بریده‌هایی از کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.

بعضی چیزها حل نمی‌شوند. فقط می‌توان آن‌ها را به دوش کشید.

راهِ ازسرگذراندنِ دردِ انسان‌بودن، نه انکارِ آن، بلکه تجربهٔ آن است. این است که اجازه دهیم وجود داشته باشد؛ اجازه دهیم باشد، بدون اینکه متوقفش کنیم یا آن را عقب نگه داریم، یا در شکل‌های جدیدتر و مدرن‌ترِ مقاومت ادعا کنیم انسانِ «توسعه‌یافته» دردمند باقی نمی‌ماند. این حرف‌ها چرند است؛ حرف نخبه‌گرایان است.

بهترین چیزهایی که کسی در ماه‌های بعداز مرگ مَت به من گفت این بود که در فقدانی به این بزرگی، چه بعداز هشت روز چه بعداز هشتاد سال، «انگار تازه اتفاق افتاده است.» وقتی با کسانی‌که دو سال از فقدانشان می‌گذرد صحبت می‌کنم، همیشه به آن‌ها می‌گویم: «تازه اتفاق افتاده است. انگار همین یک دقیقهٔ پیش بود. معلوم است که هنوز هم ناراحت‌کننده است» و آرامش آن‌ها را ملموس و واضح می‌بینم.

چراکه حقیقت همین است، که به هر طریق، دوست‌داشتنِ یکدیگر به‌معنیِ ازدست‌دادن یکدیگر است. زنده‌بودن در چنین دنیای فانی و شکننده‌ای سخت است.

تعریف‌کردن سوگواری، به‌عنوان راهی برای ارتباط با عزادار، تقریباً همیشه به مسابقهٔ سوگواری تبدیل می‌شود: المپیک سوگواری. دردِ چه کسی بدتر است؟ سوگ چه کسی بامعناتر است؟

مگان دیواین، که عشق و فقدان را عمیقاً تجربه کرده است، همدمی قوی و دلسوز است. او، که خودش عزیزی را از دست داده است، می‌داند که زندگی برای همیشه تغییر خواهد کرد و هیچ راهی هم برای کنارآمدن با آن نیست و زندگی در جریان است. فقدان و سوگ دیدگاهمان را تغییر می‌دهد. دنیای ما برای همیشه تغییر کرده است و هیچ راهی نیست که بخواهیم به دنیای قبلمان برگردیم. یگانه وظیفهٔ درونیِ شما ایجاد نقشه‌ای جدید و دقیق است. مگان هوشمندانه می‌گوید: «ما اینجا نیستیم که درد خود را برطرف کنیم، بلکه اینجاییم که بر آن مرهم بگذاریم.»

وقتی تصمیم می‌گیرید در فقدان خود به‌دنبال معنا یا رشد بگردید، نشانهٔ خودشناسی و حاکمیت فردیِ شماست. وقتی کس دیگری معنا و پیشرفت را به فقدان شما نسبت می‌دهد، قدرت شما را تحقیر می‌کند و

«عشق یعنی نفس‌کشیدن در دو سرزمین.»

مردم از ترس بدترشدن وضعیت دقیقاً همان موقع که بیش‌ازهمه به آن‌ها نیاز داریم غیبشان می‌زند و حرفی نمی‌زنند.