بریده‌هایی از کتاب مادمازل شنل

زندگی‌ام خوشایندم نبود، بنابراین دوباره آفریدمش...

باید توی کتاب خوندن بهترین باشی و آن‌قدر بخونی که ذهنت رشد کنه. دانش مهم‌ترین چیزیه که آدم می‌تونه داشته باشه. بدون دانش آدم یه گاو می‌شه توی گله.»

هنوز در حیرت بودم از اینکه آنتوانت درمورد انگیزهٔ من برای ازدواج چنین تصوری داشت که «ازمون انتظار می‌ره!». من هرگز با او یا هیچ‌کس دیگری، حتی بوی، درمورد ازدواج حرفی نزده بودم. شاید این انتظار حقیقتاً وجود داشت، اما آنچه مرا بیشتر آزار می‌داد این بود که خورهٔ فکرش را به جانم انداخته بود. و باری دیگر مثل زمانی‌که با بالزون بودم، به این توهم افتادم که شاید من ایرادی داشتم که با باقی هم‌نوعانم خواسته‌های مشترک نداشتم. چرا من به‌دنبال آسایش زندگی خانوادگی با شوهر و فرزند در یک خانه نبودم؟ آیا کودکی‌ام به من چنان آسیبی رسانده بود که نمی‌توانستم خوشبختی را در آنچه زن‌های دیگر می‌دیدند، ببینم؟

شاکی از اینکه من هرچقدر با جان و دل کار و تلاش می‌کردم که ما زن‌ها را از زنجیرهٔ لباس‌های سنتی دست‌وپاگیر برهانم و آزاد کنم، بازهم ذهن‌هایمان آن‌قدر بسته و اسیر بود که حتی احتمال نمی‌دادیم شاید لیاقت چیزی فراتر از شوهر و فرزند و به پای اجاق پیرشدن را داشته باشیم.

«چیزی رو که آدم خودش به‌دست نیاورده باشه در حقیقت مال خودش نیست و هر لحظه ممکنه اون رو ازش بگیرن. اما حتی اگه آدم همهٔ اون چیزی رو که با کار به‌دست می‌آره از دست بده بازهم موفقیت در اون کار و اون دستاوردها رو خواهد داشت.»

انتظار شکست و ولع ستوده‌شدن دو حس لاینفک زندگی من هستند.

سرش را به‌نشانهٔ مخالفت تکان داد و گفت: «نه من فقط حاضرم که با عشق ازدواج کنم.» پس بالاخره ذره‌ای جهالت در او یافت می‌شد. ازدواج با عشق رؤیایی بیش نبود و تنها ساده‌لوح‌ها آن را در سر می‌پروراندند؛ حتی من این را می‌دانستم.

سرش را به‌نشانهٔ مخالفت تکان داد و گفت: «نه من فقط حاضرم که با عشق ازدواج کنم.» پس بالاخره ذره‌ای جهالت در او یافت می‌شد. ازدواج با عشق رؤیایی بیش نبود و تنها ساده‌لوح‌ها آن را در سر می‌پروراندند؛ حتی من این را می‌دانستم.

. تو هم نباید بذاری ماری‌کلیر و رفقاش تو رو دست بندازن. اونا فقط چون خیال می‌کنن تو ضعیفی به خودشون اجازهٔ این کارا رو می‌دن.»

«اما تو می‌تونی هرکاری بکنی. تو یه موهبت داری.»