بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

چرا؟ زیرا آن‌ها هر شکست را، هرچند جزئی، نشانهٔ این می‌دانند که شاید آن‌طور که فکر می‌کردند هوش و استعداد ذاتی ندارند. نظام فکری ثابت مانع می‌شود که کاری خارج از نقطهٔ امن خود انجام دهیم

«در رابطه با دختران باید به‌طور مداوم مثبت‌اندیش باشی. اگر منفی‌گرا بشی و انتقاد کنی، ناامید می‌شن و دیگه نمی‌تونی کاری بکنی و از اون‌ها رو از اون حالت دربیاری. اگر پسرها ببازن، فقط یه بازی بوده، به‌نظرشون قراره صدها بازی توی دبیرستان داشته باشن و می‌تونن از ناراحتیِ یه شکست بیرون بیان. برای دخترها شکست به‌معنای باخت شخصیه. با خودشون فکر می‌کنن "اصلاً چرا من بسکتبال بازی می‌کنم؟"»

پسران آموزش دیده‌اند که شجاع باشند؛ درحالی‌که دختران آموزش دیده‌اند که بی‌عیب‌ونقص باشند.

زمانی که می‌گویم باید طبق شرایط خودمان شجاعت را ازنو تعریف کنیم، منظورم این است. در دنیایی که پر از پرنسس است، شهامت هات‌داگ‌بودن را داشته باشید

من به شما نمی‌گویم که برای رسیدن به اهداف‌تان بیش‌تر تلاش کنید. آن‌چه به شما می‌گویم، این است که اجازه ندهید ترس مانع از دنبال‌کردن اهداف‌تان شود. می‌خواهم به شما بگویم پیش از تلاش‌کردن، تسلیم نشوید. اگر موفق شوید، این موفقیت شیرین‌تر نیز خواهد بود؛ زیرا شجاعت و عشق واقعی محرک آن بوده است. اگر موفق نشوید، ممکن است ناامید شوید؛ اما باز هم افتخار خواهید کرد،

شجاعت عاشق‌شدن را ممکن می‌سازد. شجاعت لازم است تا اجازه دهید یک فرد خود واقعی‌تان را با همهٔ عیوب موجود ببیند و شجاعت لازم است تا کسی را که مانند خودتان عیب‌ونقص دارد، بپذیرید.

شجاعت توانایی دیدن عیوب خود و پذیرفتن آن‌ها بدون شرم و خجالت است. شجاعت همچنین به‌معنای توانایی تجربهٔ لذت و شادی اتفاقات عالی است که برای دیگران رخ می‌دهد، حتی اگر ارتباطی به شما نداشته باشد

زمانی که با ترس خود مقابله می‌کنید، قدرت را از آن سلب می‌کنید. این به سلاح مخفی شما تبدیل می‌شود که کمک می‌کند از خیانت بی‌نقصی فرار کنید و به‌دنبال خواستهٔ حقیقی خود بروید.

خیلی بهتر است در حین تلاش زمین بخورید تا این‌که هرگز تلاش نکنید.

هر نوع بخشش و مهربانی با دیگران اثر بزرگی بر سلامت، طول عمر، خوشحالی و سلامت کلی دارد

من این کتاب را نوشتم؛ زیرا جست‌وجو در پی بی‌نقصی باعث شد من چندین سال مانعی بر سر راه خودم باشم.

«شجاعت مهم‌ترین فضیلت انسان است، زیرا همه‌چیز به آن بستگی دارد.»

خوب نیست دختران‌مان در دنیایی رشد کنند که به آن‌ها می‌گوید برای رسیدن به معیارهای نامعقول زیبایی به خود گرسنگی بدهند یا این‌که دریافت مدرک در برنامه‌نویسی کامپیوتر یا اظهارعقیده در حوزهٔ اجرایی پسران است. ما باید دنیای بهتری برای آن‌ها و برای خودمان ایجاد کنیم و من فکر می‌کنم ما این کار را ازطریق تعریف جدید شجاعت با یک جنبش، یک هدف، یک شکست و یک هات‌داگ در دنیایی از پرنسس‌ها ذره‌ذره انجام می‌دهیم. ما آن‌را با دستیابی به شجاعتی که درون تک‌تک ماست، به انجام می‌رسانیم.

