بریده‌هایی از کتاب تحمیدیه

جهان متفق بر الهیتش فرومانده از کنه ماهیتش بشر ماورای جلالش نیافت بصر منتهای جمالش نیافت نه بر اوج ذاتش پرد مرغ وهم نه در ذیل وصفش رسد دست فهم در این ورطه کشتی فروشد هزار که پیدا نشد تخته‌ای بر کنار

خداوندا بدان تشریف عزت که دادی انبیا و اولیا را بدان مردان میدان عبادت که بشکستند شیطان و هوا را به حق پارسایان کز در خویش نیندازی من ناپارسا را مسلمانان ز صدق آمین بگویید که آمین تقویت باشد دعا را

ثنا و حمد بی‌پایان خدا را که صنعش در وجود آورد ما را الها قادرا پروردگارا کریما منعما آمرزگارا چه باشد پادشاه پادشاهان اگر رحمت کنی مشتی گدا را

از عظمت ماورای فکرت دانا خود نه زبان در دهان عارف مدهوش حمد و ثنا می‌کند که موی بر اعضا هر که نداند سپاس نعمت امروز حیف خورد بر نصیب رحمت فردا بار خدایا مهیمنی و مدبر وز همه عیبی مقدسی و مبرا ما نتوانیم حق حمد تو گفتن با همه کروبیان عالم بالا سعدی از آنجا که فهم‌اوست سخن گفت ور نه کمال تو وهم کی رسد آن جا

اول دفتر به نام ایزد دانا صانع پروردگار حی توانا اکبر و اعظم خدای عالم و آدم صورت خوب آفرید و سیرت زیبا از در بخشندگی و بنده نوازی مرغ هوا را نصیب و ماهی دریا قسمت خود می‌خورند منعم و درویش روزی خود می‌برند پشه و عنقا حاجت موری به علم غیب بداند در بن چاهی به زیر صخرهٔ صما جانور از نطفه می‌کند شکر از نی برگ‌تر ازچوب خشک و چشمه ز خارا شربت نوش آفرید از مگس نحل نخل تناور کند ز دانهٔ خرما از همگان بی‌نیاز و بر همه مشفق از همه عالم نهان و بر همه پیدا پرتو نور سرادقات جلالش

ابتدای سخن به نام خداست آنکه بی مثل و شبه و بی همتاست خالق الخلق و باعث الاموات عالم الغیب سامع الاصوات ذات بی‌چونش را بدایت نیست پادشاهیش را نهایت نیست نه در آید به ذات او تغییر نه قلم وصف او کند تحریر زآنکه زاندیشه‌ها برونست او بری از چند و چه و چونست او

او ز ناچیز چیز کرد تو را خوار بودی و عزیز کرد تو را هیچ دل را به کُنه او ره نیست عقل و جان از کمالش آگه نیست دل عقل از جلال او خیره عقل جان با کمال او تیره عقل اوّل نتیجه از صفتش راه داده ورا به معرفتش

عجز ما حجّت تمامی اوست قدرتش نائب اسامی اوست

هر چه جز او هست بقائیش نیست اوست مقدس که فنائیش نیست

اول او اول بی ابتداست آخر او آخر بی‌انتهاست