بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

وقتی از نیاز آزاردهندهٔ بی‌عیب‌بودن چشم می‌پوشیم یا می‌توان گفت وقتی ترس بی‌عیب‌نبودن را کنار می‌گذاریم، آزادی، خوشحالی و همهٔ خوبی‌هایی را که در زندگی می‌خواهیم پیدا می‌کنیم

ما حتی قبل از آن‌که کاری را بیازماییم، قصد داریم بی‌عیب‌ونقص باشیم. نیاز به بی‌عیب‌بودن به اشکال مختلفی مانع ما می‌شود. زمانی که در عمق درون خود می‌دانیم که باید از حق خود دفاع کنیم، چنین کاری انجام نمی‌دهیم؛ زیرا نمی‌خواهیم زورگو، بدجنس یا صریحاً آزاردهنده باشیم. زمانی که عقیدهٔ خود را بیان می‌کنیم، در کشمکش و سبک و سنگین‌کردن هستیم که چگونه حرف‌مان را بیان کنیم و سعی داریم به‌میزان کافی جسور و بی‌محابا باشیم، بدون آن‌که برتری‌طلب و خشن به نظر برسیم.

به‌دلیل این‌که از سنین کم بابت بی‌عیب‌ونقص‌بودن پاداش گرفته‌ایم، در بزرگ‌سالی به زنانی تبدیل شده‌ایم که از شکست‌خوردن هراس دارند.

حفاظ نرمی که اطراف ما پیچیده شده با عشق و مراقبت همراه است، به همین دلیل هیچ‌کس متوجه نمی‌شود که چقدر این مسئله ما را از ریسک‌پذیری و دنبال‌کردن رؤیاها در بزرگ‌سالی مجزا و دور می‌کند.

که بگویند تا چه اندازه آن‌ها را تحت‌تأثیر قرار داده است و حتی مجلهٔ فرچون آن‌را یکی از الهام‌بخش‌ترین سخنرانی‌های سال ۲۰۱۶ نامید است. اما می‌دانید وقتی آن‌را تماشا کردم، چه دیدم؟ موهای بیش‌ازحد فر و آرایشی که به‌شدت شلوغ است. من بر زندگی میلیون‌ها دختر و زن تأثیرگذاری می‌کردم و به تنها چیزی که می‌توانستم فکر کنم، این بود: چرا کسی به من نگفت ظاهرم شبیه به کسی بود که قصد رفتن به کاباره را دارد؛ نه کسی که قرار است روی سن در مقابل میلیون‌ها نفر سخنرانی کند؟

از میان تمامی مقالات و مباحثی که تولید شده است، تحقیق دانشگاه بریگم یانگ برای من از همه دل‌نشین‌تر بود. پروفسور سارا ام. کوین ۱۹۸ بچهٔ مهدکودکی را زیر نظر گرفت و متوجه شد که ۹۶ درصد دختران به‌شیوه‌ای با «فرهنگ پرنسسی» سروکار داشته‌اند. این تعجب‌برانگیز نیست؛ اما جالب‌تر آن است که چگونه هنگام بررسی این کودکان در سال بعد متوجه شد که هرچه این دختران فیلم‌های پرنسسی بیش‌تری تماشا می‌کردند و با اسباب‌بازی‌های پرنسسی بازی می‌کردند، بیش‌تر رفتارهای زنانه کلیشه‌ای مانند آرام بازی‌کردن، اجتناب از کثیف‌شدن، سلطه‌پذیری، مطیع‌بودن، ضعف فیزیکی و ارزش‌دادن به ویژگی‌هایی مانند حمایتگری، لاغری، زیبایی و مفیدبودن از خود نشان می‌دادند. این مسئله ما را به‌شیوه‌هایی عمیق تحت‌تأثیر قرار می‌دهد؛ چه به آن آگاه باشیم و چه آگاهی نداشته باشیم.

وقتی می‌گویم «آن را بتکانید»، منظورم این است که عملاً ناامیدی، شرم یا پشیمانی‌ای را که آویزان شماست و از پیشرفت شما جلوگیری می‌کند بتکانید.

آموزش ذهن به تمرکز کم‌تر بر افکار دیگران و تمرکز بیش‌تر بر کسی یا چیزی که می‌خواهید باشید.

