بریده‌هایی از کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست

خوب می‌شد اگر آدم‌ها با دفترچهٔ دستورالعملِ مراقبت به دنیا می‌آمدند: وقتی غمگینم، لطفاً این کار را بکنید. وقتی دیدید این کار را کردم یا این حرف را زدم، بهتر است عقب‌نشینی کنید. متأسفانه (یا خوشبختانه) ما تواناییِ خواندن ذهن دیگران را نداریم. می‌توانیم با تمرین در توجه و ارتباط آزاد درطولِ زندگی همه‌مان و روابط همه‌مان، در گوش‌دادن به نیاز یکدیگر بهتر شویم.

شما دیوانه نیستید، اتفاقی دیوانه‌کننده رخ داده است. و شما نیز مانند هر شخص عاقلِ دیگری به آن واکنش نشان داده‌ای

او، که خودش عزیزی را از دست داده است، می‌داند که زندگی برای همیشه تغییر خواهد کرد و هیچ راهی هم برای کنارآمدن با آن نیست و زندگی در جریان است. فقدان و سوگ دیدگاهمان را تغییر می‌دهد. دنیای ما برای همیشه تغییر کرده است و هیچ راهی نیست که بخواهیم به دنیای قبلمان برگردیم. یگانه وظیفهٔ درونیِ شما ایجاد نقشه‌ای جدید و دقیق است.

سوگ و فقدان را تجربه خواهیم کرد. همهٔ ما فردی را خواهیم شناخت که با فقدانی بزرگ زندگی می‌کند. فقدان تجربه‌ای جهانی است. در دنیایی که می‌گوید سوگواری برای مرگ کسی که دوستش دارید بیماریِ نیازمندِ درمان است،

کم‌کم رنج و عشق راه‌هایی برای هم‌زیستی پیدا خواهند کرد.

اگر به خودتان آمدید و دیدید اینجایید، در این زندگی که خودتان آن را نخواسته‌اید، در این زندگی که پیش‌بینی‌اش نمی‌کردید، متأسفم. نمی‌توانم بگویم که نهایتاً همه‌چیز درست و حل خواهد شد. حال شما «خوب» نیست و شاید هیچ‌وقت هم حالتان «خوب» نشود.

دوست‌داشتنِ یکدیگر به‌معنیِ ازدست‌دادن یکدیگر است.

تجربه‌ای از فقدان هم‌معنی با فقدانی دیگری نیست. فقدان، درست مثل عشق، منفرد است. اینکه کسی فقدانی را تجربه کرده باشد، حتی اگر فقدانی بسیار مشابه شما باشد، به این معنا نیست که لزوماً شما را درک می‌کند.

همهٔ ما، در این تنها نوبتِ زندگی‌مان، آمده‌ایم برای عشق‌ورزیدن و ازدست‌دادن. هیچ‌کس نمی‌داند چرا، اما همین است که هست. اگر به عشق پایبند باشیم، به‌ناچار با فقدان و سوگ هم آشنا خواهیم شد. اگر از فقدان و سوگ دوری کنیم، هرگز حقیقتاً عشق را تجربه نخواهیم کرد.

تکرار داستان سازوکار ایمنی است. راهی برای ذهن خلاق است که تلاش می‌کند جهان را زمانی‌که از هم پاشیده است دوباره مرتب کند.