بریده‌هایی از کتاب شجاع باش دختر

گر به سوابقم تا آن زمان نگاهی می‌انداختید که دانشکدهٔ حقوق ییل و به‌دنبال آن زنجیره‌ای از شغل‌های آبرومند در دنیای تجارت را شامل می‌شد، احتمالاً فکر می‌کردید آدم فعال و پردل‌وجرئتی هستم. اما فعال‌بودن و پردل‌وجرئت‌بودن لزوماً یکسان نیستند

جسور و شجاع باشید؛ اما دقت کنید که به کسی توهین نکنید. خواسته‌های خود را دنبال کنید... تا زمانی که خواستهٔ شما انتظار ما از شماست

همان‌طور که دختران بالغ‌تر می‌شوند، حس‌شان نیز تیزتر می‌شود. در همین سنین کم‌کم متوجه می‌شوند که مادرشان خود را با بقیه مقایسه می‌کند («کاش من هم وقتی شلوار لی می‌پوشیدم، همچین ظاهری داشتم») یا منتقدانه راجع‌به دختران و زنان دیگر صحبت می‌کند («نباید همچین لباسی می‌پوشید»). به‌این‌ترتیب آن‌ها ناگهان گرفتار مقایسه می‌شوند و حواس خود را به درون متمرکز می‌کنند تا بفهمند در کدام یک از گستره‌های زیبا یا زشت، باهوش یا معمولی و ناشناس یا دوست‌داشتنی قرار گرفته‌اند.

امروزه دختران با سنینی در حدود هفت سال در اینستاگرام، فیس‌بوک و اسنپ‌چت حضور دارند و کم سن‌وسال‌تر از آن هستند که راهی برای مقابله با قضاوت موجود در این فضا برای خود فراهم کرده باشند.

زمانی که سیزده سال داشتم و کلی مک گیلس را در فیلم متهم دیدم که همه را گوشمالی می‌داد، تصمیم گرفتموکیل شوم. این اولین باری بود که می‌دیدم شخصیت زن بدون درگیری فیزیکی با مردان مقابله کرده است. درحالی‌که من و پدرم از سینما خارج می‌شدیم، رو به‌سویش کردم و پرسیدم: «بابا، من می‌خوام مثل اون باشم.» به همهٔ دختران کم‌سن‌وسالی فکر کنید که به‌خاطر فیلم ارقام پنهان کاترین جانسون را می‌شناسند و اکنون دانشمند ناسا شدن را شدنی و ممکن می‌دانند؛ این افراد الگوهای واقع‌بینانه‌ای هستند که ما برای دختران‌مان لازم داریم.

ایمی شامر کمدین با انتشار عکسی در صفحهٔ اینستاگرام خود از مجله‌های زندگی دختران و زندگی پسران که در کیوسک روزنامه‌فروشی کنار هم قرار داشتند، تفاوت‌های نمایان پیام‌هایی را که دختران و پسران دریافت می‌کنند روشن کرد. روی جلد مجلهٔ زندگی پسران با حروف درشت نوشته شده بود «در آیندهٔ خود کاوش کنید» و از عکس هواپیماها، کلاه آتش‌نشانی، میکروسکوپ، کامپیوتر و مغز انسان پوشیده شده بود. جلد مجلهٔ زندگی دختران دختری نوجوان و موطلایی را نشان می‌داد که اطرافش شعارهایی ازاین‌قبیل قرار داشت: «زیبا بیدار شوید!»، «مد پاییز که دوست خواهید داشت؛ بیش از صد راه برای بی‌نظیربودن در روز اول» و «بهترین سال تابه‌حال؛ چگونه خوش‌گذرانی کنید، دوستان جدید پیدا کنید و نمرات عالی بگیرید». این‌ها ممکن است تیترهای قدیمی متعلق به دههٔ ۱۹۵۰ به نظر برسند؛ اما نه، با افتخار و بدون اندکی طنز آشکار در سال ۲۰۱۷ به تصویر کشیده شده بودند.

تحقیقی مرتبط نشان داد که زنان بالغ که با پرنسس‌ها همسان‌پنداری می‌کنند به کارکردن علاقهٔ کم‌تری دارند، در چالش‌ها آسان‌تر تسلیم می‌شوند و برای ویژگی‌های مصنوعی مانند ظاهر، ارزش بیش‌تری قائل هستند.