هیچ لحظهٔ ایدئالی برای شروع وجود ندارد، همان‌طور که هیچ مدل بی‌نقصی از شما نیز وجود ندارد.

«رفتم و به‌هرحال امتحانش کردم. اگر صبر کنید که همه‌چیز هماهنگ شود، باخته‌اید.»

دیگر صبر نکنید تا زمانی که آماده شوید. طبق گفتهٔ سیسیل ریچاردز، اگر منتظر هستید همه‌چیز هماهنگ شود، تا آخر عمر منتظر خواهید ماند

راهبرد: پیش از آن‌که آماده باشید، شروع به کار کنید

نیازی نیست برای گفتن حقیقت تندوتیز صحبت کنید؛ فقط روراست، آرام، صادق و کاملاً محترمانه برخورد کنید.

زمانی که با دیواری از ترس برخورد می‌کنید، درعوضِ تمرکز بر آن‌چه باعث ترس شما می‌شود، سعی کنید قدمی به عقب بردارید و از خود بپرسید: اگر این کار را انجام ندهم، به چه قیمتی برایم تمام خواهد شد... و کدام گزینه‌ها من را بیش‌تر می‌ترسانند؟

اما فکر تمام‌شدن وقت انجام این کار من را بیش‌تر به وحشت می‌انداخت. ترس از پشیمانی می‌تواند محرک پرقدرتی باشد.

آدام گفت: «بخش عمدهٔ این کار سفر ذهنی در زمان است. توانایی حرکت به‌سرعت رو به جلو به‌اندازهٔ ده سال یکی از مهارت‌های منحصراً مفید انسانی است. شاید اکنون "نه" شنیدن یا شکست‌خوردن واقعاً ناراحت‌کننده باشد؛ اما شاید آن‌چه ناراحت‌کننده‌تر است این باشد که کسی ده سال بعد به در آینه به شما زل بزند که حاضر نشد آن آرزو را دنبال کند. سفر ذهنی در زمان به شما کمک می‌کند از عواقب فوری ریسک رها شوید و به چشم‌اندازی از آن نگاه کنید: بار چه‌چیزی برای من سنگین‌تر خواهد بود، درد شکست‌خوردن یا درد آن‌چه می‌توانستم داشته باشم؟

به‌محض این‌که درعوضِ نگرانی بابت احمق جلوه دادن خود، از خودتان بپرسید آیا روزی از استفاده‌نکردن از فرصت پشیمان خواهید شد یا خیر، تصور کنید چه دستاوردی خواهید داشت.

اعمال شجاعانهٔ خود را با دیگران به اشتراک بگذارید. سریع‌ترین راه برای تشویق زنان دیگر به شجاعت مثال و الگو است. اگر بتوانند آن‌را در شما ببینند، در خودشان نیز می‌بینند. پس شجاعت‌های خود را با دوستان، خانواده و همکاران به اشتراک بگذارید و اجازه دهید آن‌ها مشوق شما باشند.

اشتباهات خود را با شرم پنهان نکنید. آن‌ها را با افتخار در معرض نمایش قرار دهید! شجاعانه است که به‌سوی چیزی خارج از محدودهٔ امن خود حرکت کنید و حتی شجاعانه‌تر است که در صورت شکست اجازه دهید دنیا شما را ببیند (و همراه شما دل‌سوزی کند یا بخندد). در هر صورت موفقیت‌های خود را به اشتراک بگذارید؛ اما اشتباهات خجالت‌آور و لحظات افتضاح به‌بارآوردن را هم که باعث شدند به آن مرحله برسید، نشان دهید.

ما می‌دانیم که چه میزان انرژی و تلاش برای حفظ وهم کمال لازم است و چقدر این تقلا درنهایت پوچ است. قدم شجاعانه‌تر این است که اجازه دهیم دیگران ببینند که ما فقط انسان هستیم: درگیری داریم، دچار اشتباه می‌شویم، شکست می‌خوریم. اگر می‌توانستیم درنهایت ظاهر بی‌نقص خود را کنار بگذاریم و اجازه دهیم مردم آشفتگی پشت صحنه را ببینند، چه می‌شود؟