بریده‌هایی از کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست

تکرار داستان سازوکار ایمنی است. راهی برای ذهن خلاق است که تلاش می‌کند جهان را زمانی‌که از هم پاشیده است دوباره مرتب کند.

سوگ بخشی از عشق است، عشق به زندگی، عشق به خود، عشق به دیگران. آنچه شما زندگی می‌دانید، هرقدر دردناک باشد، اسمش عشق است. و عشق واقعاً دشوار است. گاهی حتی عذاب‌آور است.

عشق‌ورزیدن و ازدست‌دادن و همراهی‌کردنِ یکدیگر کاری شجاعانه است

«آرامش حقیقی در این است که به دردهای همدیگر وارد شویم و خودمان را درون آن‌ها بشناسیم.»

دستورالعملی برای بیان حقیقت در زندگیِ واقعی و داستانیِ ما وجود دارد. از دید فرهنگی، ما نمی‌خواهیم بشنویم که چیزهایی وجود دارد که نمی‌توانند درست شوند. ما نمی‌خواهیم بشنویم دردهایی وجود دارد که هرگز درمان نمی‌شوند. یاد می‌گیریم برخی چیزها را در زندگی‌مان تحمل کنیم و این معنیِ درست‌شدن همه‌چیز در پایان نیست. مهم نیست چند رنگین‌کمان و پروانه به گفتمانمان اضافه کنید؛ بعضی از داستان‌ها سرانجام ندارند.

شعار و شادباش‌گویی دردی را دوا نمی‌کند. درواقع، این نوع حمایت فقط باعث می‌شود احساس کنید کسی در دنیا شما را درک نمی‌کند.

شعار و شادباش‌گویی دردی را دوا نمی‌کند. درواقع، این نوع حمایت فقط باعث می‌شود احساس کنید کسی در دنیا شما را درک نمی‌کند.

همهٔ ما سزاوار آن هستیم که وقتی سوگواریم حرفمان شنیده شود و مهم نیست که آن سوگ چه باشد.

توصیه و نصیحت، حتی زمانی‌که با نیت خوب گفته می‌شود، تحقیرآمیز به نظر می‌آید؛ انگار چنین دردِ بزرگی را به جمله‌ای پشتِ کارت‌پستال‌ها تبدیل می‌کند.

آیا شما در سوگ دیگران موقعیت بالقوهٔ سوگ و فقدان را برای خودتان می‌بینید؟ این زیباست. همدلی نشانهٔ خویشاوندی است. زمانی‌که بحث عواطف پیش می‌آید، می‌توانیم اجازه دهیم این همدلی در وجودمان جاری شود. درد دارد، اما درد دارد چون ما باهم در رابطه‌ایم، چون ما متصل هستیم. باید هم درد داشته باشد. هیچ‌چیزِ اشتباهی دراین‌زمینه وجود ندارد. زمانی‌که درد و سوگ را به‌عنوان واکنشی سالم به فقدان بپذیریم، می‌توانیم به‌زیبایی و ماهرانه واکنش نشان بدهیم، نه با سرزنش و میانبر. می‌توانیم با عشق به یکدیگر پاسخ دهیم؛ حالا هر اتفاقی که می‌خواهد افتاده باشد.