بریده‌هایی از کتاب فرمول

چاپلین به انیشتین گفت: «آن‌ها هر دوی ما را تشویق می‌کنند؛ تو را تشویق می‌کنند چون هیچ‌کس حرفت را نمی‌فهمد و مرا تشویق می‌کنند چون همه حرف مرا می‌فهمند.»

موفقیت شما، به شما و عملکردتان مربوط نیست. بلکه به ما و نحوه برداشت ما از عملکردتان مربوط است. یا ساده‌تر بگوییم؛ موفقیت مربوط به خود شما نیست، بلکه مربوط به «ما» است.

اگر می‌خواهید برنده رقابت‌ها باشید، باید در بسیاری از رقابت‌ها شرکت کنید. اگر می‌خواهید در یک رده شغلی استخدام شوید، باید رزومه‌های بسیار زیادی را به شرکت‌های مختلفی بفرستید. اگر می‌خواهید نقش اول یک نمایش یا موسیقی باشید، باید برای مخاطبان زیادی اجرا کنید

آیا تابه‌حال اسکناسی را دیده‌اید که آن را قاب گرفته‌اند و از صندوق برخی فروشگاه‌ها آویزان کرده‌اند؟ این اسکانس‌ها فقط نمادین نیستند، بلکه نخستین دخلی است که از اولین فروششان کسب کرده‌اند.

خبر خوب این است که داده‌ها نشان می‌دهند که وقتی نخستین‌بار برنده شدید، در آینده پشت سر هم برنده خواهید شد. این رازی است که ویژگی پاداش را بی‌پروا فراگسترده می‌کند. موفقیت می‌تواند خودش را تولید کند و متناسب با اندازه خودش بزرگ شود. اگر یک بار برنده شوید، بار دیگر نیز برنده می‌شوید و این برنده شدن‌ها ادامه‌دار خواهد بود.

«اولین قانون موفقیت» است: عملکرد باعثِ موفقیت می‌شود، اما وقتی عملکرد را نمی‌توان سنجید، شبکه‌ها باعثِ موفقیت می‌شوند.

موتور واقعی موفقیت، قانون سوم است یعنی شایستگی ضرب در تقدم امتیازی

کیم کارداشیان چهاردهمین فرد مشهور تمام دوران است که صفحه ویکی‌پدیای او ۴۴ زبان متفاوت دارد. اگر رنه فونک نمونه‌ای از عملکرد برجسته بدون موفقیت است، پس کارداشیان متضاد اوست: نمونه‌ای محرز از موفقیت بدون عملکردی مشخص. طبق تجربه می‌دانیم که پاداش دادن به دستاوردها، حتی دستاوردهای ممتاز، چقدر دشوار است. پس چطور ممکن است بدون اینکه شخصی دستاوردی داشته باشید، به او پاداش دهیم؟ این سؤالی است که همیشه مرا آزار داده است. این موضوع دقیقا نقطه مقابل شعار «سخت‌کوشی باعث موفقیت می‌شود» است که همگی آن را باور داریم. با در نظر گرفتن این موضوع، اکنون می‌خواهیم وارد بطن این کتاب شویم و با سؤالی مهم شروع می‌کنیم. موفقیت و عملکرد چطور به یکدیگر مربوط می‌شوند؟ هرچند مشخصا رابطه‌ای بین این دو مقوله وجود دارد، اما مثال کیم کارداشیان به ما یادآوری می‌کند که این دو مفهوم برابر نیستند.

ادیسون به خاطر عکسبرداری با اشعه ایکس، تصاویر متحرک، صدای ضبط شده و لامپ معروف شد. آن هم در زمانی که در واقع همه این موارد را دانشمندان یا مخترعان دیگر اختراع کرده‌اند!

باز هم داستان مدارس لاتین است: مدرسه از شما دانش‌آموزی برتر نمی‌سازد، بلکه شما آن‌قدر عالی هستید که مدرسه عالی می‌شود!

موفقیت باعثِ موفقیت می‌شود. به همین سادگی!

در اینجا رویکردی جدید وجود دارد: وارد حوزه‌ای ناشناخته شوید و آن را به خود اختصاص دهید

«اگر در برابر سوپراستارها رقابت کنید، شما را سرکوب می‌کنند، اما اگر با آن‌ها همکاری کنید، شاید باعث پیشرفت‌تان شوند.»

اگرچه نتایج صریحا نشان می‌دهد که اعتمادبه‌نفس و خودباوری نقش بسیار زیادی در موفقیت ایفا می‌کنند، اما این دو باید با عملکرد قوی همراه شوند.

قانون دوم – عملکرد محدود است، اما موفقیت نامحدود: به همان اندازه که انیشتین را تکریم می‌کنیم، تعدادی فیزیکدان –نیوتن، بوهر، پلانک، هایزنبرگ– همانند انیشتین، تاثیری ژرف بر فیزیک داشته‌اند. دشوار است که حضور عظیم او را در حافظه جمعی‌مان، تنها با عملکرد او توجیه کنیم. هرچند، موفقیت نامحدود او کاملا واضح و مشخص است؛ کافی است عکس انیشتین را در خیابان به هرکسی نشان دهید.

اگر عملکردی حتی کمی بهتر از رقیبان خود داشته باشید، پاداش شما به راحتی صدها یا حتی هزاران برابر بیشتر خواهد شد.

وقتی پشت سر هم تاس پرتاب می‌کنیم، تصورمان این است که توالی ۳، ۵، ۶، ۳، ۱، ۲ نسبت به ۶، ۶، ۶، ۶، ۶، ۶ محتمل‌تر است. اگر در همه پرتاب‌ها ۶ بیاوریم، این شانس را به عالم غیب ربط می‌دهیم! حقیقت این است که هر دوی این مجموعه اعداد دقیقا بر مبنای احتمالی مشابه ظاهر می‌شوند.

قانون اول – عملکرد باعث موفقیت می‌شود اما وقتی عملکرد غیر قابل اندازه‌گیری است، شبکه‌ها موفقیت را تعیین می‌کنند: انیشتین از قبل خودش را به عنوان دانشمندی برتر نشان داده بود. به همین دلیل روزنامه‌نگاران مشتاق بودند در درجه اول با او مصاحبه کنند. اما این شبکهٔ انیشتین بود که او را در کشتی بخار قرار داد تا کارش را آغاز کند. آن شبکه به طور گسترده‌ای در داستان موفقیتی که معمولا درباره انیشتین نقل می‌کنند، نامرئی است.

عملکرد، کلیدِ موفقیت است

به نظر می‌رسد که تکریم بیشتر به کسانی وابسته است که دیگران را تکریم می‌کنند، نه آن کسانی که تکریم می‌شوند.