بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

چرچیل گفته بود، «شجاعت مهم‌ترین فضیلت انسان است، زیرا همه‌چیز به آن بستگی دارد.»

قدم اول: جشن (ترحم) کوچکی برپا کنید

با ازخودگذشتگی، سازگاری و دل‌پذیربودن در چرخهٔ بی‌پایان نیاز به اثبات ارزش‌مان به دیگران و خودمان گرفتار می‌شویم.

تمایل به بی‌عیب‌ونقص‌بودن بر سلامت ما هم اثر مخربی دارد؛ چراکه تعمق دربارهٔ کوچک‌ترین اشتباه یا نگرانی بابت ناراحتی فرد، یا کاری که انجام دادیم و حرفی که زدیم، باعث بی‌خوابی می‌شود. به‌دلیل این‌که آموزش دیده‌ایم به هر قیمتی که شده، مفید و انعطاف‌پذیرباشیم، در تلاش برای انجام همهٔ این امور خود را از پا می‌اندازیم و درنهایت خسته می‌شویم، تحلیل می‌رویم و حتی بیمار می‌شویم؛ زیرا بخش بسیار زیادی از زمان و نیروی خود را صرف دیگران می‌کنیم.

زمانی که بی‌عیب‌ونقصی را سپر در نظر می‌گیریم و علاقهٔ نامعقولی به آن نشان می‌دهیم، در آن وقت است که به محدودهٔ ناامن وارد شده‌ایم.

ما از دختران مطیع به زنان مطیع تبدیل می‌شویم و با ازخودگذشتگی، سازگاری و دل‌پذیربودن در چرخهٔ بی‌پایان نیاز به اثبات ارزش‌مان به دیگران و خودمان گرفتار می‌شویم.

اگر می‌توانستیم درنهایت ظاهر بی‌نقص خود را کنار بگذاریم و اجازه دهیم مردم آشفتگی پشت صحنه را ببینند، چه می‌شود؟ اول، ما را از شر زره سنگینی که همه‌جا با خود حمل می‌کنیم، خلاص خواهد کرد. این پوشش یک تُن وزن دارد. خود واقعی بودن فراغت بسیار بزرگی است. به ما کمک خواهد کرد درعوض شیوه‌های پوچ و مصنوعی، واقعاً با مردم ارتباط برقرار کنیم. اگر به روابطی فکر کنید که به شما انرژی، شادی و الهام می‌بخشند، متوجه خواهید شد آن‌ها همان‌هایی هستند که هیچ تظاهر و چرندیاتی داخل‌شان نیست. هیچ‌کس سعی ندارد چیزی باشد یا ظاهر خاصی داشته باشد. هیچ‌کس سعی ندارد کس دیگری را تحت‌تأثیر قرار دهد و چیزی غیر از انسان احمقانه و طبیعی خود مانند همهٔ ما باشد. نشان‌دادن آشفتگی پشت صحنه، به همهٔ اطرافیانِ شما اجازه می‌دهد آرامش داشته باشند و متقابلاً همان عمل را انجام دهند.

پسران آموزش دیده‌اند که شجاع باشند؛ درحالی‌که دختران آموزش دیده‌اند که بی‌عیب‌ونقص باشند. به‌دلیل این‌که از سنین کم بابت بی‌عیب‌ونقص‌بودن پاداش گرفته‌ایم، در بزرگ‌سالی به زنانی تبدیل شده‌ایم که از شکست‌خوردن هراس دارند. در زندگی‌های شخصی و حرفه‌ای خود خطر نمی‌کنیم؛ زیرا می‌ترسیم در صورت خطاکردن قضاوت شویم، خجالت‌زده و بی‌اعتبار شویم، وجههٔ عمومی‌مان افول کند یا اخراج شویم. به‌طور خودآگاه یا ناخودآگاه از انجام هرکاری که از موفقیت در آن اطمینان نداریم، خودداری می‌کنیم تا از ناراحتی و تحقیر احتمالی آن اجتناب بورزیم.

اهمیت‌دادن به فکرهایی که دیگران دربارهٔ ما می‌کنند نوعی عادت است. خواستار تأیید دیگران بودن چنان در ما نهادینه شده است که اغلب حتی متوجه نمی‌شویم که چه تعداد از تصمیم‌ها و اعمال ما به آن نیاز گره خورده است.

