بریده‌هایی از کتاب مادمازل شنل

ژولیا تو همه‌ش می‌گی هیچ کاری رو خوب بلد نیستی. از کجا می‌دونی وقتی هیچ کاری رو امتحان نکردی؟!

«یا من نیز می‌میرم، یا آنچه را باهم آغاز کردیم به پایان می‌رسانم.»

برایم دردآور بود که مردی که هرگز نتوانستم دوست داشته باشم به این راحتی در دنیای جدید و متفاوت من موردِپذیرش واقع شود، درحالی‌که مردی که آن‌چنان دوست داشته بودم، همیشه سخت‌گیر و غریبه و غیرخودی حساب شده بود. خود را این‌گونه تسلی می‌دادم که «همه‌چی تموم شد.» فارغ از اینکه چقدر بوی را عاشقانه دوست داشتم و فارغ از رنج تنهایی‌های شبانه، با خود عهد کردم که او را در گذشتهٔ خود به امانت بسپرم. غافل از اینکه چقدر در اشتباه بودم.

تنها شکست دیگران بود که برایش لذتی وصف‌ناشدنی داشت، چراکه شکست در منظر او دریچه‌ای بود به سودجویی و غنیمت‌خواهی؛ تکه‌های خردشدهٔ دیگری را جمع می‌کرد و به پاس این دستگیری چیزی هم نصیب خودش می‌شد.

و تلاش می‌کردم که ما زن‌ها را از زنجیرهٔ لباس‌های سنتی دست‌وپاگیر برهانم و آزاد کنم، بازهم ذهن‌هایمان آن‌قدر بسته و اسیر بود که حتی احتمال نمی‌دادیم شاید لیاقت چیزی فراتر از شوهر و فرزند و به پای اجاق پیرشدن را داشته باشیم.

وقتی پاریس را ترک می‌کردم، برف باریدن گرفته بود. حریری نازک و لطیف بود که بر اندام پولادین برج ایفل می‌نشست و کف‌پوش‌های سنگ‌فرش تولریز و تابلوهای سردر مغازه‌های شانزلیزه خودنمایی می‌کرد و بر شیروانی هنرکده‌ها و کاباره‌های مونپارناس، بر ستون‌های مارپیج مسی وندوم گرده‌افشانی می‌نمود. در میان ترک‌های پیاده‌روها فرو می‌خزید و در میان شکاف‌های بناهای قدیمی فرو می‌رفت. کناره‌های شهری را که این‌همه هجوم و کشتار، شعف و برکت به خود دیده بود صیقل می‌بخشید؛ شهری که در جهان بی‌همتا بود.

زندگی‌ام خوشایندم نبود، بنابراین دوباره آفریدمش...

سرش را به‌نشانهٔ مخالفت تکان داد و گفت: «نه من فقط حاضرم که با عشق ازدواج کنم.» پس بالاخره ذره‌ای جهالت در او یافت می‌شد. ازدواج با عشق رؤیایی بیش نبود و تنها ساده‌لوح‌ها آن را در سر می‌پروراندند؛ حتی من این را می‌دانستم.

توانایی او در غلبه‌کردن بر هر نوع تمرد و سرسختی با ذکاوت و جذابیتی که داشت قابلیتی بود که من نه‌تنها در خود نمی‌یافتم، بلکه به‌طرز نگران‌کننده‌ای هم طالبش بودم.

درحالی‌که در آخرین نفس می‌گفت: «پس آدم این‌جوری می‌میره.»

باید سال‌ها از جنگ می‌گذشت تا قوانین سخت‌گیرانه‌ای که به زنان جز به‌واسطهٔ خیاطی، هنرپیشگی و روسپی‌گری اجازهٔ درآمدزایی نمی‌داد، متحول شوند.

میخانه‌ها و کاباره‌ها پر بود از افسرانی از هر ملیت که برای مرخصی به شهر آمده بودند و می‌نوشیدند و دختران ساده‌لوح را می‌فریفتند.

تو یه مرد نیستی که برای زن‌ها لباس می‌دوزه. تو یه زنی و داری برای هم‌جنسات لباس می‌دوزی و خودت به‌اندازهٔ اونا باکلاس و شیکی

در آبازین راهبه‌ها برای ما «آرزونداشتن و متوقع‌نبودن» را طوری ترویج می‌کردند انگار که خوشبختی را نمی‌شد به وجود آورد.

اما زنان همچنان در پیراهن‌های کمرباریکی که دنده‌هایشان را به هم می‌فشرد و نشستن را برایشان عذاب‌آور می‌نمود و با کلاه‌های عظیم مزیّنی که به زحمت و با نوارهای ابریشمین بر سرشان محکم شده بود، جولان می‌دادند.

مردها آموزش‌پذیرن. اتفاقاً اگه وقت صرفشون کنی سریع یاد می‌گیرن. یه کم اراده و صبوری می‌خواد.»

«عزیز دلم باید قیمت بدی. یه زن هیچ‌چیزی‌ش رو نباید مفت در اختیار دیگران بذاره.»

«توی عالم رؤیا جای هیچ‌کس اینجا نیست؛ اما فعلاً اینجا هستین و به‌مرور هم به اینجا عادت می‌کنین.»

«فراموش نکن کوکو، تو فقط یه زنی.» تنها یک زن که برای زنده‌ماندن باید تلاش به خلقِ دوباره کند.

زندگی‌ام خوشایندم نبود، بنابراین دوباره آفریدمش... گابریل کوکو شنل