بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

دختران بسیار بیش‌تر از پسران به خواسته‌ها جواب مثبت می‌دهند؛ حتی زمانی که می‌خواهند (و حتی نیاز دارند) که جواب منفی بدهند. به‌خاطر داشته باشید، سازگاری در دی‌ان‌ای عاطفی آن‌ها حک شده است. وقتی از دخترها می‌پرسم که اگر دوستی از آن‌ها کاری را تقاضا کند که وقت و تمایل آن‌را ندارند چه‌کار می‌کنند، تقریباً همهٔ آن‌ها می‌گویند که آن‌را انجام خواهند داد.

آناییز نین نوشته است: «زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.»

زمانی که سطح انتظار ما از بی‌نقصی خودمان بیش از اندازه بالاست، درحقیقت مفهومی به‌نام «موفقیت» وجود ندارد؛ زیرا هیچ‌چیز هرگز کافی نیست.

وقتی از نیاز آزاردهندهٔ بی‌عیب‌بودن چشم می‌پوشیم یا می‌توان گفت وقتی ترس بی‌عیب‌نبودن را کنار می‌گذاریم، آزادی، خوشحالی و همهٔ خوبی‌هایی را که در زندگی می‌خواهیم پیدا می‌کنیم.

تمایل به بی‌عیب‌ونقص‌بودن بر سلامت ما هم اثر مخربی دارد؛ چراکه تعمق دربارهٔ کوچک‌ترین اشتباه یا نگرانی بابت ناراحتی فرد، یا کاری که انجام دادیم و حرفی که زدیم، باعث بی‌خوابی می‌شود. به‌دلیل این‌که آموزش دیده‌ایم به هر قیمتی که شده، مفید و انعطاف‌پذیرباشیم، در تلاش برای انجام همهٔ این امور خود را از پا می‌اندازیم و درنهایت خسته می‌شویم، تحلیل می‌رویم و حتی بیمار می‌شویم؛ زیرا بخش بسیار زیادی از زمان و نیروی خود را صرف دیگران می‌کنیم.

والدین و معلمان خوش‌نیتْ ما را به‌سوی فعالیت‌هایی هدایت می‌کنند که در آن‌ها موفق هستیم تا خوش بدرخشیم و ما را از فعالیت‌هایی که استعداد طبیعی خوبی در آن‌ها نداریم، دور می‌کنند تا احساسات و معدل نمرات‌مان خدشه‌دار نشوند. البته که قصدشان خیر است؛ هیچ پدرومادری مایل به دیدن صدمه، ناامیدی یا دل‌سردی دخترش نیست. حفاظ نرمی که اطراف ما پیچیده شده با عشق و مراقبت همراه است، به همین دلیل هیچ‌کس متوجه نمی‌شود که چقدر این مسئله ما را از ریسک‌پذیری و دنبال‌کردن رؤیاها در بزرگ‌سالی مجزا و دور می‌کند.

زنان بسیاری فقط اموری را انجام می‌دهند که در آن عالی هستند و به‌ندرت فراتر از حد اعتمادبه‌نفس و راحتی‌شان پا می‌گذارند. من این مسئله را در نقاط مختلف کشور بارهاوبارها از زبان هزاران زن صرف‌نظر از نژاد، سن و شرایط اقتصادی‌شان شنیده‌ام.

پس با آن دختر بی‌نقص خداحافظی کنید و شجاع باشید. این قدرت از آن شماست که باید آن‌را به دست آورید.

هیچ‌کس با نظام فکری ثابت متولد نشده است؛ درواقع همهٔ ما به‌طور قراردادی تمایل به‌یادگیری و رشد داریم. زمانی که کودکان شروع به ارزشیابی خود می‌کنند (من باهوش هستم/ من باهوش نیستم) ترس از رویارویی‌ها نیز آغاز می‌شود. خوش‌بختانه، به‌عنوان افراد بالغ، می‌توانیم با تمرین شجاعت در حال حاضر این ذهنیت قدیمی را از میان برداریم.

