بریده‌هایی از کتاب فرمول

اگر امیدوارید که در زمینه کاری خود تغییری ایجاد کنید، پاداشتان تأثیری است که در آن زمینه به جا می‌گذارید.

ازآنجایی‌که موفقیت پدیده‌ای جمعی است، یعنی این‌گونه سنجیده می‌شود که اجتماع چگونه به عملکرد ما واکنش نشان می‌دهد، شناخت پدیده موفقیت بدون توجه به شبکه‌ای که این موفقیت در آن قرار دارد، ناممکن است.

تمیزناپذیرشان، بیانگر بنیادی‌ترین اصل علم موفقیت است و تعریف ما از اصطلاح «موفقیت» را تغییر می‌دهد: موفقیت شما، به شما و عملکردتان مربوط نیست. بلکه به ما و نحوه برداشت ما از عملکردتان مربوط است. یا ساده‌تر بگوییم؛ موفقیت مربوط به خود شما نیست، بلکه مربوط به «ما» است.

می‌توانیم با استفاده از این قوانین درک کنیم که چگونه نیروهای نامرئی، موفقیت‌ها و شکست‌های ما را شکل می‌دهند.

درست همانند قوانین طبیعت، قوانین موفقیت ضرورتا برای همه ما در همه زمان‌ها کاربرد ندارد. اما وقتی مشغول انجام فعالیت‌های خاصی هستیم، آن‌ها وارد عمل می‌شوند.

اگر درختی در جنگل بیفتد و هیچ‌کس صدای آن را نشنود، آیا این افتادن درخت صدایی ایجاد می‌کند؟ طبق درک جدید ما از موفقیت، جواب یک نه بلند است!

پیش از این دیدیم که موفقیت اساسا یک حلقه بازخورد است که گالری‌ها با نمایش کارهای هنرمندان نامی، مشهور می‌شوند و هنرمندان نامی شهرت خود را با نمایش در گالری‌های مشهور رقم می‌زنند. زرنگ‌بازی است، نه؟ راز کثیف اما آشکار دنیای هنر این است که وقتی موفق شدید، همه علاقه‌مند می‌شوند تا همچنان شما را فردی «موفق» حفظ کنند. اگر یک مجموعه‌دار، یک میلیون دلار برای قطعه‌ای هنری پرداخت کند، این تمایل خود مجموعه‌دار، شخص هنرمند و گالری است که ارزش این اثر هنری مورد بحث را که حداقل همین مقدار ارزش را دارد، افزایش دهند.

با پشتکار، موفقیت در هر زمانی به دست می‌آید.

در این رابطه، مورد بدنام دانشگاه دوک وجود دارد. این دانشگاه در اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل ۱۹۹۰، به امید ایجاد بهترین دپارتمان انگلیسی در دنیا، تصمیم گرفت تا تمام سوپراستارهای ادبی را که می‌توانست استخدام کند. بدون شک، نتیجه خیلی دور از آن چیزی بود که تصور می‌شد. دپارتمان از هم پاشید و قربانی جنگِ نظریه‌های انتقادی، دیدگاه‌های بسیار متفاوت نسبت به برنامه آموزشی و تضاد شخصیت‌ها شد.

قانون اول – عملکرد باعث موفقیت می‌شود اما وقتی عملکرد غیر قابل اندازه‌گیری است، شبکه‌ها موفقیت را تعیین می‌کنند: انیشتین از قبل خودش را به عنوان دانشمندی برتر نشان داده بود. به همین دلیل روزنامه‌نگاران مشتاق بودند در درجه اول با او مصاحبه کنند. اما این شبکهٔ انیشتین بود که او را در کشتی بخار قرار داد تا کارش را آغاز کند. آن شبکه به طور گسترده‌ای در داستان موفقیتی که معمولا درباره انیشتین نقل می‌کنند، نامرئی است.

موفقیت فقط پول نیست، موفقیت ابعاد گوناگونی دارد. بنابراین، اگرچه ثروت ممکن است با سوپراستار شدن همراه باشد، اما سوپراستار شدن نیازی به ثروت ندارد.

در یک بازار رقابتی، زمان گوهر نایابی است که معمولا آن را نداریم؛ کتابی جدید بیشتر خوانندگانش را در اولین هفته‌های پس از انتشارش به دست می‌آورد؛ یک تحقیق علمی در دو سال اول پس از انتشارش استنادهای بسیاری کسب می‌کند؛ یک شرکت نوپا، شش ماه فرصت دارد تا ارزش خودش را نشان دهد، در غیر این صورت حامیانش را از دست می‌دهد. محصولات، افراد و ایده‌ها، باید ارزش خود را در یک چارچوب زمانی بسیار کوتاه نشان دهند وگرنه ناپدید خواهند شد

«قانون سوم» ما را وا می‌دارد تا «فرمول موفقیت» را اصلاح کنیم: وقتی محصولی شایستگی و موفقیت قبلی را داشته باشد، موفقیت بلندمدت آن فقط به وسیله شایستگی تضمین می‌شود

موفقیت یک سنجش جمعی است که نشان می‌دهد چگونه افراد به عملکرد ما واکنش نشان می‌دهند.

یادآور این نکته مهم است که چگونه این پدیدهٔ «پولدار، پولدارتر می‌شود»، زندگی ما را از همان ابتدا می‌سازد. اگر پسرم در خانه‌ای به دنیا آمده بود که کتاب‌های اندکی در آن وجود داشت و والدین او اهل مطالعه نبودند، شاید تنها منبع مطالعاتی که در سال‌های اولیه زندگی‌اش با آن مواجه می‌شد، کتابخانه کوچکی بود که پر از کتاب‌هایی بود که پزشکان وقتی او به مطبشان می‌رفت، به او داده بودند. کودکی که با کتاب نامانوس است، احتمال کمی وجود دارد که وقتی بزرگ شود، زیاد کتاب بخواند.

احتمالا اتفاقی نیست که غول بزرگ فلسفه که شهرتی ماندگار دارد، او در زمینهٔ موفقیت هم بینشی داشته است که هزاران سال بعد نیز همچنان معنادار است: «بااین‌حال، این [تکریم] ظاهرا برای چیزی که در حال جست‌وجویش هستیم، بیش از حد سطحی است. چون به نظر می‌رسد که تکریم بیشتر به کسانی وابسته است که دیگران را تکریم می‌کنند، نه آن کسانی که تکریم می‌شوند.»

عملکرد باعثِ موفقیت می‌شود، اما وقتی عملکرد را نمی‌توان سنجید، شبکه‌ها باعثِ موفقیت می‌شوند

موفقیت شما، به شما و عملکردتان مربوط نیست. بلکه به ما و نحوه برداشت ما از عملکردتان مربوط است

به عبارتی دیگر، علم به ما کمک می‌کند تا از تنوع دنیای بشر سر در بیاوریم و مکانیزم‌های موجود را در بسیاری از موقعیت‌ها توضیح دهیم: دلیل رد شدن در مصاحبه شغلی؛ الگوی مهمی که نشان می‌دهد چرا برخی هنرمندان موفق می‌شوند و برخی دیگر شکست می‌خورند؛ و این حدس و گمان که موفقیت چیزی بیشتر از استعداد یا خوب عمل کردن ماست.

ترس ما در حضور افراد شاخص آن‌قدر در وجودمان ریشه دوانده است که احتمالا متوجه نمی‌شویم که این ترس نتایج را کاملا به نفع آن‌هایی سوق می‌دهد که موفقیتشان بی حد و اندازه است.