بریده‌هایی از کتاب عیبی ندارد اگر حالت خوش نیست

تضادی دوگانه در انسان‌بودن وجود دارد: اول اینکه هیچ‌کس نمی‌تواند به‌جای شما زندگی کند (یعنی هیچ‌کس نمی‌تواند با آنچه شما باید با آن مواجه شوید روبه‌رو شود یا آنچه را شما باید احساسش کنید احساس کند) و هیچ‌کس نیز قادر نیست به‌تنهایی ازپسِ زندگی بربیاید. دوم اینکه همهٔ ما، در این تنها نوبتِ زندگی‌مان، آمده‌ایم برای عشق‌ورزیدن و ازدست‌دادن. هیچ‌کس نمی‌داند چرا، اما همین است که هست.

حقیقت این است آن‌هایی که رنج را تجربه می‌کنند، معرفتی کسب می‌کنند که بقیهٔ ما به آن نیاز داریم.

ما کلماتی را که هیچ‌وقت درمورد خودمان قبول نمی‌کنیم درمورد دیگران استفاده می‌کنیم.

شجاع‌بودن یعنی بیدارشدن از خواب در مواجهه با روزی که ترجیح می‌دهید از خواب بیدار نشوید.

گاهی می‌خواهم به‌دنبال درد بروم، در آن غرق شوم، اجازه دهم به پوستم نفوذ کند. انگار نوعی داروی شادی‌آور است.

آمده‌ایم برای عشق‌ورزیدن و ازدست‌دادن.

برخی که فکر می‌کردید تا ابد کنار شما خواهند ماند برای همیشه ناپدید خواهند شد. آدم‌هایی که در حاشیهٔ زندگی‌تان قرار داشتند ممکن است قدم جلو بگذارند و طوری از شما حمایت کنند که فکرش را هم نمی‌کردید.

بعضی چیزها را نمی‌توان درمان کرد؛ فقط باید آن‌ها را به دوش کشید.

تجربه‌ای از فقدان هم‌معنی با فقدانی دیگری نیست. فقدان، درست مثل عشق، منفرد است. اینکه کسی فقدانی را تجربه کرده باشد، حتی اگر فقدانی بسیار مشابه شما باشد، به این معنا نیست که لزوماً شما را درک می‌کند.

در اوایل دوران بحران خودم، چیزهای غیرقابل‌تصوری درمورد سوگواری‌ام،‌ درمورد مهارتم در مقابله با آن، و دربارهٔ خودِ مَت می‌شنیدم. به من گفته شد که اگر این اندازه برای «ازدست‌دادن یک مَرد» ناراحت باشم، فمینیست خوبی نیستم.

آنچه در همهٔ ما مشترک است، دلیلِ اصلیِ وجودِ این کتاب، میل به بهتر عشق‌ورزیدن است. عشقی به خودمان، درمیان دردی بزرگ، و عشقی به یکدیگر، هنگامی‌که دردِ زندگی چنان بزرگ می‌شود که نگه‌داشتنش از عهدهٔ یک نفر برنمی‌آید.

«همیشه حق دارید بگذارید و بروید، حتی اگر تازه رسیده باشید، حتی اگر همه‌چیز را خودتان برنامه‌ریزی کرده باشد. هیچ‌کس قرار نیست مثل شما این مسئله را در زندگی تحمل کند. هر زمان که لازم دیدید بگذارید و بروید».

«درپسِ هر سخت‌کوشی در زندگی، گنجی نهفته است.»

سوگ هیچ ایرادی ندارد. سوگ امتداد طبیعیِ عشق است، پاسخی سالم و عاقلانه به فقدان. اینکه سوگ حس بدی به همراه دارد باعث نمی‌شود بد باشد. اینکه شما احساس می‌کنید دیوانه شده‌اید دلیل نمی‌شود دیوانه باشید. سوگ بخشی از عشق است، عشق به زندگی، عشق به خود، عشق به دیگران.

این عبارت که «بهتر است کفش بپوشیم، به‌جای اینکه همهٔ جهان را فرش کنیم» چیزی است که ما از آن سخن می‌گوییم. امنیت در جهانِ اطرافِ شما زندگی نمی‌کند. نمی‌توانید آن‌قدر همه‌چیز را کنترل کنید تا جلوی فقدان آن‌ها را بگیرید. امنیت تنها در خودِ حمایتگری، گوش‌دادن به نیازهایتان زیر پوست ترستان، و پاسخ‌دادن به آن‌ها وجود دارد.

شجاع‌بودن یعنی بیدارشدن از خواب در مواجهه با روزی که ترجیح می‌دهید از خواب بیدار نشوید

«باید کسانی باشند که بتوانیم در میانشان بنشینیم و اشک بریزیم و همچنان دلاور محسوب بشویم.» آدریِن ریچ، شاعر آمریکایی

هیچ‌چیز آدم را عصبانی‌تر از آن نمی‌کند که بداند دارند به او اهانت می‌کنند، اما نتواند بفهمد چطور این کار را می‌کنند.

گاهی بهترین صورت عشق این است که اجازه دهید آدم‌ها بروند.

ما فرض می‌کنیم اگر چیزی ناراحت‌کننده باشد، یعنی «اشتباه» است.