کتاب فرمول

چاپلین به انیشتین گفت: «آن‌ها هر دوی ما را تشویق می‌کنند؛ تو را تشویق می‌کنند چون هیچ‌کس حرفت را نمی‌فهمد و مرا تشویق می‌کنند چون همه حرف مرا می‌فهمند.»

موفقیت شما، به شما و عملکردتان مربوط نیست. بلکه به ما و نحوه برداشت ما از عملکردتان مربوط است. یا ساده‌تر بگوییم؛ موفقیت مربوط به خود شما نیست، بلکه مربوط به «ما» است.

اگر می‌خواهید برنده رقابت‌ها باشید، باید در بسیاری از رقابت‌ها شرکت کنید. اگر می‌خواهید در یک رده شغلی استخدام شوید، باید رزومه‌های بسیار زیادی را به شرکت‌های مختلفی بفرستید. اگر می‌خواهید نقش اول یک نمایش یا موسیقی باشید، باید برای مخاطبان زیادی اجرا کنید

آیا تابه‌حال اسکناسی را دیده‌اید که آن را قاب گرفته‌اند و از صندوق برخی فروشگاه‌ها آویزان کرده‌اند؟ این اسکانس‌ها فقط نمادین نیستند، بلکه نخستین دخلی است که از اولین فروششان کسب کرده‌اند.

خبر خوب این است که داده‌ها نشان می‌دهند که وقتی نخستین‌بار برنده شدید، در آینده پشت سر هم برنده خواهید شد. این رازی است که ویژگی پاداش را بی‌پروا فراگسترده می‌کند. موفقیت می‌تواند خودش را تولید کند و متناسب با اندازه خودش بزرگ شود. اگر یک بار برنده شوید، بار دیگر نیز برنده می‌شوید و این برنده شدن‌ها ادامه‌دار خواهد بود.

«اولین قانون موفقیت» است: عملکرد باعثِ موفقیت می‌شود، اما وقتی عملکرد را نمی‌توان سنجید، شبکه‌ها باعثِ موفقیت می‌شوند.

موتور واقعی موفقیت، قانون سوم است یعنی شایستگی ضرب در تقدم امتیازی

کیم کارداشیان چهاردهمین فرد مشهور تمام دوران است که صفحه ویکی‌پدیای او ۴۴ زبان متفاوت دارد. اگر رنه فونک نمونه‌ای از عملکرد برجسته بدون موفقیت است، پس کارداشیان متضاد اوست: نمونه‌ای محرز از موفقیت بدون عملکردی مشخص. طبق تجربه می‌دانیم که پاداش دادن به دستاوردها، حتی دستاوردهای ممتاز، چقدر دشوار است. پس چطور ممکن است بدون اینکه شخصی دستاوردی داشته باشید، به او پاداش دهیم؟ این سؤالی است که همیشه مرا آزار داده است. این موضوع دقیقا نقطه مقابل شعار «سخت‌کوشی باعث موفقیت می‌شود» است که همگی آن را باور داریم. با در نظر گرفتن این موضوع، اکنون می‌خواهیم وارد بطن این کتاب شویم و با سؤالی مهم شروع می‌کنیم. موفقیت و عملکرد چطور به یکدیگر مربوط می‌شوند؟ هرچند مشخصا رابطه‌ای بین این دو مقوله وجود دارد، اما مثال کیم کارداشیان به ما یادآوری می‌کند که این دو مفهوم برابر نیستند.

ادیسون به خاطر عکسبرداری با اشعه ایکس، تصاویر متحرک، صدای ضبط شده و لامپ معروف شد. آن هم در زمانی که در واقع همه این موارد را دانشمندان یا مخترعان دیگر اختراع کرده‌اند!

باز هم داستان مدارس لاتین است: مدرسه از شما دانش‌آموزی برتر نمی‌سازد، بلکه شما آن‌قدر عالی هستید که مدرسه عالی می‌شود!