بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

آقایان قاطعانه به زمینه‌های ناشناخته وارد می‌شوند، بدون آن‌که سر سوزنی بابت شکست‌خوردن یا احمقانه به‌نظررسیدن نگران باشند. دلیلی برای این رفتار و احساس زنان وجود دارد. هیچ ارتباطی به بیولوژی ندارد و فقط مربوط به شیوهٔ تربیتی ماست. از سنین کم به دختران آموزش داده شده است که محافظه‌کار باشند، تلاش کنند بالاترین نمره را برای خوشحالی والدین و معلم‌ها کسب کنند، مراقب باشند خیلی از میله‌های بازی پارک بالا نروند تا سقوط نکنند و آسیب نبینند، آرام و مطیعانه بنشینند، زیبا باشند، سازگار و دل‌پذیر باشند تا دوست داشته شوند. والدین و معلمان خوش‌نیتْ ما را به‌سوی فعالیت‌هایی هدایت می‌کنند که در آن‌ها موفق هستیم تا خوش بدرخشیم و ما را از فعالیت‌هایی که استعداد طبیعی خوبی در آن‌ها نداریم، دور می‌کنند تا احساسات و معدل نمرات‌مان خدشه‌دار نشوند. البته که قصدشان خیر است؛ هیچ پدرومادری مایل به دیدن صدمه، ناامیدی یا دل‌سردی دخترش نیست. حفاظ نرمی که اطراف ما پیچیده شده با عشق و مراقبت همراه است، به همین دلیل هیچ‌کس متوجه نمی‌شود که چقدر این مسئله ما را از ریسک‌پذیری و دنبال‌کردن رؤیاها در بزرگ‌سالی مجزا و دور می‌کند.

افسانهٔ شمارهٔ دو: به‌محض این‌که همه‌چیز تمام‌وکمال شود، من خوش‌بخت خواهم بود

تمام مشکلات برای حل‌شدن مستلزم این هستند که شجاعت به خرج دهیم.

«زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.»

در هر صورت موفقیت‌های خود را به اشتراک بگذارید؛ اما اشتباهات خجالت‌آور و لحظات افتضاح به‌بارآوردن را هم که باعث شدند به آن مرحله برسید، نشان دهید.

چیزی به‌نام کمال بدون دردسر وجود ندارد. هیچ‌کس با ظاهر بی‌عیب‌ونقص از خواب بیدار نمی‌شود. هیچ زوجی بدون دعوا زندگی نمی‌کند. فرزند هیچ‌کس فرشته‌ای بی‌عیب‌ونقص نیست. هیچ‌کس بدون زحمت و پسرفت به مقام مدیریت یا رهبری مجموعه‌ای نرسیده است. فیلترهای اینستاگرام با موفقیت ما را قانع می‌کنند که هر عکس بی‌عیب‌ونقصی تصویری از یک زندگیِ به همان اندازه بی‌عیب‌ونقص است؛ اما خودمان بهتر می‌دانیم قضیه این‌طور نیست. همه، منظورم همهٔ انسان‌هاست، عیب‌ونقصی داریم. همه درگیری دارند. همه افتضاح به بار می‌آورند. همه حرف‌های احمقانه می‌زنند

انجام کاری که به‌نوعی در آن افتضاح هستید، راه دیگری برای تحمل عیب‌ونقص است و به‌نوبهٔ خود راه دیگری برای زندگی مجدد بخشیدن به لذتی است که توسط کمال‌گرایی در خفقان نگه داشته شده است

هیچ مسیر ثابتی برای «شجاع‌شدن» وجود ندارد، مگر آن‌که دوباره و دوباره کاری بکنید که درعوض ترس، شجاعت را تحکیم کند.

این زنان هستند که تمام زمان مخصوص خودشان را صرف همسران و فرزندان‌شان می‌کنند. اما بیایید شدیداً صادق باشیم: اغلب خودمان باعث و بانی آن هستیم.

ما عادت داده شده‌ایم که شکسته‌نفسی کنیم تا دوست داشته شویم.

«زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.»

وقتی ترس بی‌عیب‌نبودن را کنار می‌گذاریم، آزادی، خوشحالی و همهٔ خوبی‌هایی را که در زندگی می‌خواهیم پیدا می‌کنیم.

به‌گفتهٔ الگوی من هیلاری کلینتون، ترجیح می‌دهم در حین تلاش گرفتار شوم تا این‌که اصلاً گرفتار نشوم.

تحقیقات نشان می‌دهند که والدین کمک‌های مستقیم‌تر و اخطار بیش‌تری به دختران‌شان می‌دهند، درحالی‌که تشویق و راهنمایی پسران‌شان از فاصلهٔ دورتری است و بعد آن‌ها را رها می‌کنند تا خود بر چالش‌های فیزیکی غلبه کنند. ما با حفاظت فیزیکی دختران کار را آغاز می‌کنیم و نازپرورده‌کردن از همان نقطه ادامه پیدا می‌کند.

کمال‌گرایی ساده یا تک‌بعدی نیست. گره پیچیده‌ای از باورها، انتظارات و ترس‌های مادام‌العمر است. رفتار ما در برابر آن گیج‌کننده و بی‌ثبات است: آن‌را تغذیه می‌کنیم؛ اما به‌شدت آرزو می‌کنیم که از آن خلاص شویم.

بسیاری از ما به‌گونه‌ای تربیت شده‌ایم که دیگران و در وهلهٔ اول والدین‌مان را خشنود کنیم. ما راه موردانتظار را دنبال می‌کنیم، بدون این‌که در درستی آن تردیدی داشته باشیم. برای برخی دختران مانند روث، این راه ازدواج‌کردن و بچه‌دارشدن بود؛ برای دیگران این راه تلاش خستگی‌ناپذیر برای پیشرفت‌کردن است.

خواسته‌های خود را دنبال کنید... تا زمانی که خواستهٔ شما انتظار ما از شماست.

حالا از دختران انتظار می‌رود که مهربان اما قوی، مؤدب اما جسور، سازگار اما ره‌گشا و پیشرو، و قدرتمند اما همچنین زیبا باشند. همهٔ این امتیازات در فرهنگی است که بی‌نقصیِ بی‌دردسر را ستایش می‌کند و آن‌ها را جوری به تصویر می‌کشد که گویا ذره‌ای هم برای آن تلاش نمی‌کنند.

«کمالْ سبب ایجاد کمال بیش‌تر می‌شود. هربار که دانش‌آموزی بیش‌ازحد درس می‌خوانَد یا چیزی را پنج مرتبه بازنویسی می‌کند و نمرهٔ خوبی کسب می‌کند، بیش‌تر متقاعد می‌شود که باید این کار را همواره انجام دهد تا موفق شود.»

همراه با آموزش برنامه‌نویسی، ما شجاعت را نیز به آن‌ها آموختیم. می دانید، برنامه‌نویسی فرایند بی‌پایان آزمون و خطاست که گاهی تنها یک نقطه‌ویرگول مرز میان شکست و موفقیت را معین می‌کند. برنامه فرومی‌ریزد و اغلب چندین و چند بار تلاش لازم است تا لحظهٔ معجزه‌آسای ساخت آن‌چیزی که در ذهن دارید فرابرسد.