بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

اشتباهات خود را با شرم پنهان نکنید. آن‌ها را با افتخار در معرض نمایش قرار دهید!

شکست‌های شما هستند که به شما برگ برنده را می‌دهند. شما را قوی‌تر، عاقل‌تر، دلسوزتر، باارزش‌تر و راستین‌تر می‌کند و وقتی دیگر از خود توقع بی‌نقصی نداشته باشید، آن‌ها نشان‌های شجاعت شخصی شما خواهند شد

هربار که شکست می‌خورید، ثابت می‌کنید که می‌توانید خود را اصلاح کنید.

هیچ‌کس با ظاهر بی‌عیب‌ونقص از خواب بیدار نمی‌شود. هیچ زوجی بدون دعوا زندگی نمی‌کند. فرزند هیچ‌کس فرشته‌ای بی‌عیب‌ونقص نیست. هیچ‌کس بدون زحمت و پسرفت به مقام مدیریت یا رهبری مجموعه‌ای نرسیده است. فیلترهای اینستاگرام با موفقیت ما را قانع می‌کنند که هر عکس بی‌عیب‌ونقصی تصویری از یک زندگیِ به همان اندازه بی‌عیب‌ونقص است؛ اما خودمان بهتر می‌دانیم قضیه این‌طور نیست.

احترام بگذارید. این نشانهٔ قدرت است، نه ضعف. گفتن «لطفاً» و «متشکرم» نشان‌دهندهٔ وقار و کمالات است.

شجاعت لازم است که «نه» بگویید، مخصوصاً اگر دیگران از شما بخواهند یا انتظار داشته باشند که «بله» بگویید.

زمانی که تمایل داریم بی‌نقص باشیم، هر عیب و اشتباه کوچکی این هشدار را به کار می‌اندازد و ما را فراری می‌دهد. کاری که می‌خواهیم انجام دهیم این است که به خود آموزش دهیم اکثر اوقات باید این هشدار را نادیده بگیریم، زیرا اخطار خطر واقعی نیست. ببر نیست که به شما حمله می‌کند؛ اضطراب مدرن شماست. من عاشق توصیه‌ای هستم که دکتر مردیث گراسمن به بیماران خود می‌کند: کاری خلاف آن‌چه اضطراب‌تان به شما می‌گوید، انجام دهید. اضطراب شما همواره فریاد خواهد زد که بدوید، پنهان شوید و از انجام کاری جا بزنید. پس چنین کاری نکنید! اگر به شما می‌گوید که به آن رویداد بازاریابی نروید، چون احساس معذب‌بودن خواهید کرد، بروید. اگر شما را وادار می‌کند قبل از آن‌که مادر شوهرتان به آپارتمان شما بیاید، چندین ساعت صرف شست‌وشو و تمیزکردن آن کنید، مختصر آپارتمان را تمیز کنید و به اتمام برسانید. اگر به شما می‌گوید به هر قیمت که شده از گاف‌های عمومی اجتناب کنید، مزخرفاتی در فیس‌بوک خود تایپ کنید و آن‌را منتشر سازید. دیدن واقعاً بی‌اهمیت‌بودن این مسائل برای دیگران بسیار آزادی‌بخش است. اگر هم اهمیت بدهند، آیا واقعاً مهم است؟