فرهنگ ما در تلاش برای گردآوری دختران است تا به آن‌ها بگوید که می‌توانند هرکاری که علاقه دارند انجام دهند و هر آن‌که تمایل دارند باشند. البته که ما می‌خواهیم دختران‌مان بدانند که می‌توانند به هرچه در ذهن دارند، دست یابند. مگر غیر از این است؟

در همان حین که دختران‌مان را بابت مهربانی، مؤدبی و بی‌عیبی تحسین می‌کنیم، به‌شیوه‌ای نه‌چندان نامحسوس به آن‌ها می‌گوییم که شجاعت مخصوص پسران است.

فشار درونیِ مطیع‌بودن با افزایش سن بیش‌تر می‌شود. دینا که ساعاتی طولانی کار وکالت انجام می‌دهد، سِمت نمایندگی والدین در کلاس پسرش را هم تقبل کرده است. بسیاری از ما زمان، توجه و حتی پول خود را صرف افراد و اهدافی می‌کنیم که برای‌مان اولویت ندارند؛ زیرا مایل به خدشه‌دارکردن احساسات دیگران نیستیم (اما بیش‌تر به این دلیل که نمی‌خواهیم نظرشان دربارهٔ ما تغییر کند).

فرهنگ ما نسل‌هایی از دختران بی‌کم‌وکاست مانند اریکا تربیت کرده است که به زنانی تبدیل شده‌اند که از خطرکردن هراس دارند.

زمانی که سطح انتظار ما از بی‌نقصی خودمان بیش از اندازه بالاست، درحقیقت مفهومی به‌نام «موفقیت» وجود ندارد؛ زیرا هیچ‌چیز هرگز کافی نیست. اگر می‌گفتیم گور پدرش چطور؟ می‌خواهم آن‌چه در سر دارم بیان کنم، صرف‌نظر از این‌که دوست داشته باشند یا نداشته باشند... یا در آن مأموریت که دشوار به نظر می‌رسید شرکت کنم... یا تغییری را که مخفیانه آرزوی اجرایش در زندگی را داشتم بدون نگرانی بابت نتیجه به انجام برسانم. در این حالت زندگی چگونه می‌شد؟

به‌محض این‌که درعوضِ نگرانی بابت احمق جلوه دادن خود، از خودتان بپرسید آیا روزی از استفاده‌نکردن از فرصت پشیمان خواهید شد یا خیر، تصور کنید چه دستاوردی خواهید داشت.

ما از دختران مطیع به زنان مطیع تبدیل می‌شویم و با ازخودگذشتگی، سازگاری و دل‌پذیربودن در چرخهٔ بی‌پایان نیاز به اثبات ارزش‌مان به دیگران و خودمان گرفتار می‌شویم.

روان‌شناس سازمانی و نویسندهٔ پرفروش روزنامهٔ نیویورک تایمز، می‌گوید که باهوش‌ترین و مبتکرترین افراد اغلب کارهای خود را به تعویق می‌اندازند یا از ریسک‌پذیری می‌ترسند. پس چه چیزی سبب می‌شود فرد از در سر پروراندن ایده‌ای عالی به محقق‌کردن آن در جهان برسد؟ او می‌گوید این لحظه‌ای است که ترس از شکست مغلوب ترس از تلاش‌نکردن می‌شود. همان زمانی است که متوجه می‌شوند بااین‌که ممکن است شکست بخورند، باز هم بهتر از ناتوانی در مهم تلقی‌شدن است.

گر دست به انجام کاری نزده بودم و شکست نخورده بودم، هرگز متوجه این مسئله نمی‌شدم.

احتمال کمال‌گرابودن موفق‌ترین افراد در هر زمینه کم‌تر است؛ زیرا نگرانی از مرتکب اشتباه شدن سد راه آن‌ها می‌شود

وقتی به دختران گفته می‌شود که اشتباه پاسخ داده‌اند یا دچار اشتباه شده‌اند، تنها چیزی که می‌شنوند نکوهش است که مانند تیری آتشین قلب را پاره می‌کند. از عبارت «من اشتباه کردم» مستقیم «من افتضاح هستم» را نتیجه‌گیری می‌کنند و به‌ندرت به این مسئله فکر می‌کنند که «می‌توانم دفعهٔ بعد آن‌را بهتر انجام دهم».

نتیجهٔ این خدمتِ سمی به خوشی دیگران این است که به‌سرعت موضوع زندگی شما افکار دیگران می‌شود و شاید میزان کمی از آنْ خواسته‌ها، نیازها و باورهای درونی خودتان باشد؛

«زندگی، متناسب با شجاعت انسان، کوچک یا وسیع می‌شود.