بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

هر نوع بخشش و مهربانی با دیگران اثر بزرگی بر سلامت، طول عمر، خوشحالی و سلامت کلی دارد

من این کتاب را نوشتم؛ زیرا جست‌وجو در پی بی‌نقصی باعث شد من چندین سال مانعی بر سر راه خودم باشم.

«شجاعت مهم‌ترین فضیلت انسان است، زیرا همه‌چیز به آن بستگی دارد.»

خوب نیست دختران‌مان در دنیایی رشد کنند که به آن‌ها می‌گوید برای رسیدن به معیارهای نامعقول زیبایی به خود گرسنگی بدهند یا این‌که دریافت مدرک در برنامه‌نویسی کامپیوتر یا اظهارعقیده در حوزهٔ اجرایی پسران است. ما باید دنیای بهتری برای آن‌ها و برای خودمان ایجاد کنیم و من فکر می‌کنم ما این کار را ازطریق تعریف جدید شجاعت با یک جنبش، یک هدف، یک شکست و یک هات‌داگ در دنیایی از پرنسس‌ها ذره‌ذره انجام می‌دهیم. ما آن‌را با دستیابی به شجاعتی که درون تک‌تک ماست، به انجام می‌رسانیم.

احترام قائل‌شدن برای خود و «نه» گفتن به کاری که تمایل به انجامش ندارید شجاعانه است، به‌ویژه اگر به‌معنای ناامیدکردن دوست یا عزیزی باشد. سختی آن گاهی دیوانه‌کننده است، درست است؟ رهاکردن آموزه‌های بی‌نقصی ما که ما را وادار به کمک‌رسانی و سازگاری به هر قیمت ممکن می‌کنند، دشوار است.

شجاعتْ چیزهایی را به زندگی شما اضافه می‌کند که کمال‌گرایی آن‌ها را به حذف‌شدن از زندگی‌تان تهدید کرده است: لذت و شادی؛ احساس موفقیت واقعی؛ غلبه بر ترس و استحکام مقابله با آن ها؛ گشاده‌رویی در برابر ماجراجویی و فرصت‌های جدید و پذیرش اشتباهات، گاف‌ها، لغزش‌ها و عیوبی که باعث جالبی شما می‌شوند و زندگی‌تان را منحصراً از آن شما می‌سازند.

ما مفهوم «بی‌نقصی» را هدف غایی می‌دانیم، بدون هیچ اشتباه، بدون هیچ عیب، بدون هیچ کاستی. اما حقیقت این است که این عیب‌ها و کاستی‌ها هستند که ما را جالب و زندگی را غنی می‌کنند. پذیرفتن عیب و نقص لذت‌آفرین است. به‌علاوه، اگر بی‌نقص باشید، آموختن و تلاش‌کردن چه لذتی خواهند داشت؟

صاف بایستید... موهای خود را مرتب کنید... مِن‌مِن نکنید... ولی صبر کنید؛ اگر ما به دریافت چنین راهنمایی‌هایی در کودکی عادت کرده‌ایم، پس چرا وقتی در بزرگ‌سالی بازخوردهای کم‌تر از درخشان دریافت می‌کنیم، از درون خرد می‌شویم؟ چرا آن نغمه‌سرایی انتقادی منجر به ثبات و استحکام نشد؟ احتمالاً به‌دلیل این‌که در سن بسیار کم چنین راهنمایی‌ای دریافت می‌کنیم و آن‌را چیزی جز نکوهش نمی‌دانیم. ما آن‌را توصیهٔ سازنده‌ای ازجانب پدر یا مادرمان نمی‌دانیم که سعی می‌کند به ما بیاموزد چگونه خود را عرضه کنیم، بلکه آن‌را نکوهش می‌دانیم. پس طبیعتاً بعدها کوچک‌ترین انتقادها را سند محکومیت شخصیت خود می‌دانیم. این ناتوانی در تحمل بازخورد منفی ازلحاظ حرفه‌ای مانع پیشرفت ما می‌شود؛ زیرا اجازه نمی‌دهد انتقادهای سازنده‌ای را بپذیریم که باعث بهبود ما می‌شوند.

زمانی که باور دارید باید به‌شیوه‌ای آن‌را انجام دهید که آسان به‌نظر برسد و تظاهر کنید همه‌چیز را تحت کنترل دارید، پرورش یک مهارت بسیار مهم را از دست می‌دهید: اعتراف به نیاز به کمک. تینا درعوضِ درخواست کمک، خود را از انجام آن منصرف کرد. در نقطه‌ای از زندگی خود همهٔ ما چنین کاری کرده‌ایم.

