بریده‌هایی از کتاب تحمیدیه

اول و آخر بوجود و صفات هست کن و نیست کن کائنات

خرد تا ابد در نیابد تو را که تاب خرد بر نتابد تو را کسی را که قهر تو در سرفکند به پامردی کس نگردد بلند همه زیر دستیم و فرمان پذیر توئی یاوری ده توئی دستگیر

نبود آفرینش تو بودی خدای نباشد همی هم تو باشی به جای

خدایا جهان پادشاهی تو راست ز ما خدمت آید خدائی تو راست پناه بلندی و پستی توئی همه نیستند آنچه هستی توئی همه آفریدست بالا و پست توئی آفرینندهٔ هر چه هست توئی برترین دانش‌آموز پاک ز دانش قلم رانده بر لوح خاک چو شد حجتت بر خدائی درست خرد داد بر تو گدائی نخست

زهر شمعی که جوئی روشنائی به وحدانیتش یابی گوائی گه از خاکی چو گل رنگی برآرد گه از آبی چو ما نقشی نگارد خرد بخشید تا او را شناسیم بصارت داد تا هم زو هراسیم

خرد حیران شده از کنه ذاتش منزه دان ز اجرام و جهاتش کجا او را به چشم سر توان دید که چشم جان تواند جان جان دید ورای لامکانش آشیانست چه گویم هر چه گویم بیش از آنست به پای ما چه شاید ره بریدن بدین مرکب کجا شاید رسیدن

به نام آنکه دارای جهانست خداوند تن و عقل و روانست خرد زِ ادراک او حیران بمانده دل و جان در رهش بی جان بمانده به هر وصفی که گویم زان فزونست ز هر شرحی که من دانم برونست بسی گفتند و می‌گویند از این حال ندانم تا که را روشن شد احوال هزاران سال اگر گویند و پویند در آخر رخ به خون دیده شویند

همه بندگانیم در بند اوی خنک آنکه دارد ره پند اوی

به نام خداوند جان و خرد کزین برتر اندیشه بر، نگذرد خداوند نام و خداوند جای خداوند روزی ده رهنمای خداوند کیوان و گردان سپهر فروزندهٔ ماه و ناهید و مهر ز نام و نشان و گمان برترست نگارندهٔ بر شده پیکرست به بینندگان آفریننده را نبینی مرنجان دو بیننده را نیابد بدو نیز اندیشه راه که او برتر از نام و از جایگاه