بریده‌هایی از کتاب فرمول

بنیادی‌ترین اصل علم موفقیت است و تعریف ما از اصطلاح «موفقیت» را تغییر می‌دهد: موفقیتِ شما، به شما و عملکردتان مربوط نیست. بلکه به ما و نحوه برداشت ما از عملکرد شما مربوط است. یا ساده‌تر بگوییم؛ موفقیت مربوط به خود «شما» نیست، بلکه مربوط به «ما» است.

موفقیتِ شما، به شما و عملکردتان مربوط نیست. بلکه به ما و نحوه برداشت ما از عملکرد شما مربوط است. یا ساده‌تر بگوییم؛ موفقیت مربوط به خود

شانس بی‌فایده است؛ مگر اینکه از فرصت‌هایی که پدیدار می‌شوند، پی‌درپی استفاده کنیم.

هیچ الگویی وجود ندارد که زمان‌بندی دقیق اثر پروژه یا کارمان را پیش‌بینی کند. اینکه کدام‌یک از پروژه‌هایمان، مهم‌ترین پروژه ما خواهد شد، کاملا تصادفی است. شانس، بازدهی و ضریب Q ما در کنار یکدیگر اثر را تعیین می‌کنند. بنابراین، یکی از دلگرمی‌هایی که می‌توانم به آن تکیه کنم این است که هرچه بیشتر تلاش کنم، بیشتر به ضریب Q خود فرصت می‌دهم تا نمایان شود.

بااین‌حال، هنگامی که آن نقطه کاملا هماهنگ را پیدا کردید، یعنی آن حوزه یا شغلی که ضریب Q شما در آن می‌درخشد، فقط یک چیز دیگر باقی می‌ماند که باید انجام دهید: تسلیم نشوید. منتظر شانس نباشید که برایتان موفقیت بیاورد. شغلی را بیابید که ضریب Q در آن با رویاهایتان هماهنگ است و شانس بسیار بیشتری برای موفق شدن دارید.

وقتی به محصول کار گروهی نگاه می‌کنیم، هیچ روش دقیقی وجود ندارد که بدانیم چه کسی چه کاری انجام داده است. بنابراین، از یک نفر یا عده کمی از اعضای گروه تمجید می‌کنیم؛ این افراد معمولا کسانی هستند که بیشترین سوابق را دارند یا آن‌ها را می‌شناسیم. البته زمانی این روش می‌تواند عادلانه باشد که در جای مناسب به کار گرفته شود.

بقا، مغز ما را به گونه‌ای شکل داده که میلیون‌ها نقطه را نادیده بگیریم و روی چیزهایی که زندگی‌مان را تهدید می‌کنند و یا چیزهایی که ما را زنده نگه می‌دارند، تمرکز کنیم. تکامل نیز ما را به گونه‌ای شکل داده که پیوندهای خویشاوندی بسازیم. در دنیای مدرن، این بقایای زیست‌شناسی ما، به گونه‌ای بر تصمیم‌هایمان تأثیر می‌گذارد که خودمان نیز تشخیص نمی‌دهیم؛ مثل تصمیم‌گیری درست برای اهدای پاداش به شخصِ شایسته.

طبق نتایج سندی، گروه‌هایی که با روح سازمانی واقعی ارتباط برقرار کردند، کارآمدی بیشتری داشتند و آن‌هایی که بین تعامل گروهی خود و تعامل با دیگر افراد خارج از گروه تعادل داشتند، خلاق‌تر بودند.

آزمون‌های هوش جمعی بدون شک گواه این مطلب است که توانایی فردی اعضای گروه تعیین کننده اصلی عملکرد آن گروه محسوب نمی‌شود. ازآنجایی‌که امروزه بیشتر تصمیمات سرنوشت‌ساز توسط گروه‌ها گرفته می‌شود؛ مثلا تولید یک محصول جدید یا تصویب یک قانون جدید، به کارگیری مؤثر هوش جمعی بسیار سودمند است.

آزمون‌های هوش، باوجود همهٔ مناقشه‌های پیرامونش، از پایدارترین پیش‌بین‌های موفقیت دانشگاهی و شغلی محسوب می‌شوند. این آزمون‌ها که کیفیت حفظ، نگهداری و پردازش اطلاعات جدید را در افراد می‌سنجند، «توانایی شناختی عمومی» یا آی‌کیوی یک شخص را اندازه می‌گیرند.

موفقیت پیشین × شایستگی = موفقیت آتی

قضاوت‌های ما ریشه در مشاهدات و تجربیات در چرخه اجتماعی‌مان دارد. ما از نظرات اطرافیانمان برای ارزیابی همه چیز، از بستنی‌فروشی گرفته تا آثار هنری، بهره می‌بریم. اگر محصول یا کالایی مورد علاقه بسیاری از افراد باشد، از نظر ما محصولی عالی است. ولی اگر خواهان زیادی نداشته باشد، از نظر ما محصولی به درد نخور است. محبوبیت، محبوبیت می‌آورد؛ درست مثلِ موفقیت که موفقیت می‌آورد.