احترام قائل‌شدن برای خود و «نه» گفتن به کاری که تمایل به انجامش ندارید شجاعانه است، به‌ویژه اگر به‌معنای ناامیدکردن دوست یا عزیزی باشد. سختی آن گاهی دیوانه‌کننده است، درست است؟ رهاکردن آموزه‌های بی‌نقصی ما که ما را وادار به کمک‌رسانی و سازگاری به هر قیمت ممکن می‌کنند، دشوار است.

شجاعتْ چیزهایی را به زندگی شما اضافه می‌کند که کمال‌گرایی آن‌ها را به حذف‌شدن از زندگی‌تان تهدید کرده است: لذت و شادی؛ احساس موفقیت واقعی؛ غلبه بر ترس و استحکام مقابله با آن ها؛ گشاده‌رویی در برابر ماجراجویی و فرصت‌های جدید و پذیرش اشتباهات، گاف‌ها، لغزش‌ها و عیوبی که باعث جالبی شما می‌شوند و زندگی‌تان را منحصراً از آن شما می‌سازند.

ما مفهوم «بی‌نقصی» را هدف غایی می‌دانیم، بدون هیچ اشتباه، بدون هیچ عیب، بدون هیچ کاستی. اما حقیقت این است که این عیب‌ها و کاستی‌ها هستند که ما را جالب و زندگی را غنی می‌کنند. پذیرفتن عیب و نقص لذت‌آفرین است. به‌علاوه، اگر بی‌نقص باشید، آموختن و تلاش‌کردن چه لذتی خواهند داشت؟

صاف بایستید... موهای خود را مرتب کنید... مِن‌مِن نکنید... ولی صبر کنید؛ اگر ما به دریافت چنین راهنمایی‌هایی در کودکی عادت کرده‌ایم، پس چرا وقتی در بزرگ‌سالی بازخوردهای کم‌تر از درخشان دریافت می‌کنیم، از درون خرد می‌شویم؟ چرا آن نغمه‌سرایی انتقادی منجر به ثبات و استحکام نشد؟ احتمالاً به‌دلیل این‌که در سن بسیار کم چنین راهنمایی‌ای دریافت می‌کنیم و آن‌را چیزی جز نکوهش نمی‌دانیم. ما آن‌را توصیهٔ سازنده‌ای ازجانب پدر یا مادرمان نمی‌دانیم که سعی می‌کند به ما بیاموزد چگونه خود را عرضه کنیم، بلکه آن‌را نکوهش می‌دانیم. پس طبیعتاً بعدها کوچک‌ترین انتقادها را سند محکومیت شخصیت خود می‌دانیم. این ناتوانی در تحمل بازخورد منفی ازلحاظ حرفه‌ای مانع پیشرفت ما می‌شود؛ زیرا اجازه نمی‌دهد انتقادهای سازنده‌ای را بپذیریم که باعث بهبود ما می‌شوند.

زمانی که باور دارید باید به‌شیوه‌ای آن‌را انجام دهید که آسان به‌نظر برسد و تظاهر کنید همه‌چیز را تحت کنترل دارید، پرورش یک مهارت بسیار مهم را از دست می‌دهید: اعتراف به نیاز به کمک. تینا درعوضِ درخواست کمک، خود را از انجام آن منصرف کرد. در نقطه‌ای از زندگی خود همهٔ ما چنین کاری کرده‌ایم.

این اشتباهاتی که مرتکب شده‌ایم نیستند که ما را تحت‌تأثیر قرار می‌دهند؛ بلکه معنایی که به آن‌ها می‌دهیم بر ما اثر می‌گذارد. در ذهن فرد کمال‌گرا اشتباه نشانهٔ نقص شخصی است.

ما به‌شیوه‌ای تربیت شده‌ایم که فرض کنیم اگر تمام نقاط بی‌نقصی را به هم وصل کنیم، باعث می‌شود به احساس خرسندی برسیم. حتی نمی‌دانیم این تا چه حدی در ما نهادینه شده است. تفکری که به ذهن ما خطور می‌کند انقلابی است: شاید «زندگی بی‌نقص» واقعاً آن‌قدرها هم بی‌نقص نباش.