بریده‌هایی از کتاب شازده کوچولو

«این آدم‌بزرگ‌ها راستی‌راستی چقدر عجیب و غریبند»!

تو می‌توانی خودت را محاکمه کنی، این سخت‌ترین کار دنیاست. محاکمه خودت ازمحاکمه هر بنی بشری مشکل‌تر است.

«چیزهایی که مهمند، هیچ‌وقت با چشم دیده نمی‌شوند».

نمی‌دانستم برای دلداری‌اش باید به او چه بگویم. احساس بی‌دست‌وپا بودن و بی‌عرضگی می‌کردم.

«حرفت را باور نمی‌کنم! گل‌ها موجودات ضعیفی هستند. آن‌ها ساده دل هستند. سعی می‌کنند به بهترین وجه ممکن به خودشان قوت قلب بدهند و برای همین خودشان خیال می کنند که خارهایشان سلاح‌های خطرناکی هستند».

- «ارزش گل تو به اندازه عمری هست که به پای گلت صرف کردی». شازده‌کوچولو برای اینکه در ذهنش بماند، با خودش تکرار کرد: « به اندازه عمری هست که به پای گل ام صرف کرده‌ام». روباه گفت: «آدم‌ها این حقیقت را فراموش کرده‌اند؛ اما تو نباید آن را فراموش کنی. تو تا ابد نسبت به چیزی که اهلی‌اش کرده‌ای مسئولی. تو مسئول گلت هستی». شازده‌کوچولو برای اینکه یادش بماند، تکرار کرد: «من مسئول گلم هستم».

«قشنگی کویر به خاطر این است که یک جایی در خودش یک چاه پنهان کرده...».

«اگر کسی عاشق یک گل باشد که توی میلیون‌ها و میلیون‌ها ستاره، فقط یک شاخه از آن باشد، برای شاد شدنش کافی است

چشم‌ها قادر به دیدن نیستند، آدم‌ها باید با قلب‌شان ببینند...».

فانوس‌بان گفت: «آرزومه که بتونم استراحت کنم».

روباه گفت: «بهتر بود که سرهمان ساعت دیروز می آمدی ؛ به خاطر اینکه مثلاً اگر قرار باشد ساعت چهار بیایی؛ من از ساعت سه خوشحالم و همین‌طور که ساعت جلو می‌رود خوشحال‌ و خوشحال‌تر می‌شوم و ساعت چهار نگران وهیجان زده خواهم شد. آن وقت می‌توانم قدر خوشبختی را بفهمم. اما اگر تو هر ساعتی که دلت خواست بیایی، دیگر هرگز نمی‌فهمم که قلبم از چه ساعتی باید برای دیدارت آماده شود. هر چیز برای خودش آدابی دارد».

«خب اگر بخواهم با پروانه‌ها دوست شوم، باید وجود دو سه تا کرم را هم تحمل کنم دیگر

زبان سر منشأ همه‌ی سوءتفاهم‌ها هستند

«اهلی» یعنی چی»؟ روباه گفت: «یک‌چیزی است که خیلی وقته به دست فراموشی سپرده شده، معنی‌اش علاقه ایجاد کردن است».

«خب وقتش است. بگذار بقیه‌اش را تنهایی بروم»

آدم‌ها همه‌چیز را حاضر و آماده از مغازه‌ها می‌خرند؛ اما هیچ مغازه‌ای نیست که کسی بتواند از آن دوستی بخرد و برای همین آدم‌ها بدون دوست مانده‌اند. اگر تو دلت یک دوست می‌خواهد، مرا اهلی کن...»

شاه جواب داد: «خب، تو می‌توانی خودت را محاکمه کنی، این سخت‌ترین کار دنیاست. محاکمه خودت ازمحاکمه هر بنی بشری مشکل‌تر است. اگر موفق شوی به درستی درباره‌ی خودت قضاوت کنی، آنگاه یک عالم به تمام معنا می‌شوی.»

«آدمیزاد هرگز از جایی که هست راضی نمی‌شود».

«من مسئول گلم هستم»

به همین خاطر، الان تصور می‌کنم که ممکن است تا به حال چه اتفاقی روی سیاره‌اش افتاده باشد؟ شاید هم تا حالا گوسفند گلش را خورده باشد... اما بعد با خودم می‌گویم: «امکان ندارد! شازده‌کوچولو هر شب گلش را زیر درپوش شیشه‌ای می‌گذارد و با دقت گوسفندش را زیر نظر دارد. بعد خوشحال می‌شوم و آن‌وقت می‌توانم لبخند شیرین همه‌ی ستاره‌ها را ببینم». اما بعضی‌وقت‌ها هم با خودم فکر می‌کنم: «هر آدمی، ممکن است یک‌بار چیزی را فراموش کند و همان یک‌بار کافی است که کار گل ساخته شود؛ شاید یک شب شازده‌کوچولو یادش برود درپوش شیشه‌ای را روی گل بگذارد یا گوسفند بی‌سروصدا از جعبه خودش بیرون بیاد...» و بعد زنگوله‌ها تبدیل به قطرات اشک می‌شود.