بریده‌هایی از کتاب شازده کوچولو

«تقدیم به لئون ورث، زمانی که پسربچه بود...»   تقدیم به همه آنهایی که هنوز رویاهای کودکی‌شان را فراموش نکرده‌اند.

محاکمه خودت ازمحاکمه هر بنی بشری مشکل‌تر است. اگر موفق شوی به درستی درباره‌ی خودت قضاوت کنی، آنگاه یک عالم به تمام معنا می‌شوی.»

فراموشی سپردن یک دوست، همیشه غم انگیز است.

روباه گفت: «آدم‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند؛ اما تو نباید آن را فراموش کنی. تو تا ابد نسبت به چیزی که اهلی‌اش کرده‌ای مسئولی. تو مسئول گلت هستی». شازده‌کوچولو برای اینکه یادش بماند، تکرار کرد: «من مسئول گلم هستم».

شازده‌کوچولو گفت: «مردم سیاره‌ی تو پنج‌هزار گل سرخ را توی یک باغ می‌کارند؛ اما نمی‌توانند گلی که دنبالش می‌گردند را پیدا کنند». جواب دادم: «هیچ‌وقت هم پیدایش نمی‌کنند». «اما آنچه دنبالش هستند را می‌توان تنها در یک گل سرخ یا کمی آب پیدا کنند».

به فراموشی سپردن یک دوست، همیشه غم انگیز است.

آدم‌بزرگ‌ها هیچ‌وقت نمی‌توانند به‌تنهایی از چیزی سردربیاورند و برای بچه‌ها هم خسته‌کننده می‌شود که بخواهند همه‌ی مسائل را برای آن‌ها توضیح بدهند.

گل‌‌ها همه‌شان پر از این‌جور تضادها هستند؛ اما من خام‌تر از آن بودم که راه عشق ورزیدن به او را بدانم».

زمان؛ تسکین‌دهنده‌ی همه‌ی دردهاست

شازده‌کوچولو گفت: «صبح به‌خیر»! گل گفت: «صبح به‌خیر»! شازده‌کوچولو با ادب و وقار پرسید: «شما می‌دونید آدمها کجان»؟ گل فقط یک‌بار کاروان در حال عبوراز آن حوالی را دیده بود گفت: - «‌ آدم‌ها؟ فکر می‌کنم شش‌هفت تایی باشند، من آن‌ها را چند سال پیش دیدم؛ اما هیچ‌کس نمی‌داند کجا می‌تواند آن‌ها را پیدا کرد. باد آن‌ها را با خودش می برد؛ چون آن‌ها ریشه ندارند و این باعث شده که زندگی براشون خیلی سخت بشه».

فقط با دل می‌شود همه‌چیز را به درستی دید؛ چشم‌ها قادر به دیدن ذات انسان‌ها نیستند».

آدم‌های خودپسند هرگز هیچ صدایی را نمی‌شنوند، جز صدای تعریف و تمجید.

اگر بخواهم با پروانه‌ها دوست شوم، باید وجود دو سه تا کرم را هم تحمل کنم دیگر.

به فراموشی سپردن یک دوست، همیشه غم انگیز است. هرکسی نمی‌تواند یک دوست داشته باشد و اگر من فراموشش کنم، آن‌وقت ممکن است مثل آدم‌بزرگ‌ها بشوم که به هیچ‌چیز علاقه ندارند، مگر آمار و ارقام.

«جغرافی‌دان به دانشمندی گفته می‌شود که جای همه‌ی دریاها، رودها، شهرها، کوه‌ها و بیابان‌ها را می‌داند

به من گفتی: «یک روز چهل و چهار بار، غروب آفتاب را تماشا کردم»! و کمی بعد گفتی: «می‌دانی؟! وقتی کسی خیلی دلش گرفته باشد، دوست دارد غروب آفتاب را تماشا کند»! پرسیدم: «پس آن روز که چهل و چهار بار به تماشای غروب آفتاب نشستی، حتماً خیلی دلت گرفته بود»؟

«ارزش گل تو به اندازه عمری هست که به پای گلت صرف کردی». شازده‌کوچولو برای اینکه در ذهنش بماند، با خودش تکرار کرد: « به اندازه عمری هست که به پای گل ام صرف کرده‌ام».

روباه گفت: «آدم‌ فقط از چیزهایی که اهلی‌شان می‌‌کند، می‌تواند سردربیاورد. آدم‌ها، وقت زیادی برای سردرآوردن از چیزهای دیگر ندارند. آدم‌ها همه‌چیز را حاضر و آماده از مغازه‌ها می‌خرند؛ اما هیچ مغازه‌ای نیست که کسی بتواند از آن دوستی بخرد و برای همین آدم‌ها بدون دوست مانده‌اند. اگر تو دلت یک دوست می‌خواهد، مرا اهلی کن...»

یک لحظه بی‌حرکت ماند. فریاد هم نکشید؛ فقط به آرامی یک درخت، بَر زمین افتاد. که با وجود ماسه‌ها از آن هم صدایی بلند نشد.

چشم‌ها قادر به دیدن ذات انسان‌ها نیستند».