بریده‌هایی از کتاب فرمول

همیشه به دانشجویانم می‌گویم که کار کردن با شخصی مشهور، در درجه اول بهترین روش برای معروف شدن در علم است. البته در برخی مواقع باید خودتان بدون کمک کسی شروع کنید. این توصیه فقط از تجربه منِ دانشمند شکل نگرفته؛ بلکه براساس علم است. برای نمونه، طبق الگوریتم ما، مقاله‌ای که جایزه نوبل فیزیک سال ۱۹۹۷ را گرفت و اولین بار سال ۱۹۸۵ منتشر شد، متعلق به آرتور آشکین بود. از بین پنج نویسندهٔ این مقاله، او دانشمند ارشد بود و در فیزیک بسیار مشهورتر از استیون چو، نویسنده تازه واردِ همکارش بود. در حقیقت، این الگوریتم به آشکین، ۷۹ درصد احتمال برنده

کیم کارداشیان چهاردهمین فرد مشهور تمام دوران است که صفحه ویکی‌پدیای او تاکنون به ۴۴ زبان مختلف نوشته شده است. اگر رنه فونک نمونه‌ای از عملکرد برجسته بدون کسب موفقیت است، پس کارداشیان متضاد اوست: نمونه‌ای بارز از فردی موفق بدون عملکردی مشخص! تجربه نشان داده که دریافت پاداش به خاطر کسب دستاوردها، حتی دستاوردهای ممتاز، بسیار دشوار است. پس چطور ممکن است بدون اینکه شخصی دستاوردی داشته باشد، پاداشی بگیرد؟ این سؤالی است که همیشه مرا آزار داده است. این موضوع دقیقا نقطه مقابل شعاری است که همگی آن را باور داریم: «سخت‌کوشی باعث موفقیت می‌شود». با در نظر گرفتن این موضوع، اکنون می‌خواهیم وارد بطن این کتاب شویم و با سؤالی مهم شروع می‌کنیم. چه رابطه ای بین موفقیت و عملکرد وجود دارد؟ هرچند بی شک رابطه‌ای بین این دو مقوله وجود دارد، اما مثال کیم کارداشیان به ما یادآوری می‌کند که این دو مفهوم با یکدیگر برابر نیستند.

به جای اینکه برای ترویج گروه‌سازی، زمان اوقات فراغت را خارج از وقت کاری تعیین کنید، زمان ناهار را طولانی‌تر کنید تا سر میز غذا کارمندان مشغول گفت‌وگو شوند. نشستن سر زده کنار شخصی در میانه یک روز کاری، فرصتی ایجاد می‌کند تا چالش‌های عمومی را شناسایی کنیم و از دیدگاه‌های جدید مطلع شویم. ظاهرا خوردن نوشیدنی با یکی از همکاران خارج از محیط کار چنین اثر مشابهی ندارد، چون معمولا افراد در کافه‌ها به گروه‌های آشنای خودشان محلق می‌شوند.

.» به عبارتی دیگر، آن‌هایی که موفق هستند، صرف‌نظر از عملکردشان، موفقیت را بیشتر جذب می‌کنند.

برای کسبِ جایزه‌ای بزرگ، محصولی که ارائه می‌کنید باید به راحتی قابل تکثیر باشد.

ما هیچ‌وقت در انزوا کار نمی‌کنیم؛ حتی آن زمان که فکر می‌کنیم مشغول انجام کاری در انزوا هستیم، در واقع نیستیم! تعریف جمعی ما از موفقیت، ما را ملزم می‌کند تا درباره روش‌هایی بیندیشیم که کار ما بر دیگران اثر می‌گذارد.

ارزش هنر، در شبکه است. هر اثری بدون شبکه، از مونالیزا گرفته تا بی‌اسمِ بسکوئیات، مثل لوازمی است که در فروش گاراژی حراج می‌کنند.

آدم مغزش سوت می‌کشد وقتی این نقشه را باز می‌کند و می‌بیند که برای رسیدن به موفقیت فقط تعداد اندکی مسیر وجود دارد.

هنرمندان شهرت خود را به واسطه روابطشان با گالری‌ها و موزه‌ها به دست می‌آورند.

اشیاء به اثر هنری تبدیل می‌شوند؛ نه به خاطر دست‌ساز بودن یا از لحاظ مسائل زیبایی شناختی، بلکه چون این اشیا، تجسم یک ایده هستند.

مدرسه از شما دانش‌آموزی برتر نمی‌سازد، بلکه شما آن‌قدر عالی هستید که مدرسه عالی می‌شود!

مدرسه از شما دانش‌آموزی برتر نمی‌سازد، بلکه شما آن‌قدر عالی هستید که مدرسه عالی می‌شود!

بوستون لاتین از فرزند شما دانش‌آموز بهتری نمی‌سازد؛ بلکه این فرزند شماست که بوستون لاتین را به مدرسه‌ای برتر که اکنون نیز هست، تبدیل می‌کند! نکته این قضیه واضح است. مدرسه اصلا مهم نیست؛ دانش آموز مهم است.

راجر فِدرر، ستاره تنیس، فقط در یک سال مبلغ حیرت‌انگیز ۵۸ میلیون دلار از تبلیغ برندهای مختلف درآمد داشته است. بنگاه‌های تبلیغاتی دوست دارند تا به خیل عظیمِ طرفداران وی دسترسی داشته باشند. پاداش‌های فوق‌العاده فِدرر ربطی به عملکردهای روزمره‌اش ندارد؛ این پاداش‌ها بازتابی از رویت‌پذیری جمعی است که نتیجه پیروزی‌ها و شکست‌های اوست.

عملکرد منجر به موفقیت می‌شود، اما وقتی عملکرد را نمی‌توان سنجید، این شبکه‌ها هستند که باعثِ موفقیت می‌شوند.

تعریف جمعی ما از موفقیت بیانگر آن است که شبکه‌هایی را که به آن‌ها تعلق داریم باید بررسی کنیم و تدبیری بیندیشیم که چگونه از آن‌ها برای تقویت آینده‌مان استفاده کنیم.

موفقیت یک سنجش جمعی است که نشان می‌دهد چگونه افراد به عملکرد ما واکنش نشان می‌دهند. به عبارتی دیگر، اگر بخواهیم موفقیت خود را بسنجیم یا بفهمیم که در نهایت چگونه تشویق می‌شویم، نباید فقط به عملکردها یا دستاوردهایمان بنگریم. در عوض، باید اجتماع خود را مطالعه کنیم و واکنش آن اجتماع را نسبت به کاری که در رشته خود انجام داده‌ایم، بررسی کنیم

موفقیتِ شما، به شما و عملکردتان مربوط نیست. بلکه به ما و نحوه برداشت ما از عملکرد شما مربوط است.

واقعیت این است که ریچارد پیِرس نیوزیلندی اولین پرواز برقی را نُه ماه قبل از برادران رایت انجام داد! ظاهرا آخرین نفری که دستاوردی کسب می‌کند، مهم است؛ نه نفر اول!

واقعیت این است که ریچارد پیِرس نیوزیلندی اولین پرواز برقی را نُه ماه قبل از برادران رایت انجام داد! ظاهرا آخرین نفری که دستاوردی کسب می‌کند، مهم است؛ نه نفر اول!