بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

آناییز نین نوشته است: «زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.»

تمایل به بی‌عیب‌ونقص‌بودن بر سلامت ما هم اثر مخربی دارد؛ چراکه تعمق دربارهٔ کوچک‌ترین اشتباه یا نگرانی بابت ناراحتی فرد، یا کاری که انجام دادیم و حرفی که زدیم، باعث بی‌خوابی می‌شود. به‌دلیل این‌که آموزش دیده‌ایم به هر قیمتی که شده، مفید و انعطاف‌پذیرباشیم، در تلاش برای انجام همهٔ این امور خود را از پا می‌اندازیم و درنهایت خسته می‌شویم، تحلیل می‌رویم و حتی بیمار می‌شویم؛ زیرا بخش بسیار زیادی از زمان و نیروی خود را صرف دیگران می‌کنیم.

علی‌رغم ظاهر امور از نگاه بیرونی، به یک دلیل ساده هیچ‌یک از انتخاب‌های من در زندگی شجاعانه نبودند: هیچ‌چیز برای ازدست‌دادن نداشتم

اما مؤلفهٔ کلیدی دیگر این است که خواستار بازخورد بودند. شجاعت رویارویی با عیوب و نقص‌های خود را داشتند؛ ظرفیت آن را داشتند که بپرسند چگونه و در چه نواحی‌ای چندان عالی نبودند تا بتوانند خود را اصلاح کرده و پیشرفت کنند.

وقتی در لحظاتی که می‌دانیم باید ابراز عقیده می‌کردیم، ساکت می‌مانیم یا در شرایطی که علی‌رغم تمایل به دادن پاسخ منفی، از ترس پذیرفته‌نشدن، جواب مثبت می‌دهیم، اعتمادبه‌نفس‌مان جریحه‌دار می‌شود.

یکی از نشانه‌های خوش‌بختی داشتن روابط نزدیک و پرمعنا با دیگران است. اما تظاهر به تسلط بر همهٔ امور باعث می‌شود تنها شویم

در جایی خواندم که مقدار پول موردنیاز فرد برای خوش‌بخت بودن، همیشه ده برابر بیش‌تر از مقداری است که دارد. این تشبیه مناسبی برای چگونگی جست‌وجوی کمال است.

گوش کنید آقا: تخمدان‌های من هیچ تأثیری بر میزان شجاعت من ندارند. شاید استدلال او منطقی به‌نظر برسد و موافقت دوستانش را جلب کند، اما علم او ایراد دارد. متأسفانه این نوع استدلال‌ها رایج هستند و باید هم‌اکنون برچیده شوند. شجاعت فطری نیست. مردان ازلحاظ زیست‌شناختی جنس شجاع‌تر مقرر نشده‌اند و تستوسترون تک‌بلیت مخصوص شجاعت نیست. متأسفانه، استدلال «مردان به‌طور غریزی شجاع‌تر هستند» بارها به‌شیوه‌های مختلف آورده شده است. ممطئن هستم هرکدام از این مدل‌ها را شنیده‌اید: در رابطه با مقولهٔ ریسک ذهن‌های ما برنامه‌ریزی متفاوتی دارند. مردان شجاع‌تر هستند؛ زیرا تستوسترون بیش‌تری دارند یا زیرا از دوران ماقبل تاریخ به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی شده‌اند که با سلحشوری جسورانهٔ خود، یار زایای خود را جذب کنند. من می‌گویم این‌ها همه چرندیات هستند.

یا شجاعت خصلتی مردانه است؟ از قبل اطلاع می‌دهم: نه! یکی از به‌یادماندنی‌ترین پاسخ‌هایی که برای همایش تد دربارهٔ شجاعت دریافت کردم، نظری بود که یک مرد در وبگاهی با موضوعات روابط جنسی، نرم‌افزار، سیاست و اسلحه (لذت‌های سادهٔ زندگی) داده بود که می‌گفت زنان به‌دلیل تخمدان‌های‌شان شجاعت کم‌تری دارند. بله درست خواندید: تخمدان‌های‌مان. او ادعا داشت که زنان به‌طور طبیعی محتاط‌تر و ترسوتر هستند؛ زیرا تئوری تکامل ما را این‌گونه بار آورده است. طبق گفتهٔ او، «زنان تعداد محدودی تخمک‌گذاری در عمر خود دارند و در سازش اجداد با محیط، بارداری ریسک شدید مرگ را به‌همراه داشت. این مسئله را در مقایسه با مردان قرار دهید که میزان اسپرم نامحدود دارند. هر فرد مذکر برای موفقیت تولید مثل یک گروه انسان از یک فرد مؤنث ضرورت کم‌تری دارد. نظریهٔ بازی را انجام دهید. دیوانه‌وار بود اگر زنان به‌طور غریزی بسیار ریسک‌گریزتر از مردان نبودند.»