مسئلهٔ خنده‌داری که دربارهٔ ترس وجود دارد این است که نودونه درصد اوقات هشدار اشتباه است. سیستم عصبی ما برای حفاظت از ما دربرابر شکارچیان طراحی شده است؛ پس هربار که احساس ترس می‌کنیم، ذهن بدوی ما باور دارد که قرار است به ما حمله شود و هشدار می‌فرستد که تا می‌توانیم، بدویم. البته مشکل این‌جاست که سیستم عصبی شما تفاوت میان خطر احتمالی و خطر واقعی را تشخیص نمی‌دهد. شاید قلب شما تند بزند و کف دست‌تان عرق کند که این‌ها هشدارهای واضح بدن شماست مبنی‌بر این‌که در خطر هستید؛ اما به‌طور واقع‌بینانه، ایستادگی در برابر رئیس باعث مرگ‌تان نمی‌شود. روز رستاخیزی که همواره ما را به وحشت می‌اندازد هرگز اتفاق نمی‌افتد. احتمالاً دوست‌تان شما را برای همیشه طرد نخواهد کرد، اگر پس از بازگشت مادرش از بیمارستان فراموش کنید با او تماس بگیرید. احتمالاً اگر دیر به جلسه‌ای برسید، شغل خود را از دست نخواهید داد. احتمال بسیار کمی وجود دارد که آیندهٔ فرزند شما به نابودی جبران‌ناپذیری کشیده شود، اگر ایمیلی پر از متلک‌پرانی دربارهٔ معلم فرزندتان را درعوض ارسال برای همسرتان، برای خود او ارسال کنید (بله، من چنین کاری کردم و نه، شان اخراج نشد).

مردودیت خود را با افتخار نشان دهید؛ آن‌ها نشانی از شجاعت شما هستند. دربارهٔ مردودیت‌ها، اشتباهات و لغزش‌های خود صحبت کنید و از دوستان و همکاران خود دعوت کنید که همین کار را انجام دهند. تا حد ممکن دربارهٔ افراد مشهور و موفق که شکست را تجربه کرده‌اند، داستان بخوانید، مانند استفنی میر که نسخهٔ خطی کتاب گرگ و میش او را بیست ناشر رد کردند تا در آخر انتشاراتی پیدا کرد یا مانند استیو جابز که بسیار قبل‌تر، از شرکت اپل اخراج شده بود. پسرفت‌های آن‌ها باعث نابودی‌شان نشد، برای شما نیز چنین نخواهد بود. درحقیقت باعث آزادی شما خواهد شد.

راهبرد: خود را با طرد و عدم‌پذیرش محصور کنید پسران و مردان با شکست احساس نمی‌کنند به آن‌ها ظلم شده است، چون از سنین کم آموخته‌اند که تن خود را بتکانند و به راه خود ادامه دهند، (سقوط از بالای نرده‌ها، آزمایش علومی که منفجر شده است، دعوت به قرار ملاقاتی که رد می‌شود...) اشتباهات و طردشدن به‌گونه‌ای کم‌کم از آن‌ها دور می‌شوند که زنان فقط به آن غبطه می‌خورند. آموزه‌های بی‌عیب‌ونقص‌بودنْ ما را از درد شکست و طردشدن در امان نگه داشته است؛ اما همان‌طور که می‌دانید، استحکام و اقتدار ما را هم در زندگی بزرگ‌سالی تضعیف کرده است. یکی از راه‌های پرورش استحکام و ازبین‌بردن درد طردشدگی و شکست این است که آن‌را به هنجار تبدیل کنیم.

زمانی که خود را از دایرهٔ امن خود فراتر می‌برید و برای پیشرفت تلاش می‌کنید، تمام سیلندرهای خود را وادار به کار کرده‌اید. در این زمان وارد حالت روانی معجزه‌آسایی به‌نام «جریان» می‌شوید. یکی از رازهای ورود به آن حالت سعادتمندانه این است که شجاعت شنیدن بازخورد را در خود پرورش دهید که شما را به ناحیهٔ بعدی، بعدی و بعدیِ پیشرفت هدایت می‌کند. هرچه بیش‌تر آن‌را انجام دهید، آسان‌تر خواهد شد و سریع‌تر از احساس رنجش از انتقاد، به احساس قدردانی و قدرت خواهید رسید. پذیرش انتقاد به شما کمک می‌کند عیوب خود را ببینید و در برابر آن‌ها مقاوت پیدا کنید. ابتدا مقاومت، سپس پذیرش و سپس شاید باورتان نشود، شادی.

