بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

این‌که به‌راحتی و باافتخار خودتان باشید، شجاعانه است

در دنیایی که پر از پرنسس است، شهامت هات‌داگ‌بودن را داشته باشید

شجاعت واقعی بیش‌تر از بی‌پروابودن است. من هر سه انتخاب یعنی پریدن، شروع مجدد شغل بعد از شکست تحقیرکننده و تلاش برای بارداری بعد از سه سقط جنین ویرانگر را عمل شجاعانهٔ شخصی می‌دانم. شجاعت اَشکال متفاوتی دارد که همه بااهمیت و باارزش هستند. همهٔ انواع شجاعت بااهمیت هستند؛

پیروزی کوچکی وجود ندارد؛ فقط برای تلاش‌تان نمرهٔ کامل به دست نخواهید آورد. اگر به‌دنبال بی‌نقصی هستید و در هر چیزی شکست بخورید، می‌تواند واقعاً باعث نابودی شما شود. ازطرف‌دیگر وقتی به‌دنبال تعالی هستید، اجازه نمی‌دهید که شکستْ شما را به زمین بزند؛ زیرا این نوعی بازی

اگر فکر مطالبهٔ خواسته‌های‌تان خیلی دردناک است، شما تنها نیستید. ما دختران کمال‌گرا عموماً از فکر سمج‌بودن، درماندگی، پردردسربودن، منزجرکنندگی، مستحق‌بودن یا پرخاشگربودن وحشت داریم. این‌ها ویژگی‌های دل‌پذیری نیستند. اما شما برای رضایت دیگران این‌جا نیستید؛ شما برای پرورش عضلات شجاعت به این‌جا آمده‌اید. پس زمان آن رسیده است که به درخواست‌کردن عادت کنید.

گاهی کمال‌گرایی به ما می‌گوید که دیگران عشق و ارزش ما را نخواهند پذیرفت مگرآن‌که بی‌نقص باشیم (روان‌شناسان این مسئله را «کمال‌گرایی جامعه‌محور» نام گذاری کرده‌اند) و گاهی احساس می‌کنیم خودمان هستیم که خودمان را مجبور می‌کنیم استانداردهای غیرمعقول‌مان را رعایت کنیم («کمال‌گرایی خود محور»)

معدل بیست، لباس بی‌کم‌وکاست برای مصاحبه، و لبخند گیرا ممکن است راه ورود ما باشند؛ اما برای این‌که کار ما به رسمیت شناخته شود و فراتر از سطح ورود پیشرفت کنیم، به شجاعت نیاز داریم

از زمانی که دختران کم‌سن‌وسال هستند، به آن‌ها آموزش داده می‌شود که در مقابله با بی‌حرمتی عصبانیت خود را کنترل کنند، برخلاف پسران که آموزش دیده‌اند از حق خود دفاع کنند یا تلافی کنند. این مسئله نشان می‌دهد که چرا دختران و زنان با تمام وجود تلاش می‌کنند تا آب از آب تکان نخورد و چرا ترجیح می‌دهند درعوضِ افتخار به خود و مقابله با ترس رودررویی، قدرت شخصی خود را کوچک کنند و احساسات منفی خود را ببلعند

«وظیفهٔ من این نیست که دوست داشته بشم. وظیفهٔ من اینه که منظورم رو برسونم.»

«وظیفهٔ من این نیست که دوست داشته بشم. وظیفهٔ من اینه که منظورم رو برسونم.»

هیچ اشتباه و پسرفتی باعث نابودی شما نخواهد شد، زمانی که عضو پروپاقرص تیم شجاع شوید. هر پسرفت فرصت دیگری برای تقویت بیش‌تر عضلات شجاعت است که با تلاش مجدد در حال پرورش‌شان هستید.

درنهایت، شکست‌های شما هستند که به شما برگ برنده را می‌دهند. شما را قوی‌تر، عاقل‌تر، دلسوزتر، باارزش‌تر و راستین‌تر می‌کند و وقتی دیگر از خود توقع بی‌نقصی نداشته باشید، آن‌ها نشان‌های شجاعت شخصی شما خواهند شد. آن‌ها را با افتخار به‌تن کنید و به کار خود باز گردید و همه را از ابتدا انجام دهید.

هدف این است که نفس عمیقی بکشید و اجازه دهید مردم خود واقعی‌تان را ببینند. با خودافشایی شجاعت به‌خرج می‌دهید و چون اصالت باعث تشویق دیگران به اصالت‌داشتن می‌شود، در اصل راه را برای زنان دیگر باز کرده‌اید.

اشتباهات خود را با شرم پنهان نکنید. آن‌ها را با افتخار در معرض نمایش قرار دهید! شجاعانه است که به‌سوی چیزی خارج از محدودهٔ امن خود حرکت کنید و حتی شجاعانه‌تر است که در صورت شکست اجازه دهید دنیا شما را ببیند (و همراه شما دل‌سوزی کند یا بخندد).

شجاع‌بودن نوع قدرتمندی از عمل‌گرایی است. زمانی که نوآوری می‌کنید و برای اولین بار کاری را انجام می‌دهید، چه برنده‌شدن در دوی ماراتون باشد و چه اعتراض‌کردن به تبعیض‌های جنسیتی، راه را برای زنان دیگر باز می‌کنید که همین کار را انجام دهند. بدین صورت است که همه ذره‌ذره با اعمال شجاعانه قدرتمندتر می‌شویم.

اگر حرفی برای گفتن دارید، بگویید. اگر کسی حرف شما را قطع کرد، به صحبت خود ادامه دهید. اگر به شما گفتند ساکت باشید، به صحبت خود ادامه دهید. اگر شما را «زن ناخوشایندی» خواندند، تشکر کنید و به صحبت خود ادامه دهید.

«نه» گفتن در ابتدا سخت است؛ صادقانه می‌گویم. یکی از بزرگ‌ترین چالش‌هایی است که در راه رسیدن به شجاعت با آن روبه‌رو می‌شویم؛ اما همچنین یکی از لذت‌بخش‌ترین چالش هاست. اولویت‌دادن به زندگی شخصی در برابر مهربان‌بودن به‌خاطر دیگران، به‌شدت به انسان آزادی عمل می‌دهد.

باید به خود اعتماد کنید، چه ازنظر شیوهٔ ایفای نقش و چه ازنظر دوباره عاشق‌شدن پس از شکست. باید اطمینان کنید که مشکلی پیش نخواهد آمد. باید اعتماد کنید که کاری برای عرضه‌کردن دارید. باید به‌اندازهٔ کافی شجاع باشید که به خود اعتماد کنید و بدانید که حتی اگر با شکست روبه‌رو شوید، جان سالم به در خواهید برد.

وارونه‌گویی این‌جاست که به‌محض آن‌که خود را از نیاز به دوست‌داشته‌شدن رها کنید، راهی برای «افراد خودتان»، کسانی که شما را درک می‌کنند، باز می‌کنید تا به همهٔ دلایل خوب، شما را بیش‌تر دوست داشته باشند.

هرچه با انجام، گفتن و زندگی‌کردنِ حقیقت خود راحت‌تر باشید، کم‌تر گرفتار تفکر دیگران دربارهٔ خود می‌شوید.