بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

چیزی به‌نام کمال بدون دردسر وجود ندارد. هیچ‌کس با ظاهر بی‌عیب‌ونقص از خواب بیدار نمی‌شود. هیچ زوجی بدون دعوا زندگی نمی‌کند. فرزند هیچ‌کس فرشته‌ای بی‌عیب‌ونقص نیست. هیچ‌کس بدون زحمت و پسرفت به مقام مدیریت یا رهبری مجموعه‌ای نرسیده است. فیلترهای اینستاگرام با موفقیت ما را قانع می‌کنند که هر عکس بی‌عیب‌ونقصی تصویری از یک زندگیِ به همان اندازه بی‌عیب‌ونقص است؛ اما خودمان بهتر می‌دانیم قضیه این‌طور نیست. همه، منظورم همهٔ انسان‌هاست، عیب‌ونقصی داریم. همه درگیری دارند. همه افتضاح به بار می‌آورند. همه حرف‌های احمقانه می‌زنند یا سر فرزند خود فریاد می‌زنند یا پرداخت مالیات سه‌ماههٔ خود را فراموش می‌کنند. همه اسراری دارند که با شرم پنهان می‌کنند؛ چه دیدن روان‌پزشک باشد و چه این‌که گاهی به‌دلیل استرس پرخوری می‌کنند یا این‌که در سرویس بهداشتی محل کار گریه می‌کنند.

شجاعتْ چیزهایی را به زندگی شما اضافه می‌کند که کمال‌گرایی آن‌ها را به حذف‌شدن از زندگی‌تان تهدید کرده است: لذت و شادی؛ احساس موفقیت واقعی؛ غلبه بر ترس و استحکام مقابله با آن ها؛ گشاده‌رویی در برابر ماجراجویی و فرصت‌های جدید و پذیرش اشتباهات، گاف‌ها، لغزش‌ها و عیوبی که باعث جالبی شما می‌شوند و زندگی‌تان را منحصراً از آن شما می‌سازند.

حقیقت این است که این عیب‌ها و کاستی‌ها هستند که ما را جالب و زندگی را غنی می‌کنند. پذیرفتن عیب و نقص لذت‌آفرین است. به‌علاوه، اگر بی‌نقص باشید، آموختن و تلاش‌کردن چه لذتی خواهند داشت؟

زمانی که باور دارید باید به‌شیوه‌ای آن‌را انجام دهید که آسان به‌نظر برسد و تظاهر کنید همه‌چیز را تحت کنترل دارید، پرورش یک مهارت بسیار مهم را از دست می‌دهید: اعتراف به نیاز به کمک.

دستیابی به ظاهرِ کاملاً صاف و صیقلی را فراموش کنید؛ این فقط ظاهری شکننده است که ممکن است هر لحظه فروبریزد. زمانی که عضلات شجاعت خود را پرورش دهیم، حقیقتاً امن خواهیم بود

حتی زمانی که از خواب بیدار می‌شویم و متوجه می‌شویم در شغل، رابطه یا زندگیِ اشتباهی قرار داریم، فکر ایجاد تغییر وحشت‌آور است؛ به دو دلیل: یکی این‌که آن‌را تا حدودی نشانهٔ شکست می‌دانیم؛ دوم این‌که چنین وضعیتی تا حدودی به این معناست که باید از نقطهٔ امن خود بسیار فراتر برویم تا ازنو شروع کنیم.

یکی از نشانه‌های خوش‌بختی داشتن روابط نزدیک و پرمعنا با دیگران است. اما تظاهر به تسلط بر همهٔ امور باعث می‌شود تنها شویم؛ زیرا مانع شکل‌گیری روابط واقعی، صادقانه و عمیق می‌شود که بتوانیم خودمان باشیم و همان‌گونه که هستیم، پذیرفته شویم.

زمانی که بی‌عیب‌ونقصی را سپر در نظر می‌گیریم و علاقهٔ نامعقولی به آن نشان می‌دهیم، در آن وقت است که به محدودهٔ ناامن وارد شده‌ایم.

فقط جهت این‌که کمی هیزم بیش‌تر به آتش عدم اعتمادبه‌نفس ما اضافه شود: امروزه نه‌تنها باید بی‌نظیر به‌نظر برسیم، بلکه باید جوری برای رسیدن به لاغری و خوش‌اندامی، دندان‌های صاف و سفید، پوست شفاف و موهای براق تلاش کنیم که گویا اصلاً برای آن تلاش نمی‌کنیم!