هیچ‌چیز هیجان‌انگیزتر از احساس هیجانی نیست که از تمرین فعالیت‌های کوچک شجاعانه به شما دست خواهد داد!

ما عادت داده شده‌ایم که شکسته‌نفسی کنیم تا دوست داشته شویم. مشکل این است که وقتی سخت می‌کوشید تا علاقهٔ همه را به خود جلب کنید، اغلب در انتها علاقهٔ چندانی به خودتان ندارید. اما به‌محض آن‌که می‌آموزید به‌حدی شجاع باشید که نگران خوشی دیگران نباشید و خود را در اولویت قرار دهید (که چنین کاری نیز خواهید کرد!) در آن حالت است که نویسندهٔ قدرتمند زندگی خودتان می‌شوید.

وقتی از نیاز آزاردهندهٔ بی‌عیب‌بودن چشم می‌پوشیم یا می‌توان گفت وقتی ترس بی‌عیب‌نبودن را کنار می‌گذاریم، آزادی، خوشحالی و همهٔ خوبی‌هایی را که در زندگی می‌خواهیم پیدا می‌کنیم

می‌بینم که در زمینه‌هایی که تجربه ندارند، داوطلب نمی‌شوند؛ درحالی‌که آقایان قاطعانه به زمینه‌های ناشناخته وارد می‌شوند، بدون آن‌که سر سوزنی بابت شکست‌خوردن یا احمقانه به‌نظررسیدن نگران باشند. دلیلی برای این رفتار و احساس زنان وجود دارد. هیچ ارتباطی به بیولوژی ندارد و فقط مربوط به شیوهٔ تربیتی ماست. از سنین کم به دختران آموزش داده شده است که محافظه‌کار باشند، تلاش کنند بالاترین نمره را برای خوشحالی والدین و معلم‌ها کسب کنند، مراقب باشند خیلی از میله‌های بازی پارک بالا نروند تا سقوط نکنند و آسیب نبینند، آرام و مطیعانه بنشینند، زیبا باشند، سازگار و دل‌پذیر باشند تا دوست داشته شوند

وقتی دربارهٔ نمرات و مقاله‌های دانشگاهی فرزندان خود وسواس نشان ندهیم، به آن‌ها کمک می‌کنیم لذت یادگیری را ببینند.

بدین‌گونه مأموریت مادام‌العمر من در دختر، دوست، کارمند و مادری بی‌عیب‌ونقص‌بودن آغاز شد. می‌دانم که در این راه تنها نیستم. ما از دختران مطیع به زنان مطیع تبدیل می‌شویم و با ازخودگذشتگی، سازگاری و دل‌پذیربودن در چرخهٔ بی‌پایان نیاز به اثبات ارزش‌مان به دیگران و خودمان گرفتار می‌شویم.

باور قوی‌بودن پسران و ضعیف‌بودن و نیاز دختران به حفاظت‌شدن به‌طور وسیع و عمیق، درون ما جای گرفته است.

تحقیقات نشان می‌دهند که والدین کمک‌های مستقیم‌تر و اخطار بیش‌تری به دختران‌شان می‌دهند، درحالی‌که تشویق و راهنمایی پسران‌شان از فاصلهٔ دورتری است و بعد آن‌ها را رها می‌کنند تا خود بر چالش‌های فیزیکی غلبه کنند. ما با حفاظت فیزیکی دختران کار را آغاز می‌کنیم و نازپرورده‌کردن از همان نقطه ادامه پیدا می‌کند.

در همان حین که دختران‌مان را بابت مهربانی، مؤدبی و بی‌عیبی تحسین می‌کنیم، به‌شیوه‌ای نه‌چندان نامحسوس به آن‌ها می‌گوییم که شجاعت مخصوص پسران است.

ما عادت داده شده‌ایم که شکسته‌نفسی کنیم تا دوست داشته شویم. مشکل این است که وقتی سخت می‌کوشید تا علاقهٔ همه را به خود جلب کنید، اغلب در انتها علاقهٔ چندانی به خودتان ندارید. اما به‌محض آن‌که می‌آموزید به‌حدی شجاع باشید که نگران خوشی دیگران نباشید و خود را در اولویت قرار دهید (که چنین کاری نیز خواهید کرد!) در آن حالت است که نویسندهٔ قدرتمند زندگی خودتان می‌شوید.

فشار درونیِ مطیع‌بودن با افزایش سن بیش‌تر می‌شود.