاش‌های هاید به منظور نگه داشتنتان در مسیر حفظ عادت‌های قدیمی است.

کوشش جزئی، نتیجه‌ای جزئی نیز به دنبال خواهد داشت.

به‌شدت پیشنهاد می‌کنم به هاید وجودتان یک نام دوستانه شخصی بدهید. در طول تمام مناظرات و مکالمه‌هایی که با هاید دارید او را با این نام خطاب کنید: از نامی برای هاید استفاده کنید که دائماً به شما یادآور کند، سروکار داشتن با هاید مانند سروکار داشتن با شخص دیگری است

کوشش جزئی، نتیجه‌ای جزئی نیز به دنبال خواهد داشت.

هاید، ناخودآگاه می‌گوید: «هیچ‌کس نمی‌تواند به من بگوید چه کاری انجام دهم، حتی خود من».

خوش‌شانسی زمانی اتفاق می‌افتد که تلاش با فرصت‌ها، ملاقات کند.

در هر بخشی از سفر خودانضباطی شما باید از محدوده امن خود فراتر بروید.