بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

شجاعت توانایی دیدن عیوب خود و پذیرفتن آن‌ها بدون شرم و خجالت است.

شجاعت توانایی دیدن عیوب خود و پذیرفتن آن‌ها بدون شرم و خجالت است.

ه تنها چیزی که می‌تواند حقیقتاً از من محافظت کند شجاعت درونی من است.

می‌توانیم به‌وضوح ببینیم که چگونه امتناع از ناامیدی در سنین کم استحکام و شجاعت ما را خدشه‌دار کرده است.

پسران آموزش دیده‌اند که شجاع باشند؛ درحالی‌که دختران آموزش دیده‌اند که بی‌عیب‌ونقص باشند.

از فیلترکردن مطالب اینستاگرام خود تا خوشحال‌کردن یار (یا تلاش برای پیداکردن یار «بی‌عیب‌ونقص») و پرورش فرزندان همه‌چیزتمام و سازگار (که بعد از یک سال خوردن شیر مادر به خوردن غذاهای خانگی ارگانیک روی می‌آورند)؛ از داشتن تناسب اندام و «نسبت‌به سن جوان به‌نظررسیدن» تا تلاش بی‌وقفه برای بی‌نظیربودن در کار، گردهمایی‌های اجتماعی، گروه‌ها و انجمن‌های کار خیریه، کلاس‌های سول سایکل و کراس فیت و هر مکان دیگر.

وقتی شروع می‌کنید به نوشتن کتابی دربارهٔ زنان و کمال‌گرایی، پدیده‌های مرتبط را همه‌جا می‌بینید. در فرودگاه‌ها، کافی شاپ‌ها، کنفرانس‌ها، آرایشگاه‌ها و هر مکانی که پا می‌گذاشتم، با این موضوع مکالمه‌ای به پا می‌کردم و زنانِ همواره آگاهانه آه می‌کشیدند یا پشت چشم نازک می‌کردند، سر تکان می‌دادند یا می‌خندیدند و در حین تعریف تجربهٔ شخصی خودشان ناراحت می‌شدند. برای من تعریف می‌کردند که چطور تمایل درونی بی‌وقفه به انجام بی‌کم‌وکاست کارها زندگی روزمره‌ی‌شان را هدایت می‌کند

دختران آسیب‌پذیر و لطیف تلقی می‌شوند و به‌طور غریزی قصد داریم از آن‌ها در مقابل آسیب و قضاوت محافظت کنیم. ازطرف‌دیگر پسران ما در گردش، کاوش، کثیف‌شدن، زمین‌خوردن و بله، حتی شکست‌خوردن، آزادی عمل دارند، همه به‌بهانهٔ این‌که به آن‌ها آموزش دهیم در کم‌ترین سن ممکن «مرد» باشند. حتی اکنون نیز باوجود همهٔ پیشرفت‌های اجتماعی‌مان، مردم هنوز هم در صورت تردید، محافظه‌کاری یا آسیب‌پذیری و گریهٔ پسرها معذب هستند.

آن‌ها به‌خاطر نمرات عالی، کمک‌رسانی، مؤدب و سازگاربودن بسیار تحسین می‌شوند و باز با مهربانی به‌خاطر نامرتبی، زورگویی یا شلوغ‌کاری سرزنش می‌شوند.

از دوران نوزادی، روزانه صدها بار به دختران گفته می‌شود که باید مهربان، مؤدب و آراسته باشند.

فرهنگ ما نسل‌هایی از دختران بی‌کم‌وکاست مانند اریکا تربیت کرده است که به زنانی تبدیل شده‌اند که از خطرکردن هراس دارند.

گرچه بی‌نهایت علاقه داشت در تیم تشویق‌کنندگان ورزشی باشد و فکر می‌کرد کار لذت‌بخشی خواهد بود، اما این کار را انجام نداد؛ زیرا دوستانش به او گفتند که پرش‌های آن خیلی دشوار بوده و او قطعاً مایل نخواهد بود خود را مضحکهٔ دیگران کند.

من این کتاب را می‌نویسم؛ زیرا باور دارم هر زن استحقاق آزادی از خفقان «کمال یا ناکامی» و زندگی شاد و بی‌پروایی را که در رؤیایش بوده است، دارد.

آناییز نین نوشته است: «زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.»

هدف من ایجاد جنبش زنانهٔ گسترده‌ای است که همهٔ زنان را به پذیرش کاستی‌ها تشویق می‌کند تا بتوانند زندگی و جهان بهتری بسازند. دیگر نباید اجازه دهند فرصت‌ها از دست بروند و استعدادهای‌شان کم‌سو شوند و رؤیاهای‌شان به بعدها موکول شوند

جسور و شجاع باشید؛ اما دقت کنید که به کسی توهین نکنید. خواسته‌های خود را دنبال کنید... تا زمانی که خواستهٔ شما انتظار ما از شماست. نظر خود را بیان کنید... اما حتماً هنگام اظهارنظر لبخند بزنید. به کم‌تر از ارزش خود قانع نشوید... اما مؤدبانه آن‌را درخواست کنید. سخت تلاش کنید... اما آن‌را آسان جلوه دهید.

اغلب در انتها علاقهٔ چندانی به خودتان ندارید. اما به‌محض آن‌که می‌آموزید به‌حدی شجاع باشید که نگران خوشی دیگران نباشید و خود را در اولویت قرار دهید (که چنین کاری نیز خواهید کرد!) در آن حالت است که نویسندهٔ قدرتمند زندگی خودتان می‌شوید.

آناییز نین نوشته است: «زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.»

«شجاع باش، نه بی‌نقص»

زمانی که سطح انتظار ما از بی‌نقصی خودمان بیش از اندازه بالاست، درحقیقت مفهومی به‌نام «موفقیت» وجود ندارد؛ زیرا هیچ‌چیز هرگز کافی نیست. اگر می‌گفتیم گور پدرش چطور؟