ترس مرز میان این دو ناحیه را مشخص می‌کند. کلید عبور از این مرز این است که متوجه باشید چه زمانی به‌طور عاقلانه محتاط هستید و چه زمانی فقط به‌خاطر این‌که ترسیده‌اید، در حال منصرف‌کردن خود از انجام کاری هستید. زمانی که چالش یا فرصتی را رد می‌کنید، از خود بپرسید: آیا انجام این کار واقعاً عاقلانه نیست یا من به‌دلیل ترس و بیرون‌بودن از نقطهٔ امن خود مایل به انجام آن نیستم؟ یا همان‌طور که را گادس مربی اجرایی بی‌نظیر من می‌گوید: «آیا این حرف‌های احساس توست یا حرف‌های عقل تو؟» وقتی با تصمیم خود احساس صلح و آرامش داشته باشید، متوجه می‌شوید که صحبت‌های عقل شما بوده است. صدای عقل آرام و همراه با حس اقتدار است. ازطرف‌دیگر صدای احساسات نق‌نقوتر، نگران‌تر و پرخاشگرانه‌تر است (سگ چی‌واوای پشیمانی را در نظر بگیرید تا تصویر دست‌تان بیاید). اگر متوجه شدید در حال بهانه‌آوردن هستید یا وادار به توضیح تصمیم خود به هر شنونده‌ای شدید یا به‌طور نامعلومی ناراحت یا ناامید هستید، نشانهٔ این است که احساسات شما تصمیم‌گیرنده هستند.

به‌عنوان مدیرعامل سازمان غیرانتفاعی دختران برنامه نویس آن‌را در کارمندان جوان خودم می‌بینم که در زمینه‌هایی که تجربه ندارند، داوطلب نمی‌شوند؛ درحالی‌که آقایان قاطعانه به زمینه‌های ناشناخته وارد می‌شوند، بدون آن‌که سر سوزنی بابت شکست‌خوردن یا احمقانه به‌نظررسیدن نگران باشند.

ما مفهوم «بی‌نقصی» را هدف غایی می‌دانیم، بدون هیچ اشتباه، بدون هیچ عیب، بدون هیچ کاستی. اما حقیقت این است که این عیب‌ها و کاستی‌ها هستند که ما را جالب و زندگی را غنی می‌کنند. پذیرفتن عیب و نقص لذت‌آفرین است. به‌علاوه، اگر بی‌نقص باشید، آموختن و تلاش‌کردن چه لذتی خواهند داشت؟

چند فرصت شغلی را به‌دلیل ترس از عدم پذیرش یا شکست رد کرده‌ایم؟ چند مرتبه با بهانهٔ «من کارم خوب نیست» از کار یا ترفیع سر باززده‌ایم؟ شکی نیست که گرفتاری دوسره و سقف شیشه‌ای عاملان حاضر در پیشرفت زنان هستند، اما من باور دارم که نهادینگی رفتارهای بی‌نقص نیز بخش چشمگیری از دلیل به‌حاشیه رانده‌شدن زنان در موقعیت‌های ریاست در دنیای حقوق، دولت و دیگر اماکن است. زنان به این دلیل در مشاغل خدمات دولت حضور نمی‌یابند که فکر می‌کنند به‌خوبی مردان نخواهند بود، اگرچه تحقیقات نشان داده‌اند که این‌طور نیست. ترس از نشان‌دادن خود ناقص‌مان و نیز باور به نداشتن مهارت‌های رهبریِ مناسب است که تداخل ایجاد می‌کند، نه توانایی آن‌ها.