این اشتباهاتی که مرتکب شده‌ایم نیستند که ما را تحت‌تأثیر قرار می‌دهند؛ بلکه معنایی که به آن‌ها می‌دهیم بر ما اثر می‌گذارد. در ذهن فرد کمال‌گرا اشتباه نشانهٔ نقص شخصی است.

ما به‌شیوه‌ای تربیت شده‌ایم که فرض کنیم اگر تمام نقاط بی‌نقصی را به هم وصل کنیم، باعث می‌شود به احساس خرسندی برسیم. حتی نمی‌دانیم این تا چه حدی در ما نهادینه شده است. تفکری که به ذهن ما خطور می‌کند انقلابی است: شاید «زندگی بی‌نقص» واقعاً آن‌قدرها هم بی‌نقص نباش.

ظاهراً حتی اگر بی‌عیب‌ونقص هم بشوید، تغییر چندانی روی نخواهد داد. هیچ آتش‌بازی، جایزه و تضمینی برای خوشحالی وجود نخواهد داشت؛ هیچ‌چیز به‌جز احساس مبهم نارضایتی و احساسی حاکی از «همه‌ش همین؟» وجود نخواهد داشت.

پس از یک عمر دنبال‌کردن رؤیاهای دیگران (صرف‌نظر از آن‌که آگاهانه داریم چنین کاری انجام می‌دهیم یا نه)، نگرانی از افکار دیگران یا پیروی از فرمول ازپیش تعیین‌شده برای شکلی که فکر می‌کنیم زندگی ما باید داشته باشد، خواسته‌ها و اهداف خودمان کم‌رنگ می‌شوند

تفاوت بزرگی میان پسندیده‌بودن و شکنجه‌دادن خود برای «بی‌عیب» به‌نظررسیدن وجود دارد

آیا زندگی او بی‌نقص بود؟ نه. اما هرگز آن‌قدر خوشحال نبود، زیرا انتظار را کنار گذاشته بود.

تمام درس‌هایی که به‌عنوان دخترهای کوچک می‌آموزیم، در تصمیمات زندگی‌مان عواقب حقیقی دارند. بسیاری از ما به‌گونه‌ای تربیت شده‌ایم که دیگران و در وهلهٔ اول والدین‌مان را خشنود کنیم. ما راه موردانتظار را دنبال می‌کنیم، بدون این‌که در درستی آن تردیدی داشته باشیم.

معدل بیست، لباس بی‌کم‌وکاست برای مصاحبه، و لبخند گیرا ممکن است راه ورود ما باشند؛ اما برای این‌که کار ما به رسمیت شناخته شود و فراتر از سطح ورود پیشرفت کنیم، به شجاعت نیاز داریم. شاید با مو و بدن بی‌عیب‌ونقص بتوانیم با کسی قرار ملاقات بگذاریم؛ اما عاشق‌شدن و انجام دوبارهٔ همه این کارها بعد از شکسته‌شدن قلب‌مان به شجاعت نیاز دارد.

در کنفرانسی در کالیفرنیا با زنی آشنا شدم که از من پرسید: «چطور می‌تونم برای بی‌نقص‌بودن تلاش نکنم، وقتی دنیا به بی‌نقصی پاداش می‌ده؟» جواب من این بود که شاید دبیرستان یا دانشگاه به بی‌نقصی پاداش دهد؛ اما در دنیای واقعی مسئله تفاوت دارد. دنیای حقیقی به شجاعت پاداش می‌دهد.

پسران آموزش دیده‌اند که شجاع باشند؛ درحالی‌که دختران آموزش دیده‌اند که بی‌عیب‌ونقص باشند. به‌دلیل این‌که از سنین کم بابت بی‌عیب‌ونقص‌بودن پاداش گرفته‌ایم، در بزرگ‌سالی به زنانی تبدیل شده‌ایم که از شکست‌خوردن هراس دارند.

تمایل به محافظت از دختران در مقابل ناامیدی و ناراحتی مسئلهٔ عمیقی است. اثرات بلندمدت آن، که بسیاری از ما امروزه به‌عنوان زن احساس می‌کنیم، عمیق‌تر نیز هستند. اگر به وحشتناکی مقولهٔ شکست‌خوردن فکر کنیم، چه طردشدن باشد و چه اشتباهی کوچک که چندین روز فکر ما را به خود مشغول کند، می‌توانیم به‌وضوح ببینیم که چگونه امتناع از ناامیدی در سنین کم استحکام و شجاعت ما را خدشه‌دار کرده است.