بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

آناییز نین۷ نوشته است: «زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌ش

شجاعت همیشه به‌معنای انجام بزرگ‌ترین و جسورانه‌ترین کارها نیست. گاهی شجاعانه‌تر است که به خود اجازه دهید از راه انجام‌ندادن کاری که از شما انتظار می‌رود، با خود رو راست باشید

تحقیق ملی مؤسسهٔ کار و خانواده در سال ۲۰۱۲ چیزی را که همهٔ ما به‌طور عقلانی از صحت آن آگاهی داریم به اثبات رساند: زنانی که عادت دارند زمانی را مختص خود کنار بگذارند از زنانی که چنین کاری نمی‌کنند، زندگی رضایتمندانه‌تری دارند.

اگر خسته باشید به‌هیچ‌وجه نیرویی برای ریسک‌پذیری ندارید. زمانی که انرژی شما تحلیل رفته و ذهن‌تان خسته شده است، تقریباً ناممکن است که شجاعت «نه» گفتن داشته باشید یا انجام کار جدید و ترسناکی را آغاز کنید.

ما در رابطه‌های اذیت‌کننده و در گروه‌های دوستی ناراحت‌کننده و در شغل‌های عذاب‌دهنده می‌مانیم. ما اجازه می‌دهیم افکار خوب‌مان از ریشه پژمرده شوند و از بین بروند؛ یا بدتر از آن، با عذاب، موفقیت دیگران را در زمینه‌ای تماشا می‌کنیم

وقتی از نیاز آزاردهندهٔ بی‌عیب‌بودن چشم می‌پوشیم یا می‌توان گفت وقتی ترس بی‌عیب‌نبودن را کنار می‌گذاریم، آزادی، خوشحالی و همهٔ خوبی‌هایی را که در زندگی می‌خواهیم پیدا می‌کنیم.

پسران آموزش دیده‌اند که شجاع باشند؛ درحالی‌که دختران آموزش دیده‌اند که بی‌عیب‌ونقص باشند.

همین دیروز وقتی در حال خریدن ساندویچ بودم، مردی بدون رعایت نوبت در صف جلوی من قرار گرفت و بااین‌که عصبانی شده بودم، چیزی نگفتم؛ زیرا نمی‌خواستم گستاخانه رفتار کنم و این فرد کسی بود که من حتی نمی‌شناختم

فشار درونیِ مطیع‌بودن با افزایش سن بیش‌تر

وقت آن رسیده است که قبل از امتحان‌کردن تسلیم نشویم

زمانی که در عمق درون خود می‌دانیم که باید از حق خود دفاع کنیم، چنین کاری انجام نمی‌دهیم؛ زیرا نمی‌خواهیم زورگو، بدجنس یا صریحاً آزاردهنده باشیم. زمانی که عقیدهٔ خود را بیان می‌کنیم، در کشمکش و سبک و سنگین‌کردن هستیم که چگونه حرف‌مان را بیان کنیم و سعی داریم به‌میزان کافی جسور و بی‌محابا باشیم، بدون آن‌که برتری‌طلب و خشن به نظر برسیم.

به‌دلیل این‌که از سنین کم بابت بی‌عیب‌ونقص‌بودن پاداش گرفته‌ایم، در بزرگ‌سالی به زنانی تبدیل شده‌ایم که از شکست‌خوردن هراس دارند.

یک دانشجوی سال سومی توضیح داده بود که چطور بالاخره نیاز به بی‌عیب‌بودن را کنار گذاشته است، آن‌هم بعد از سال‌ها گریستن به‌خاطر فشار تکالیف، ناتوانی در درخواست کمک با ترس از احمق تلقی‌شدن، و وسواس به کمال‌گرایی که او را از مدرسه رانده بود. نوشته بود: «این کار کاملاً قدرت‌بخشه. می‌تونم سؤال بپرسم. چه اهمیتی داره اگه یه آدم نادان فکر می‌کنه من احمقم چون باید چیزی برام روشن بشه؟ من به‌خاطر خودم و تحصیلاتم این‌جام.»

طنز قضیه در این است که کمال‌گرایی درحقیقت مانع تعالی می‌شود. باعث می‌شود بیش‌ازحد فکر کنیم، بیش‌ازحد تجدید نظر کنیم و بیش‌ازحد تجزیه و تحلیل کنیم: بیش‌ازاندازه به کمال‌گرایی می‌پردازیم و به‌اندازهٔ کافی عمل نمی‌کنیم.

«شجاعت مهم‌ترین فضیلت انسان است، زیرا همه‌چیز به آن بستگی دارد.»

یک بار در کنفرانسی در کالیفرنیا با زنی آشنا شدم که از من پرسید: «چطور می‌تونم برای بی‌نقص‌بودن تلاش نکنم، وقتی دنیا به بی‌نقصی پاداش می‌ده؟» جواب من این بود که شاید دبیرستان یا دانشگاه به بی‌نقصی پاداش دهد؛ اما در دنیای واقعی مسئله تفاوت دارد. دنیای حقیقی به شجاعت پاداش می‌دهد.

«زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.»

وقتی تظاهر به ظاهری فریبنده و بی‌عیب‌ونقص می‌کنیم، به روابط و قلب خود آسیب می‌رسانیم؛ این لایهٔ حفاظتی ممکن است ضعف‌ها و عیب‌های ما را از نگاه دیگران حفظ کند، اما همچنین ما را از عزیزان‌مان دور می‌کند و مانع شکل‌گیری روابط باارزش و قابل‌اعتماد می‌شود.

اگر در مقابله با هر تصمیم، گزینهٔ شجاعانه‌تر را انتخاب می‌کردید و راه جسورانه‌تر را پیش بگیرید چطور؟ آیا خوشحال‌تر خواهید بود؟ آیا آن‌طور که آرزو داشتید، دنیا را تحت‌تأثیر قرار خواهید داد؟ من باور دارم پاسخ هر دو پرسش مثبت است.

پسران آموزش دیده‌اند که شجاع باشند؛ درحالی‌که دختران آموزش دیده‌اند که بی‌عیب‌ونقص باشند.