ایمی شامر کمدین با انتشار عکسی در صفحهٔ اینستاگرام خود از مجله‌های زندگی دختران و زندگی پسران که در کیوسک روزنامه‌فروشی کنار هم قرار داشتند، تفاوت‌های نمایان پیام‌هایی را که دختران و پسران دریافت می‌کنند روشن کرد. روی جلد مجلهٔ زندگی پسران با حروف درشت نوشته شده بود «در آیندهٔ خود کاوش کنید» و از عکس هواپیماها، کلاه آتش‌نشانی، میکروسکوپ، کامپیوتر و مغز انسان پوشیده شده بود. جلد مجلهٔ زندگی دختران دختری نوجوان و موطلایی را نشان می‌داد که اطرافش شعارهایی ازاین‌قبیل قرار داشت: «زیبا بیدار شوید!»، «مد پاییز که دوست خواهید داشت؛ بیش از صد راه برای بی‌نظیربودن در روز اول» و «بهترین سال تابه‌حال؛ چگونه خوش‌گذرانی کنید، دوستان جدید پیدا کنید و نمرات عالی بگیرید». این‌ها ممکن است تیترهای قدیمی متعلق به دههٔ ۱۹۵۰ به نظر برسند؛ اما نه، با افتخار و بدون اندکی طنز آشکار در سال ۲۰۱۷ به تصویر کشیده شده بودند. تفسیر یک‌کلمه‌ای شامر به‌زیبایی انزجار من از این پیام‌ها را خلاصه کرد: «نه.»

شاید ما بگوییم: «تو می‌تونی هرکاری رو انجام بدی و به هرچی می‌خواهی تبدیل بشی»، اما چیزی که آن‌ها می‌شنوند این است که: «تو باید هرکاری رو انجام بدی و به هرچی می‌خواهی تبدیل بشی.» آن‌چه ما تشویق می‌دانیم، برای آن‌ها انتظارات است.

مسئلهٔ جالب‌توجه در داستان شرکت من در انتخابات کنگره شکست حیرت‌آور و تماشایی من و حتی چگونگی سر بالاگرفتن پس از چنین شکست عمومی و تحقیرکننده‌ای نیست. آن‌چه به تعریف این داستان ارزش می‌بخشد این است که زمانی که در ۳۳ سالگی نامزد انتخابات کنگره شدم. اولین بار در تمام دوران بزرگ‌سالی‌ام بود که چنین کار شجاعانه‌ای انجام دادم.

به‌عنوان مدیرعامل سازمان غیرانتفاعی دختران برنامه نویس آن‌را در کارمندان جوان خودم می‌بینم که در زمینه‌هایی که تجربه ندارند، داوطلب نمی‌شوند؛ درحالی‌که آقایان قاطعانه به زمینه‌های ناشناخته وارد می‌شوند، بدون آن‌که سر سوزنی بابت شکست‌خوردن یا احمقانه به‌نظررسیدن نگران باشند.

برای جریحه‌دارنکردن احساسات لطیف دختران معمولاً هرچیزی را که حیاتی به‌نظر برسد کم‌رنگ و بی‌اهمیت جلوه می‌دهیم. از آن‌ها بیش‌تر حفاظت می‌کنیم، بیش‌تر کنار می‌آییم، آن‌ها را بیش‌تر به جهت «امن» هدایت می‌کنیم و انتظارات رضایت‌ازخود دختران را آسیب‌پذیرتر می‌کنیم. اما اگر مدام آن‌ها را از لبه‌های تیز و برنده دور کنیم، چطور می‌توان از آن‌ها انتظار داشت که قوی باشند و بعداً وقتی در زندگی با انتقاد و شکست واقعی روبه‌رو می‌شوند، از درون فرونریزند؟

لازمهٔ داشتن انرژی، بنیه و استقامت جسمانی و روحی این است که نقطهٔ امن خود را ترک کنید و به همین دلیل است که مهم‌ترین و ضروری‌ترین کلید حصول به ذهنیت شجاعت، در اولویت قراردادن سلامتی است.

به‌دلیل این‌که از سنین کم بابت بی‌عیب‌ونقص‌بودن پاداش گرفته‌ایم، در بزرگ‌سالی به زنانی تبدیل شده‌ایم که از شکست‌خوردن هراس دارند. در زندگی‌های شخصی و حرفه‌ای خود خطر نمی‌کنیم؛ زیرا می‌ترسیم در صورت خطاکردن قضاوت شویم، خجالت‌زده و بی‌اعتبار شویم، وجههٔ عمومی‌مان افول کند یا اخراج شویم.

ما از دختران مطیع به زنان مطیع تبدیل می‌شویم و با ازخودگذشتگی، سازگاری و دل‌پذیربودن در چرخهٔ بی‌پایان نیاز به اثبات ارزش‌مان به دیگران و خودمان گرفتار می‌شویم.

همان‌طور که چرچیل گفته بود، «شجاعت مهم‌ترین فضیلت انسان است، زیرا همه‌چیز به آن بستگی دارد.»

اولویت‌دادن به زندگی شخصی در برابر مهربان‌بودن به‌خاطر دیگران، به‌شدت به انسان آزادی عمل می‌دهد.

در همان حین که دختران‌مان را بابت مهربانی، مؤدبی و بی‌عیبی تحسین می‌کنیم، به‌شیوه‌ای نه‌چندان نامحسوس به آن‌ها می‌گوییم که شجاعت مخصوص پسران است.