اگر دوستی کتابی را پیشنهاد دهد، به احتمال زیاد آن را می‌خوانیم. اگر بشنویم که غذای رستورانی جدید، چنگی به دل نمی‌زند، به آنجا نخواهیم رفت. اگر همسایه‌مان از یخچالش راضی نباشد، هیچ‌وقت آن مدل را نمی‌خریم. در دریایی از پیشنهادات، نمی‌توانیم محصولی را طبق ویژگی‌های خودش قضاوت کنیم. ما می‌پرسیم، می‌بینیم، می‌شنویم و برای انتخاب کردن، به دیگران تکیه می‌کنیم. پیشنهادات، خطاها را کاهش می‌دهند و ما را به سمت چیزهای خوب هدایت می‌کنند و آرامش ما را رقم می‌زنند.

طبق تعریف قبلی ما، موفقیت یک پدیده جمعی است. همه ما در موفقیت دیگران مسئولیم. مخصوصا در حوزه‌هایی که روشی برای سنجش استعداد، کیفیت و عملکرد نداریم، به احتمال زیاد به دانش ادراک شده افراد تکیه می‌کنیم. بااین‌حال، چنین کاری پیامدهای وسیعی دارد و بی‌عدالتی‌های موجود در زمینه نحوه توزیع موفقیت را افزایش می‌دهد.

اگر می‌خواهیم بچه‌هایمان در تحصیل موفق شوند –که آرزوی همه والدین است– باید به یاد داشته باشیم که تقدم امتیازی همه‌جا هست و همان‌طور که قبلا دیدیم باید بدانیم که تقدم امتیازی در شانس موفقیت یا شکست فرزندانمان ریشه دوانده است.

«ناامیدی» است که ما را نابود می‌کند، نه سوپراستارها. اگر بدانیم که نامزد انتخاباتی ما شانسی برای پیروزی ندارد و در شرف باخت است، احتمال کمی وجود دارد که پای صندوق رأی برویم. اگر تصور کنیم که دیگر متقاضیان در مصاحبه‌های شغلی مسلما قبول می‌شوند، احتمالش ضعیف است که برای آن شغل تقاضایی بدهیم. همچنین، اگر متوجه شویم که در جلسه‌ای که قرار است سخنرانی کنیم، فرد دیگری وجود دارد که شخصا اطلاعاتش درباره موضوع سخنرانی ما خیلی بیشتر از خود ماست، احتمال کمی وجود دارد که در آن جلسه سخنرانی کنیم. اما اگر در رقابتی وارد شویم که تصور کنیم همه چیز برابر است، احتمال زیادی وجود دارد که پیروز شویم.

اگر اتفاقی بودن ذاتی در همه انتخاب‌ها را درک کنیم، آنگاه متوجه می‌شویم که موفقیت در اغلب موارد مثل قرعه‌کشی، شانسی است. اگر می‌خواهید برنده رقابت‌ها باشید، باید در بسیاری از رقابت‌ها شرکت کنید. اگر می‌خواهید در یک رده شغلی استخدام شوید، باید رزومه‌های بسیار زیادی را به شرکت‌های مختلفی بفرستید. اگر می‌خواهید نقش اول یک نمایش یا موسیقی باشید، باید اجراهای متعددی داشته باشید. همیشه دست شما نیست که اولین یا آخرین نفری باشید که روی صحنه می‌رود. اما مثل مواقعی که برگه‌های قرعه‌کشی زیادی می‌خرید تا شانس برنده شدن خود را افزایش دهید، اگر در رقابت‌های زیادی شرکت کنید، احتمال زیادی وجود دارد تا بالأخره در یکی از رقابت‌ها جایگاه مناسبی را در فهرست زمانبندی اجراکنندگان به دست آورید.

آنگاه که پس از یک شکست، خودانتقادی و خودبدبینی در ذهن ما نفوذ می‌کند، باید با اطمینان نسبی به خودمان بگوییم که این پس‌روی به خاطر شکست‌ها، نقص‌ها یا کمبودهای ما نیست؛ بلکه این پس‌روی به احتمال خیلی زیاد به عاملی تصادفی مثل زمانبندی ربط دارد.

اگر نتوانیم ثابت کنیم که در کاری که انجام می‌دهیم بهترین هستیم، انتظارِ بالا رفتن از نردبان موفقیت در شرکتی که در آن کار می‌کنیم، واقع‌گرایانه نیست. در عوض باید خودمان را به آن موقعیت مطلوب در شرکت یا آن گالری معروف یا آن مصاحبهٔ سرنوشت‌ساز نزدیک‌تر کنیم.

بنابراین، مشخص است که اگر در مسیری درست حرکت نکنید، ناامید می‌شوید. اما باید به یاد داشت که نه فقط شبکه‌های جغرافیایی، بلکه شبکه‌های اجتماعی و حرفه‌ای نیز عواملی هستند که موفقیت هر شخصی را تعیین می‌کنند. شبکه‌ها سرشار از فرصت‌ها هستند و تا اندازه‌ای به همین دلیل است که آن‌ها با کانون‌های قدرتمند به یکدیگر وصل شده‌اند؛ یعنی همان افرادی که واقعا در شبکه‌سازی عالی هستند. این اتصال‌دهنده‌ها مشتاق هستند تا از روابط خود برای حمایت از افراد و انگیزه‌هایی بهره گیرند که از نظر آنها ارزشمندند. آن‌ها در شکار فرصت‌ها در بافت جامعه بسیار ماهرند؛ همان فرصت‌هایی که دیگران از دست می‌دهند. خلاصه، با این افراد ارتباط برقرار کنید.