اشتباهات خود را با شرم پنهان نکنید. آن‌ها را با افتخار در معرض نمایش قرار دهید!

شکست‌های شما هستند که به شما برگ برنده را می‌دهند. شما را قوی‌تر، عاقل‌تر، دلسوزتر، باارزش‌تر و راستین‌تر می‌کند و وقتی دیگر از خود توقع بی‌نقصی نداشته باشید، آن‌ها نشان‌های شجاعت شخصی شما خواهند شد

هربار که شکست می‌خورید، ثابت می‌کنید که می‌توانید خود را اصلاح کنید.

هیچ‌کس با ظاهر بی‌عیب‌ونقص از خواب بیدار نمی‌شود. هیچ زوجی بدون دعوا زندگی نمی‌کند. فرزند هیچ‌کس فرشته‌ای بی‌عیب‌ونقص نیست. هیچ‌کس بدون زحمت و پسرفت به مقام مدیریت یا رهبری مجموعه‌ای نرسیده است. فیلترهای اینستاگرام با موفقیت ما را قانع می‌کنند که هر عکس بی‌عیب‌ونقصی تصویری از یک زندگیِ به همان اندازه بی‌عیب‌ونقص است؛ اما خودمان بهتر می‌دانیم قضیه این‌طور نیست.

احترام بگذارید. این نشانهٔ قدرت است، نه ضعف. گفتن «لطفاً» و «متشکرم» نشان‌دهندهٔ وقار و کمالات است.

شجاعت لازم است که «نه» بگویید، مخصوصاً اگر دیگران از شما بخواهند یا انتظار داشته باشند که «بله» بگویید.

زمانی که تمایل داریم بی‌نقص باشیم، هر عیب و اشتباه کوچکی این هشدار را به کار می‌اندازد و ما را فراری می‌دهد. کاری که می‌خواهیم انجام دهیم این است که به خود آموزش دهیم اکثر اوقات باید این هشدار را نادیده بگیریم، زیرا اخطار خطر واقعی نیست. ببر نیست که به شما حمله می‌کند؛ اضطراب مدرن شماست. من عاشق توصیه‌ای هستم که دکتر مردیث گراسمن به بیماران خود می‌کند: کاری خلاف آن‌چه اضطراب‌تان به شما می‌گوید، انجام دهید. اضطراب شما همواره فریاد خواهد زد که بدوید، پنهان شوید و از انجام کاری جا بزنید. پس چنین کاری نکنید! اگر به شما می‌گوید که به آن رویداد بازاریابی نروید، چون احساس معذب‌بودن خواهید کرد، بروید. اگر شما را وادار می‌کند قبل از آن‌که مادر شوهرتان به آپارتمان شما بیاید، چندین ساعت صرف شست‌وشو و تمیزکردن آن کنید، مختصر آپارتمان را تمیز کنید و به اتمام برسانید. اگر به شما می‌گوید به هر قیمت که شده از گاف‌های عمومی اجتناب کنید، مزخرفاتی در فیس‌بوک خود تایپ کنید و آن‌را منتشر سازید. دیدن واقعاً بی‌اهمیت‌بودن این مسائل برای دیگران بسیار آزادی‌بخش است. اگر هم اهمیت بدهند، آیا واقعاً مهم است؟