افسانهٔ شمارهٔ یک: آراستگی برابر با کمال است از سنین پایین به ما آموزش داده شده است که با آراستگی ظاهری می‌توانیم شغل، همسر و زندگی عالی به دست آوریم. اما آراستگی معادل کمال نیست و قطعاً تضمین‌کنندهٔ پایانی خوش نیز نیست. باور کنید؛ من تجربه‌اش کرده‌ام.

گاهی کمال‌گرایی به ما می‌گوید که دیگران عشق و ارزش ما را نخواهند پذیرفت مگرآن‌که بی‌نقص باشیم (روان‌شناسان این مسئله را «کمال‌گرایی جامعه‌محور» نام گذاری کرده‌اند) و گاهی احساس می‌کنیم خودمان هستیم که خودمان را مجبور می‌کنیم استانداردهای غیرمعقول‌مان را رعایت کنیم («کمال‌گرایی خود محور»).

کمال‌گرایی ساده یا تک‌بعدی نیست. گره پیچیده‌ای از باورها، انتظارات و ترس‌های مادام‌العمر است. رفتار ما در برابر آن گیج‌کننده و بی‌ثبات است: آن‌را تغذیه می‌کنیم؛ اما به‌شدت آرزو می‌کنیم که از آن خلاص شویم. می‌تواند به‌طور هم‌زمان کارفرمایی بی‌رحم، آدمی منفی‌باف و فردی منتقد باشد. هرروز صبح در آینه به ما سلام می‌کند و با یادآوری و تکرار اشتباهات‌مان، تا پاسی از شب ما را بیدار نگه می‌دارد.

تمام درس‌هایی که به‌عنوان دخترهای کوچک می‌آموزیم، در تصمیمات زندگی‌مان عواقب حقیقی دارند. بسیاری از ما به‌گونه‌ای تربیت شده‌ایم که دیگران و در وهلهٔ اول والدین‌مان را خشنود کنیم. ما راه موردانتظار را دنبال می‌کنیم، بدون این‌که در درستی آن تردیدی داشته باشیم.

حرف من را که کمی دربارهٔ برنامه‌نویسی اطلاعات دارم، گوش کنید: همهٔ برنامه‌ها قابلیت دوباره‌نویسی دارند، ازجمله آن‌هایی که تعیین‌کنندهٔ این هستند که شما راه کمال و بی‌عیبی را انتخاب می‌کنید یا راه شجاعت را.

ممکن است در مدرسه جست‌وجو برای بی‌نقصی به‌نفع ما بوده باشد؛ اما در دنیای واقعی خبری از نمرات کامل نیست. به‌ناچار ما رشد می‌کنیم و به‌سرعت متوجه می‌شویم که قوانین تغییر یافته‌اند؛ ناگهان تمام آموزه‌های ما نتیجهٔ معکوس می‌دهند.

کم‌رویی مفرط و مهربان‌بودن ممکن است باعث شوند در کلاس درس ستارهٔ طلایی دریافت کنیم؛ اما زمانی که وارد دنیای واقعی می‌شویم، این ستاره‌ها از آسمان نخواهند بارید.

تلاش برای مادری بی‌نقص‌بودن شاید در زمین بازی باعث ستایش ضمنی ما شود؛ اما شجاعت لازم داریم که به فرزند خود اجازه دهیم آزادانه کاوش کند و مرتکب اشتباه شود، گرچه ازروی استیصال می‌خواهیم از او برای همیشه محافظت کنیم.

شاید با مو و بدن بی‌عیب‌ونقص بتوانیم با کسی قرار ملاقات بگذاریم؛ اما عاشق‌شدن و انجام دوبارهٔ همه این کارها بعد از شکسته‌شدن قلب‌مان به شجاعت نیاز دارد.

بی‌نقصی ممکن است به ما در اداره شهرت ببخشد؛ اما این شجاعت است که باعث می‌شود اظهارنظر کنیم و در مقابله با تبعیض جنسیتی و ستم در محیط کار از حق خود دفاع کنیم.

بی‌نقصی شاید در حد چند لحظهٔ گذرا احساس خوبی به ما دهد؛ اما شجاعت است که در سختی‌ها و خسارت‌های فائق‌نیامدنی به ما قدرت می‌دهد. با شجاعت، نه با بی‌نقصی، می‌توانیم زندگی‌ای بسازیم که فقط خوش‌ظاهر نیست، بلکه کاملاً و مسرورانه از آن ماست.