بریده‌هایی از کتاب مادمازل شنل

زمان‌هایی که بقیه در حیاط مشغول طناب‌بازی بودند، گوشه‌ای پیدا می‌کردم و مشغول خواندن می‌شدم. شب‌ها زیر ملحفه‌ام و با کورسوی شمعی که ممکن بود کل خوابگاه را به آتش بکشد، کتاب می‌خواندم. در مراسم عشای ربانی وانمود می‌کردم کتاب مذهبی به دست دارم و کتاب خودم را می‌خواندم و روح فناناپذیرم را به مخاطره می‌انداختم و چه‌بسا که جانم را لایق جهنم می‌کردم

دیگر توجهی به ماری‌کلیر و بقیهٔ دخترها نکردم. کارگاه با آن طاق الواردار و دیوارهای گچی سفید، صلیب عظیم نصب‌شده بر بالای در ورودی و ردیف میزهایی که دختران بر پشتشان مشغول به کار بودند، همگی از مقابلم ناپدید شدند. تنها من ماندم و سوزنم که گل‌های سحرآمیز خلق می‌کردیم. وقتی بالاخره سرم را بالا آوردم، دیدم که همه رفته‌اند و من تنها مانده‌ام.

مهارتی که تو داری می‌تونه نجاتت بده. شک نکن که خدا واقعاً دوستت داره گابریل.»

می‌گفت دووم هیچ‌چیزی به‌اندازهٔ دووم عطر شمارهٔ ۵ نیست؛ حتی عشق.

هم‌رنگ‌جماعت‌بودن و سنت‌گرایی آخرین دغدغهٔ ذهن من بود.

«بله. پایان آغاز شده.»

«اخلاق مسئلهٔ کوچیکیه که تفاوت بزرگی ایجاد می‌کنه.»

از جا برخاستم و او را با غضب ترک کردم، شاکی از اینکه من هرچقدر با جان و دل کار و تلاش می‌کردم که ما زن‌ها را از زنجیرهٔ لباس‌های سنتی دست‌وپاگیر برهانم و آزاد کنم، بازهم ذهن‌هایمان آن‌قدر بسته و اسیر بود که حتی احتمال نمی‌دادیم شاید لیاقت چیزی فراتر از شوهر و فرزند و به پای اجاق پیرشدن را داشته باشیم.

«تا حالا به این فکر کردی که بهش یاد بدی؟ مردها آموزش‌پذیرن. اتفاقاً اگه وقت صرفشون کنی سریع یاد می‌گیرن. یه کم اراده و صبوری می‌خواد.»

به کمتر از عالی راضی نبودم