مسئلهٔ خنده‌داری که دربارهٔ ترس وجود دارد این است که نودونه درصد اوقات هشدار اشتباه است. سیستم عصبی ما برای حفاظت از ما دربرابر شکارچیان طراحی شده است؛ پس هربار که احساس ترس می‌کنیم، ذهن بدوی ما باور دارد که قرار است به ما حمله شود و هشدار می‌فرستد که تا می‌توانیم، بدویم. البته مشکل این‌جاست که سیستم عصبی شما تفاوت میان خطر احتمالی و خطر واقعی را تشخیص نمی‌دهد. شاید قلب شما تند بزند و کف دست‌تان عرق کند که این‌ها هشدارهای واضح بدن شماست مبنی‌بر این‌که در خطر هستید؛ اما به‌طور واقع‌بینانه، ایستادگی در برابر رئیس باعث مرگ‌تان نمی‌شود. روز رستاخیزی که همواره ما را به وحشت می‌اندازد هرگز اتفاق نمی‌افتد. احتمالاً دوست‌تان شما را برای همیشه طرد نخواهد کرد، اگر پس از بازگشت مادرش از بیمارستان فراموش کنید با او تماس بگیرید. احتمالاً اگر دیر به جلسه‌ای برسید، شغل خود را از دست نخواهید داد. احتمال بسیار کمی وجود دارد که آیندهٔ فرزند شما به نابودی جبران‌ناپذیری کشیده شود، اگر ایمیلی پر از متلک‌پرانی دربارهٔ معلم فرزندتان را درعوض ارسال برای همسرتان، برای خود او ارسال کنید (بله، من چنین کاری کردم و نه، شان اخراج نشد).

مردودیت خود را با افتخار نشان دهید؛ آن‌ها نشانی از شجاعت شما هستند. دربارهٔ مردودیت‌ها، اشتباهات و لغزش‌های خود صحبت کنید و از دوستان و همکاران خود دعوت کنید که همین کار را انجام دهند. تا حد ممکن دربارهٔ افراد مشهور و موفق که شکست را تجربه کرده‌اند، داستان بخوانید، مانند استفنی میر که نسخهٔ خطی کتاب گرگ و میش او را بیست ناشر رد کردند تا در آخر انتشاراتی پیدا کرد یا مانند استیو جابز که بسیار قبل‌تر، از شرکت اپل اخراج شده بود. پسرفت‌های آن‌ها باعث نابودی‌شان نشد، برای شما نیز چنین نخواهد بود. درحقیقت باعث آزادی شما خواهد شد.

راهبرد: خود را با طرد و عدم‌پذیرش محصور کنید پسران و مردان با شکست احساس نمی‌کنند به آن‌ها ظلم شده است، چون از سنین کم آموخته‌اند که تن خود را بتکانند و به راه خود ادامه دهند، (سقوط از بالای نرده‌ها، آزمایش علومی که منفجر شده است، دعوت به قرار ملاقاتی که رد می‌شود...) اشتباهات و طردشدن به‌گونه‌ای کم‌کم از آن‌ها دور می‌شوند که زنان فقط به آن غبطه می‌خورند. آموزه‌های بی‌عیب‌ونقص‌بودنْ ما را از درد شکست و طردشدن در امان نگه داشته است؛ اما همان‌طور که می‌دانید، استحکام و اقتدار ما را هم در زندگی بزرگ‌سالی تضعیف کرده است. یکی از راه‌های پرورش استحکام و ازبین‌بردن درد طردشدگی و شکست این است که آن‌را به هنجار تبدیل کنیم.

زمانی که خود را از دایرهٔ امن خود فراتر می‌برید و برای پیشرفت تلاش می‌کنید، تمام سیلندرهای خود را وادار به کار کرده‌اید. در این زمان وارد حالت روانی معجزه‌آسایی به‌نام «جریان» می‌شوید. یکی از رازهای ورود به آن حالت سعادتمندانه این است که شجاعت شنیدن بازخورد را در خود پرورش دهید که شما را به ناحیهٔ بعدی، بعدی و بعدیِ پیشرفت هدایت می‌کند. هرچه بیش‌تر آن‌را انجام دهید، آسان‌تر خواهد شد و سریع‌تر از احساس رنجش از انتقاد، به احساس قدردانی و قدرت خواهید رسید. پذیرش انتقاد به شما کمک می‌کند عیوب خود را ببینید و در برابر آن‌ها مقاوت پیدا کنید. ابتدا مقاومت، سپس پذیرش و سپس شاید باورتان نشود، شادی.