وقتی احساس کنید هیچ‌وقت هیچ‌چیز کافی نیست، از خط قرمز میان جست‌وجوی تعالی و کمال‌گرایی عبور کرده‌اید. یک راهنمای بزرگ این است که ندانید چه زمانی دستاوردها را جشن بگیرید. من هنوز هم باید در این رابطه از خود مراقبت کنم. مردم می‌گویند: «وای، ریشما تو به خیلی جاها رسیدی» و بلافاصله صدای بسیار کوچکی در سرم می‌گوید: «نه، این‌طور نیست.» این روح کمال‌گرایی است که با شما صحبت می‌کند و تمام شادی را از تجربهٔ شما خارج می‌کند. اما اگر درعوضِ کمال‌گرایی در جست‌وجوی تعالی باشید، درحقیقت می‌توانید به دستاوردهای خود افتخار کنید. این روزها من تلاش می‌کنم وقتی به چیزی دست می‌یابم، چند لحظه آن‌را ستایش و تحسین کنم. یکی از آهنگ‌های بیانسه را با صدای بلند گوش می‌دهم و اطراف اتاق نشیمن می‌رقصم، از شیرینی‌فروشی محبوبم یکی از آن نان شیرینی‌هایی که تکه‌های شکلات دارد، برای خود می‌خرم یا حتی در توییتر برای خودم یادداشت تبریک می‌نویسم.

من و خواهرم در شام‌های خانوادگی میز را می‌چیدیم و جمع می‌کردیم و هرگز نمی‌پرسیدیم که چرا خاله‌زاده‌ها و عموزاده‌های مذکرمان چنین کاری انجام نمی‌دهند.

جست‌وجوی بی‌نقصی ممکن است ما را در راهی قرار دهد که امن باشد؛ اما این شجاعت است که به ما اجازه می‌دهد از آن مسیر فرضی منحرف شویم و به‌طور خودکار به راهی وارد شویم که می‌بایست دنبال می‌کردیم. بی‌نقصی ممکن است به ما در اداره شهرت ببخشد؛ اما این شجاعت است که باعث می‌شود اظهارنظر کنیم و در مقابله با تبعیض جنسیتی و ستم در محیط کار از حق خود دفاع کنیم. معدل بیست، لباس بی‌کم‌وکاست برای مصاحبه، و لبخند گیرا ممکن است راه ورود ما باشند؛ اما برای این‌که کار ما به رسمیت شناخته شود و فراتر از سطح ورود پیشرفت کنیم، به شجاعت نیاز داریم. شاید با مو و بدن بی‌عیب‌ونقص بتوانیم با کسی قرار ملاقات بگذاریم؛ اما عاشق‌شدن و انجام دوبارهٔ همه این کارها بعد از شکسته‌شدن قلب‌مان به شجاعت نیاز دارد. تلاش برای مادری بی‌نقص‌بودن شاید در زمین بازی باعث ستایش ضمنی ما شود؛ اما شجاعت لازم داریم که به فرزند خود اجازه دهیم آزادانه کاوش کند و مرتکب اشتباه شود، گرچه ازروی استیصال می‌خواهیم از او برای همیشه محافظت کنیم.

یک بار در کنفرانسی در کالیفرنیا با زنی آشنا شدم که از من پرسید: «چطور می‌تونم برای بی‌نقص‌بودن تلاش نکنم، وقتی دنیا به بی‌نقصی پاداش می‌ده؟» جواب من این بود که شاید دبیرستان یا دانشگاه به بی‌نقصی پاداش دهد؛ اما در دنیای واقعی مسئله تفاوت دارد. دنیای حقیقی به شجاعت پاداش می‌دهد.

جسور و شجاع باشید؛ اما دقت کنید که به کسی توهین نکنید. خواسته‌های خود را دنبال کنید... تا زمانی که خواستهٔ شما انتظار ما از شماست. نظر خود را بیان کنید... اما حتماً هنگام اظهارنظر لبخند بزنید. به کم‌تر از ارزش خود قانع نشوید... اما مؤدبانه آن‌را درخواست کنید. سخت تلاش کنید... اما آن‌را آسان جلوه دهید.