بریده‌هایی از کتاب شازده کوچولو

من به تو نیازی ندارم و تو هم به من هیچ احتیاجی نداری. من هم برای تو ، چیزی نیستم جز یک روباه مثل صدها هزار روباه دیگر؛ اما اگر مرا اهلی کنی، آن‌وقت به همدیگر نیازمند می‌شویم. آن‌وقت تو در تمام دنیا برای من منحصربه‌فرد می‌شوی و من هم در تمام دنیا برای تو بی همتا می‌شوم...

آدمی که بخواهد خود را زرنگ جلوه بدهد، ممکن است گاهی دروغ بگوید.

آخر آدم‌بزرگ‌ها هیچ‌وقت نمی‌توانند به‌تنهایی از چیزی سردربیاورند و برای بچه‌ها هم خسته‌کننده می‌شود که بخواهند همه‌ی مسائل را برای آن‌ها توضیح بدهند

«اهلی» یعنی چی»؟ روباه گفت: «یک‌چیزی است که خیلی وقته به دست فراموشی سپرده شده، معنی‌اش علاقه ایجاد کردن است».

«بین آدم‌ها هم احساس تنهایی می‌کنی».

«آدمیزاد هرگز از جایی که هست راضی نمی‌شود».

اگر به آدم‌بزرگ‌ها بگویی: «یک خانه‌‌ی آجری قرمز و قشنگ دیدم که پنجره‌هایش پر از شمعدانی و پشت بامش پر از کبوتر بود»، محال است که هیچ تجسمی درباره‌ی این خانه در ذهنشان به‌وجود بیاید. باید به آن‌ها بگویی: «خانه‌ای دیدم که صدهزار فرانک می‌ارزه». تا با هیجان فریاد بکشند: «وای چقدر قشنگه»!

فقط با دل می‌شود همه‌چیز را به درستی دید؛ چشم‌ها قادر به دیدن ذات انسان‌ها نیستند».

«آدم‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند؛ اما تو نباید آن را فراموش کنی. تو تا ابد نسبت به چیزی که اهلی‌اش کرده‌ای مسئولی. تو مسئول گلت هستی». شازده‌کوچولو برای اینکه یادش بماند، تکرار کرد: «من مسئول گلم هستم».

آدم‌های خودپسند هرگز هیچ صدایی را نمی‌شنوند، جز صدای تعریف و تمجید.

آدمیزاد هرگز از جایی که هست راضی نمی‌شود».

باید از روی رفتارهایش درباره‌اش قضاوت می‌کردم، نه حرف‌هایش.

«راست‌راستی که این آدم‌بزرگ‌ها چقدر عجیب و غریبند»!

اگر مرا اهلی کنی، درست مثل این است که مثل خورشید بر زندگی من تابیده باشی. «آن‌وقت صدای پای تو با هر صدای پای دیگری برایم فرق می‌کند. صدای پای بقیه مرا می‌ترساند و مرا به سوراخ فرو خواهد برد؛ اما صدای پای تو مثل یک نوای روح‌بخش مرا از لانه بیرون می‌کشد. تازه! نگاه کن! آنجا آن گندم‌زار را در پایین می‌بینی؟ من نان گندم دوست ندارم. گندم برای من هیچ فایده ای ندارد. گندم‌زارها مرا یاد هیچ‌چیز نمی‌اندازند و این جای تاسف است. اما موهای تو به رنگ طلاست. فکرش را بکن! چقدر محشر می‌شود اگر مرا اهلی کنی! گندم -که آن هم طلایی است- مرا ناخودآگاه به یاد تو می‌اندازد و بعد عاشق صدای باد می‌شوم؛ وقتی توی گندم‌زار می‌پیچد».

شاه جواب داد: «خب، تو می‌توانی خودت را محاکمه کنی، این سخت‌ترین کار دنیاست. محاکمه خودت ازمحاکمه هر بنی بشری مشکل‌تر است. اگر موفق شوی به درستی درباره‌ی خودت قضاوت کنی، آنگاه یک عالم به تمام معنا می‌شوی.»

شماره‌ی یکم را که به‌عنوان آزمایش هنوز پیش خودم نگه داشته‌ام، نشانش می‌دادم و از او می‌خواستم بگوید که آن نقاشی چیست؟ اما جواب آن‌ها همیشه این جمله بود: «خب! معلومه؛ این یک کلاهه»! درنتیجه من دیگر نه راجع به مار بوآ و نه درباره‌ی جنگل‌های بکر و نه ستارگان با آن‌ها حرف نمی‌زدم.

«همه‌ی آدم‌ها ستاره دارند؛ اما ستاره‌ها برای آدم‌های مختلف معناهای مختلفی دارند. برای بعضی از آن‌ها که مسافرند، ستاره‌ها حکم راهنما را دارند. برای بقیه چیزی بیشتر از چراغ‌های کوچک آسمان نیستند. برای آن‌ها،‌ که کاشف هستند، ستاره‌ها در حکم معما هستند. برای دوست تاجرم ستاره حکم ثروت را داشت؛ ولی ستاره‌ها همگی ساکتند. تو، ‌ستاره‌های تو با همه فرق دارند».

من نباید به حرف او گوش می‌کردم! هیچ‌کس نباید به حرف گل‌ها گوش کند. فقط باید به آن‌ها نگاه کرد و عطرشان را استشمام کرد. گل من سرتاسر سیاره‌ام را خوشبو کرده بود و من نمی‌دانستم که چطور می‌توانم باوجود آن‌همه غرور از او لذت ببرم.

به فراموشی سپردن یک دوست، همیشه غم انگیز است.

- «ارزش گل تو به اندازه عمری هست که به پای گلت صرف کردی». شازده‌کوچولو برای اینکه در ذهنش بماند، با خودش تکرار کرد: « به اندازه عمری هست که به پای گل ام صرف کرده‌ام». روباه گفت: «آدم‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند؛ اما تو نباید آن را فراموش کنی. تو تا ابد نسبت به چیزی که اهلی‌اش کرده‌ای مسئولی. تو مسئول گلت هستی». شازده‌کوچولو برای اینکه یادش بماند، تکرار کرد: «من مسئول گلم هستم».