بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

شجاعت به ما کمک می‌کند رؤیای خود را به واقعیت تبدیل کنیم.

دستیابی به ظاهرِ کاملاً صاف و صیقلی را فراموش کنید؛ این فقط ظاهری شکننده است که ممکن است هر لحظه فروبریزد.

شجاعت تضمین نمی‌کند که همه‌چیز به‌خوبی پیش خواهد رفت. فقط تضمین می‌کند که ایرادی ندارد اگر به‌خوبی پیش نرفت. مهم نیست با چه مشکلاتی روبه‌رو شویم؛ شجاعت کمک می‌کند مستحکم بایستیم و به راه خود ادامه دهیم. شجاعت و نه کمال، تنها زره حقیقی موجود است.

«گاهیمردم کار اشتباهی را انجام می‌دهند یا احساسات یکدیگر را جریحه‌دار می‌کنند... صحبت دربارهٔ آن و گفتن "من اشتباه کردم، معذرت می‌خوام" شجاعت لازم دارد. شجاعت توانایی دیدن عیوب خود و پذیرفتن آن‌ها بدون شرم و خجالت است. شجاعت همچنین به‌معنای توانایی تجربهٔ لذت و شادی اتفاقات عالی است که برای دیگران رخ می‌دهد، حتی اگر ارتباطی به شما نداشته باشد.»

شجاعت لازم است تا اجازه دهید یک فرد خود واقعی‌تان را با همهٔ عیوب موجود ببیند و شجاعت لازم است تا کسی را که مانند خودتان عیب‌ونقص دارد، بپذیرید.

«شجاعت مهم‌ترین فضیلت انسان است، زیرا همه‌چیز به آن بستگی دارد.»

زمانی که با ذهنیت «کمال یا ناکامی» تربیت شده باشید، انجام کاری که از موفقیتش اطمینان نداشته باشید شجاعانه است.

احترام قائل‌شدن برای خود و «نه» گفتن به کاری که تمایل به انجامش ندارید شجاعانه است، به‌ویژه اگر به‌معنای ناامیدکردن دوست یا عزیزی باشد.

شجاعت همیشه به‌معنای انجام بزرگ‌ترین و جسورانه‌ترین کارها نیست. گاهی شجاعانه‌تر است که به خود اجازه دهید از راه انجام‌ندادن کاری که از شما انتظار می‌رود، با خود رو راست باشید.

شجاعتْ چیزهایی را به زندگی شما اضافه می‌کند که کمال‌گرایی آن‌ها را به حذف‌شدن از زندگی‌تان تهدید کرده است: لذت و شادی؛ احساس موفقیت واقعی؛ غلبه بر ترس و استحکام مقابله با آن ها؛ گشاده‌رویی در برابر ماجراجویی و فرصت‌های جدید و پذیرش اشتباهات، گاف‌ها، لغزش‌ها و عیوبی که باعث جالبی شما می‌شوند و زندگی‌تان را منحصراً از آن شما می‌سازند.

حقیقت این است که این عیب‌ها و کاستی‌ها هستند که ما را جالب و زندگی را غنی می‌کنند. پذیرفتن عیب و نقص لذت‌آفرین است. به‌علاوه، اگر بی‌نقص باشید، آموختن و تلاش‌کردن چه لذتی خواهند داشت؟

زمانی که باور دارید باید به‌شیوه‌ای آن‌را انجام دهید که آسان به‌نظر برسد و تظاهر کنید همه‌چیز را تحت کنترل دارید، پرورش یک مهارت بسیار مهم را از دست می‌دهید: اعتراف به نیاز به کمک.

حتی زمانی که از خواب بیدار می‌شویم و متوجه می‌شویم در شغل، رابطه یا زندگیِ اشتباهی قرار داریم، فکر ایجاد تغییر وحشت‌آور است؛ به دو دلیل: یکی این‌که آن‌را تا حدودی نشانهٔ شکست می‌دانیم؛ دوم این‌که چنین وضعیتی تا حدودی به این معناست که باید از نقطهٔ امن خود بسیار فراتر برویم تا ازنو شروع کنیم.

یکی از نشانه‌های خوش‌بختی داشتن روابط نزدیک و پرمعنا با دیگران است. اما تظاهر به تسلط بر همهٔ امور باعث می‌شود تنها شویم؛ زیرا مانع شکل‌گیری روابط واقعی، صادقانه و عمیق می‌شود که بتوانیم خودمان باشیم و همان‌گونه که هستیم، پذیرفته شویم.

زمانی که بی‌عیب‌ونقصی را سپر در نظر می‌گیریم و علاقهٔ نامعقولی به آن نشان می‌دهیم، در آن وقت است که به محدودهٔ ناامن وارد شده‌ایم.

فقط جهت این‌که کمی هیزم بیش‌تر به آتش عدم اعتمادبه‌نفس ما اضافه شود: امروزه نه‌تنها باید بی‌نظیر به‌نظر برسیم، بلکه باید جوری برای رسیدن به لاغری و خوش‌اندامی، دندان‌های صاف و سفید، پوست شفاف و موهای براق تلاش کنیم که گویا اصلاً برای آن تلاش نمی‌کنیم!

افسانهٔ شمارهٔ یک: آراستگی برابر با کمال است از سنین پایین به ما آموزش داده شده است که با آراستگی ظاهری می‌توانیم شغل، همسر و زندگی عالی به دست آوریم. اما آراستگی معادل کمال نیست و قطعاً تضمین‌کنندهٔ پایانی خوش نیز نیست. باور کنید؛ من تجربه‌اش کرده‌ام.

گاهی کمال‌گرایی به ما می‌گوید که دیگران عشق و ارزش ما را نخواهند پذیرفت مگرآن‌که بی‌نقص باشیم (روان‌شناسان این مسئله را «کمال‌گرایی جامعه‌محور» نام گذاری کرده‌اند) و گاهی احساس می‌کنیم خودمان هستیم که خودمان را مجبور می‌کنیم استانداردهای غیرمعقول‌مان را رعایت کنیم («کمال‌گرایی خود محور»).

کمال‌گرایی ساده یا تک‌بعدی نیست. گره پیچیده‌ای از باورها، انتظارات و ترس‌های مادام‌العمر است. رفتار ما در برابر آن گیج‌کننده و بی‌ثبات است: آن‌را تغذیه می‌کنیم؛ اما به‌شدت آرزو می‌کنیم که از آن خلاص شویم. می‌تواند به‌طور هم‌زمان کارفرمایی بی‌رحم، آدمی منفی‌باف و فردی منتقد باشد. هرروز صبح در آینه به ما سلام می‌کند و با یادآوری و تکرار اشتباهات‌مان، تا پاسی از شب ما را بیدار نگه می‌دارد.

تمام درس‌هایی که به‌عنوان دخترهای کوچک می‌آموزیم، در تصمیمات زندگی‌مان عواقب حقیقی دارند. بسیاری از ما به‌گونه‌ای تربیت شده‌ایم که دیگران و در وهلهٔ اول والدین‌مان را خشنود کنیم. ما راه موردانتظار را دنبال می‌کنیم، بدون این‌که در درستی آن تردیدی داشته باشیم.